จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 412

ทุกคน ไม่ส่งเสียงตะโกนออกมาแม้แต่นิดเดียว และไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ล้มลงกับพื้นทั้งหมด

ในห้องมีการ์ดเป็นร้อยชีวิต ทั้งหมดล้วนผ่านการฝึกพิเศษมาแล้วทั้งนั้น แล้วยังมีทักษะพื้นฐานศิลปะการต่อสู้อีกด้วย ไม่กล้าพูดว่าหนึ่งคนสามารถสู้ได้เป็นสิบ แต่ถ้าหนึ่งต่อหนึ่งต่อสองต่อสิบสบายมาก แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนนั้น เหมือนกับเสาที่ไม่ขยับ โต้ตอบอะไรไม่ได้ ถึงขั้นตะโกนออกมายังไม่ได้ ทำได้เพียงยอมรับความตายอย่างสงบ！

นี่ไม่เหมือนกับที่หม่าจงหัวคาดคิดไว้เป็นอย่างมาก ความคิดของเขาคือลูกน้องของตนสามารถต้านทานไว้ได้สักพัก ไม่เวอร์เกินไป อย่างน้อยก็หนึ่งนาที อย่างน้อยแบบนี้ตนก็พอที่จะเห็นวิชาหมัดของอีกฝ่ายได้ แบบนี้ ก็จะหาวิธีต่อกรได้ง่าย

แต่ใครจะรู้เมื่อเธอลงมือ พวกการ์ดไม่มีโอกาสที่จะได้เอาคืนเลยแม้แต่น้อย เขาถึงขั้นว่าคนนี้ใช้วิธีการยังไงยังไม่รู้เลย แล้วสิ่งที่ยิ่งไม่รู้เลยคือ คนที่ลงมือเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง เขาก็ไม่รู้

เมื่อเห็นร้อยกว่าชีวิตนอนราบกับพื้นไม่ขยับใดๆ กลิ่นอายแห่งความเงียบงันเริ่มยแพร่กระจายไปทั้งตระกูลหม่า บนท้องฟ้าเหมือนคริสทัลตกลงมา แช่แข็งจิตใจของทุกคนในตระกูลหม่า ทำให้พวกเขาหวาดกลัว！

หม่าจงหัวเห็นอะไรมาเยอะ รู้ว่ายอดฝีมือของโลกเหมือนดั่งเมฆ แต่การต่อสู้แบบนี้ทำให้เขาผวา

พวกเขาตระกูลหม่าเป็นตระกูลศิลปะการต่อสู้ อยู่ในสายตีรันฟันแทง ไม่ใช่สายชี่ ในสายตีรันฟันแทง พวกเขาทำได้ดีมาก แต่ยังไงการต่อสู้ก็คือการต่อสู้ จะสู้ชี่ไม่ได้ คนที่อยู่ตรงหน้าใช้ชี่ฆ่าคน ชี่สามารถทำให้ไร้รูปแล้วฆ่าคนได้ แต่พลังทำให้เป็นไร้รูปไม่ได้

สายตาของเขาจับจ้องไปที่ตรงหน้า เห็นหญิงสาวที่สวมชุดสีขาวปรากฏกายต่อหน้าหลายๆคนเหมือนใช้มายากลอย่างไรอย่างนั้น ในมือของหญิงสาวถือพัดไว้ หันหลังให้กับทุกคนของตระกูลหม่า แผ่นหลังของเธอเผยออกมาต่อหน้าผู้คน ผมยาวสลวย กระโปรงปลิวไปมา ดูจากด้านหลัง เธอคือสาวสวยเพียงหนึ่งเดียวที่มีน้อยมาก รูปร่างสูงผอม ดูจากด้านหลังมีแรงดึงดูดมากที่สุดแล้ว

“แกเป็นใคร？” หม่าจงหัวหรี่ตามองแผ่นหลังของหญิงสาว กัดฟัน ถามด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน

หญิงสาวหัวเราะอิๆๆฮ่าๆๆออกมา แต่ไม่พูดอะไร เพียงแค่เสียงหัวเราะใส่หม่าจงหัว เสียงหัวเราะนี้ประหลาดอย่างหาที่เปรียบมิได้ เหมือนกับเป็นเสียงที่ดังมาจากนรก

คนของตระกูลไม่มีพูดไม่จาสักคน ทุกคนจ้องแผ่นหลังนี้อย่างนิ่งสงบ ทุกๆคนต่างเหงื่อท่วมตัว！

คนของตระกูลหม่าตกใจ ตกใจเพราะคนที่อยู่ตรงหน้านี้ เมื่อต้องเผชิญกับคนนี้ พวกเขาไม่มั่นใจเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอบ้าดีเดือดมาก ไม่พูดไม่จาก็ฆ่าคนเลย แล้วพอฆ่าก็ฆ่าตั้งเยอะขนาดนั้น！มันช่างน่ากลัวจนตัวสั่นจริงๆ

หม่าจงหัวมองไปยังหญิงสาวที่ยังไม่หันหลังกลับมา แล้วถามต่อว่า “แกเป็นใคร？”

น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นขึ้น เดิมทีอากาศก้เย็นมากอยู่แล้วตอนนี้เริ่มลดอุณหภูมิลงไปอีกอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อพูดจบ หญิงสาวค่อยๆหันหลังมา ใบหน้าที่ไม่มีรูปหน้าปรากฏต่อหน้าสายตาของคนตระกูลหม่า ใบหน้าของเธอมีเพียงผิวหนัง ขาวมากนิ่มมาก แต่ไม่ว่าจะขาวจะนิ่มขนาดไหน เมื่อมองไปล้วนทำให้คนขยะแขยง หวาดกลัว ประหลาดใจ

หม่าเหาและหม่ากวงหรงยังไม่เคยเห็นใบหน้ามาก่อน พอเห็นใบหน้านั้น ก็ตกใจจนถอยหลังไปหลายก้าว พระเจ้า สวยร้อยเมตรที่ไหนกัน ที่นั่นสวยร้อยเมตรแบบพิเศษ สวยร้อยเมตรที่ไม่มีแม้ตาหน้าตา

หม่ากวงชาวเคยเห็นมาก่อน ดังนั้นจึงค่อนข้างเงียบสงบสักหน่อย แต่เขาเหงื่อไหลท่วมไปหมดทั้งตัวแล้ว ผู้หญิงเครือญาติของตระกูลหม่าคนอื่นๆเห็นใบหน้านี้ บางคนที่ขี้ขลาดก็ร้องไห้ในทันทีที่เห็น แล้วยังตะโกนอย่างบ้าคลั่งออกมาว่าผี！

เมื่อหม่าจงหัวเห็นใบหน้านี้ รู้สึกตกใจ แต่กลับไม่ขยับแต่อย่างใด แขายังคงยืนอยู่ที่เดิม ยังคงมองสัตว์ประหลาดที่หญิงก็ไม่ใช่ชายก็ไม่เชิงตรงหน้านี้ เขากัดฟัน แล้วพูดอย่างนิ่งสงบว่า “งั้นฉันก็จะบอกแกเช่นกัน คนที่ทำให้สวนของตระกูลหม่าแปดเปื้อนเลือด ต้องตายสถานเดียว！นี่เป็นคำสั่งสอนที่ตกทอดกันมาของตระกูลหม่า”

ตระกูลหม่าเป็นตระกูลศิลปะการต่อสู้ ให้ความสำคัญกับคำสั่งสอนของบรรพบุรุษ ถ้าในสวนแปดเปื้อนเลือด หมายถึงเป็นการไม่เคารพต่อบรรพบุรุษอย่างยิ่ง！

หม่าจงหัวไม่เพียงปกป้องคำสั่งสอนของตระกูลหม่า แต่ยังปกป้องศักดิ์ศรีของตระกูลหม่าอีกด้วย วันนี้มีคนมาฆ่าคนที่ตระกูลหม่า วันหลังก็จะต้องมีคนมาเปลี่ยนชื่อของตระกูลหม่า เขาหม่าจงหัวจะให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไรกัน

“พูดแบบนั้น แกจะยอมทิ้งโอกาสครั้งนี้ที่ฉันให้แกใช่มั้ย？” เสียงของหญิงก็ไม่ใช่ชายก็ไม่เชิงเกรงขามขึ้น จะว่าไปก็แปลกๆ ท้องฟ้าที่เดิมทียังสว่างจ้า เมื่อคำพูดนี้ออกมา จู่ๆก็เต็มไปด้วยเมฆบดบัง ความโกรธของเธอ ราวกับสามารถทำให้อากาศเปลี่ยนไปได้！