จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 417

ตอนที่ตระกูลหม่าสืบทอดเพลงดาบนี้ คนรุ่นก่อนหน้านี้ต้องตายไป! เพราะพลังทำลายล้างของเพลงดาบนี้มันมหาศาลเหลือเกิน และมีผลในการทำลายต่อผู้ใช้ ถ้าไม่สุดวิสัย ไม่ว่าใครก็ไม่มีทางใช้เพลงดาบนี้แน่นอน

หม่าจงหัวได้เตรียมตัวตายไว้แล้ว!

“ดูไว้ให้ดีนะ!” หม่าจงหัวตะคอกออกมาอย่างตั้งใจ จากนั้นก็ยกง้าวไว้ในมือ ทำท่ากวนอูถือง้าวไว้ เริ่มแล้ว เพียงแค่เริ่ม ก็หันหลังกลับไม่ได้แล้ว

หม่าจงหัวเคร่งขรึม เขาตัดสินใจดีแล้ว และแล้วดาบก็ได้ฟาดฟันไปมาอยู่บนมือของเขา ในตอนแรกเป็นท่าทางสงบทั่วไป เหมือนกับซุนหงอคงรำกระบองอย่างไรอย่างนั้น แต่ได้เกิดปาฏิหาริย์ขึ้นอย่างช้าๆ ช้า

รอบๆเริ่มมีลมเบาๆพัดมา จากนั้นแรงลมเริ่มทวีเพิ่มขึ้น ต่อมา ลมเบาๆกลายเป็นพายุ เป็นลมพายุที่พัดมาจากตัวดาบ ลมนี้ เป็นพายุที่พัดโหมกระหน่ำ แม้แต่ท้องฟ้าก็ต้องเปลี่ยนสีเพราะเหตุการณ์นี้

จู่ๆ เมฆดำค่อยๆมารวมตัวกันบนท้องฟ้าของตระกูลหม่า จะว่าไปก็แปลก นอกจากท้องฟ้าของตระกูลหม่า ที่อื่นๆไม่มีเมฆดำเลยแม้แต่น้อย กลับกันล้วนเป็นท้องฟ้าที่ปลอดโปร่งกว้างขวาง เหตุการณ์นี้เห็นได้น้อยมากสุดๆ เหมือนกับเพลงดาบมังกรเขียวกำลังเรียกลมฝน

ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในโลกภายนอก หม่าจงหัวไม่ใส่ใจตั้งนานแล้ว จิตใจของเขา ได้หลอมรวมเข้าไปในเพลงดาบมังกรเขียวแล้ว

เหตุการณ์นี้ปรากฏต่อสายตาคนกำลังที่เดินผ่านไปมาบนท้องถนน พวกเขาเห็นท้องฟ้าบนตระกูลหม่าเปลี่ยนสี ก็อดที่จะเข้าไปดูใกล้ๆไม่ได้ ตอนที่เห็นเมฆเคลื่อนไหวไปมา หลายต่อหลายคนพูดคุยกันตกใจอย่างหาที่เปรียบมิได้

“เชี่ย! ตระกูลหม่ากำลังทำอะไร ทำไมท้องฟ้าถึงได้มืดมิดอยู่แต่ที่ของพวกเขาล่ะ หรือตระกูลหม่าจะโดนฟ้าผ่าเหรอ? นี่มันกำลังจะโดนฟ้าผ่าอยู่นะเนี่ย ถูกเทพเจ้าสายฟ้าเพ่งเล็งอยู่ใช่มั้ย?”

“แกจะไปรู้อะไร! ตระกูลหม่าทำอะไรไม่ใช่ว่าแกจะไม่รู้สักหน่อย ไม่ต้องถามก็รู้ว่าตระกูลหม่ากำลังฝึกฝนวิชาที่ลึกลับบางอย่างอยู่นะสิ ดังนั้นจึงทำให้ท้องฟ้าเปลี่ยนสี นี่แม่งเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากความพยายามนะเว่ย ฉันว่านะ ที่ช่วงนี้ตระกูลหม่าเงียบไป ก็เพราะกำลังฝึกวิทยายุทธอยู่ ตอนนี้คงจะฝึกฝนสำเร็จแล้วล่ะ”

“พวกเขาจะปกครองหนานหลิงของเราใช่มั้ย?”

“เหอะ! แกจะไปเข้าใจอะไร? ในการปกครองหนานหลิงสำหรับพวกเขาแล้วเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก พวกเขาน่าจะอยากปกครองเขตซีหนานทั้งหมด เป็นตระกูลเศรษฐีอันดับหนึ่งของเขตซีหนานของเรา! ตระกูลศิลปะการต่อสู้ ตระกูลเศรษฐีอันดับหนึ่ง มันช่างสมบูรณ์แบบมาก”

“งั้นวันหลังฉันควรจะเข้าที่ตระกูลหม่าหน่อยมั้ย ไปเป็นศิษย์ตัวเล็กๆของพวกเขา “

“...”

เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่อลังการแบบนี้ สาวไร้หน้าอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าทองไปรอบๆ เธอเป็นคนระดับต้าชี่ ต่อให้ตนใช้พลังทั้งหมดที่มีในร่างกายก็ไม่สามารถปล่อยพลังที่ทำให้พิภพเปลี่ยนสภาพขนาดนี้ออกมาได้ นึกไม่ถึงว่าเพลงดาบมังกรเขียวจะมีพลังระดับนี้ มันช่างหาดูได้ยากจริงๆ

มิน่าล่ะที่ยุทธภพมีตำนานของเพลงดาบมังกรเขียว ที่แท้เพลงดาบมังกรเขียวก็แข็งแกร่งถึงขั้นนี้

ประมาณหลังจากสามนาทีผ่านไป ใต้เมฆดำเหล่านั้นเริ่มมีเสียงฟ้าร้องดังขึ้น ลำแสงหนึ่งผ่าลงมาที่ดาบใหญ่ของหม่าจงหัว ความเร็วของดาบนั้นเร็วเหมือนพายุ เร็วเหมือนแสง ปรากฏเป็นมังกรเขียวที่ไม่ชัดเจนที่ด้ามของดาบ ราวกับมังกรเขียวมีเสียงน้องเบาๆ เริ่มแรกเป็นเสียงคำรามเบาๆ ต่อมาเสียงคำรามนั้นค่อยๆดังขึ้นๆ จนสุดท้ายกลายเป็นเสียงคำรามบ้าคลั่ง มังกรเขียวปรากฏกายแล้ว ปรากฏกายออกมาแล้วจริงๆด้วย

การเคลื่อนไหวของหม่าจงหัวยิ่งอยู่ยิ่งเร็วขึ้น ยิ่งเร็วขึ้น เร็วจนมองด้วยตาเปล่าไม่ค่อยถนัดแล้ว ราวกับว่าเขาได้รวมเข้ากับดาบไปด้วยกันแล้ว ใช่ คนดาบรวมเข้าด้วยกัน นี่เป็นผลลัพธ์จากการใช้เพลงดาบมังกรเขียว

เสียวระเบิดนี้ดังมาก แข็งแกร่งมาก เต็มไปด้วยพลังมหาศาลที่บรรยายออกมาไม่ได้ ทำให้พี่น้องสามคนของตระกูลหม่าต้องหลับตาแล้วถอยหลังไป！

และร่างของหม่าจงหัวระเบิดลอยไปพร้อมกับเสียงดังสนั่น ร่างของเขาลอยหล่นลงไปที่สวนตระกูลหม่าอย่างรุนแรง ร่วงหล่นตรงด้านหน้าของหม่าเหาและหม่ากวงหรง

หม่าจงหัวในตอนนี้ได้กลายเป็นคนที่เลือดท่วมตัว นี่เป็นเฮือกสุดท้ายของเขา และเป็นเฮือกสุดท้ายของตระกูลหม่า!

“พ่อ!” “พ่อ!” สองคนไม่มีเวลาสนใจการระเบิดอันยิ่งใหญ่ตรงหน้านั่น ปิดหน้า แล้วตะโกนเรียกหม่าจงหัวพร้อมกัน ในตอนที่ยังขยับตัวได้ ทั้งสองรีบก้มลงไปมองหม่าจงหัว ทั้งตัวของเขาเต็มไปด้วยเลือด บนใบหน้าเต็มไปด้วยบาดแผล เหมือนกับถูกอะไรบาดเข้าให้

หม่าเหากอดหม่าจงหัวอย่างไม่สนใจอะไร ร้องเรียกอย่างร้องไห้โฮ “พ่อ พ่อ!”

ลมหายใจของหม่าจงถี่ลง เขายกมือขึ้นมา เดิมทีคิดว่าเขาจะไปจีบหม่าเหา แต่เขาไม่ได้จับ แต่โบกไปมาอย่างแยกเขี้ยวยิงฟันในอากาศ หม่าเหารีบตะโกนเรียกหม่ากวงชาวที่ชะงักเหม่อลอยไปแล้วมา “พี่รอง พี่รอง!”

หม่ากวงชาวได้สติ จึงรีบตะโกนตอบหม่ากวงชาว “พ่อ พ่อ!”

เขารีบวิ่งมาที่หม่าจงหัว เมื่อหม่าจงหัวเห็นหม่ากวงชาวมา ก็จับแขนของเขาเอาไว้แน่น มือของเขากำลังสั่น เลือดก็ยังไหลไม่หยุด ร่างกายพังยับเยิน ทุกส่วนเต็มไปด้วยเลือด