จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 418
สรุปบท บทที่418 สิ่งหนึ่งไปสิ่งใหม่เข้ามาทดแทน: จอมนักรบทรงเกียรติยศ
สรุปตอน บทที่418 สิ่งหนึ่งไปสิ่งใหม่เข้ามาทดแทน – จากเรื่อง จอมนักรบทรงเกียรติยศ โดย โซ่วปี่หนานซาน
ตอน บทที่418 สิ่งหนึ่งไปสิ่งใหม่เข้ามาทดแทน ของนิยายใช้ชีวิตเรื่องดัง จอมนักรบทรงเกียรติยศ โดยนักเขียน โซ่วปี่หนานซาน เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
นั่นเป็นบาดแผลที่เกิดจากดาบ ตอนที่เขาเพิ่มความเร็ว แล้วควบคุมความเร็วไม่ได้จะถูกฟันจนบาดเจ็บ เพลงดาบมังกรเขียว ทำร้ายศัตรูหมู่มาก แต่ก็ทำร้ายตัวเองมากกว่า ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่นอน
“แก แกทำเป็นแล้วยัง?” หม่าจงหัวพูดประโยคนี้ออกมาอย่างยากเย็น ด้วยสีหน้าเป็นกังวล
หม่ากวงชาวพยักหน้าตอบรับด้วยน้ำตา “ทำเป็นแล้วครับ ผมทำเป็นแล้วพ่อ!”
“ดี!” หม่าจงหัวถอนหายใจยาวๆ มือนั้นจับแขนของหม่ากวงชาวด้วยแรงที่เพิ่มมากขึ้น แล้วกล่าวอย่างปลื้มปีติว่า “ดี ดี ดี!”
พูดดีติดกันสี่ครั้ง บนหน้าของเขาก็เริ่มผ่อนคลายขึ้น ราวกับก้อนหินที่อยู่ในใจได้ถูกยกออกแล้ว ตอนนี้ เขาก็จากไปได้อย่างสงบแล้ว อย่างน้อยแบบนี้ ก็มีหน้าพอที่จะเผชิญหน้ากับเหล่าบรรพบุรุษแล้วของตัวเองแล้ว
“ตึง!”“ตึง!”“ตึง!”
ในตอนที่ทุกคนกำลังเสียใจกันอยู่นั้น มีเสียงแปลกประหลาดดังขึ้น ทุกคนต่างพากันเงยหน้าดู เห็นสาวไร้หน้าคนนั้นถือง้าวไว้ในมือ ยืนอยู่ที่ๆถูกมังกรเขียวกลืนกินไปเมื่อกี๊
เขม่าควันที่เกิดจากการต่อสู้ได้หายไปหมด เมฆดำบนท้องฟ้าไม่เหลืออีกแล้ว พื้นก็โดนทำลายจนเป็นรูๆ เป็นที่ๆมังกรเขียวดูดกลืนเข้าไป เมื่อกี๊ สาวไร้หน้าถูกมังกรเขียวกลืนกินเข้าไปตรงจุดนั้น นี่เป็นสิ่งทุกคนก็เห็นกันอยู่ แต่ นึกไม่ถึงว่าเธอจะไม่ตาย
เหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนของตระกูลหม่าตกใจแทบตาย นี่คือตายแล้วฟื้นคืนชีพเหรอ? หรือเธอยังไม่ตายเลยเสียด้วยซ้ำ! แต่เมื่อกี๊ทุกคนได้เห็นเขาถูกกินเข้าไปกับตาตัวเองแล้วนะ นั่นเป็นพลังที่ใครก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้แต่พวกเขายังลืมตาไม่ขึ้นเลย แล้วจะมีคนที่ถูกโจมตีหนักหน่วงขนาดนั้นแล้วไม่ตายได้อย่างไรกัน นี่…มันไม่มีทางเข้าใจได้เลย
หม่าจงหัวก็เห็นเหตุการณ์นี้เช่นกัน เดิมที่เขาหายใจโรยริน เตรียมตัวที่จะตายแล้ว แต่เมื่อเขาได้เห็นคนนี้ปรากฏกายขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็เหมือนกับมีพลังเฮือกสุดท้ายก่อนตายก็มิปราณ เขาชะงักไป ผ่านไปสิบวินาทีเขาถึงได้ถามอย่างประหลาดใจว่า “นี่ นี่ นี่มันเป็นไปได้ยังไง ทำไมแกถึงยังไม่ตาย?”
ไม่เพียงแค่ยังไม่ตาย เหมือนเธอจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลยแม้แต่น้อย แม้แต่บนร่างกายก็ไม่เห็นบาดแผลอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว นี่มันปาฏิหาริย์ชัดๆ เมื่อกี๊มังกรเขียวได้กลืนเข้าไปแล้วแท้ๆ แล้วจะเกิดเรื่องประหลาดที่พิลึกพิลั่นแบบนี้ได้อย่างไรกัน
สาวไร้หน้าถือง้าวไว้ในมือ มองไปที่ง้าวโดยทั่ว หัวเราะอิๆๆฮ่าๆๆออกมา แล้วพูดกับหม่าจงหัวว่า “ที่แท้ชื่อเสียงเรียงนามของเพลงดาบมังกรเขียวก็ไม่ได้เกินจริง ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น จะต้องเป็นวิญญาณที่ตายด้วยน้ำมือของดาบแกแล้วแน่นอน แต่ฉันไร้หน้านะ แกเคยได้ยินวิชาแปลงร่างมั้ย?”
“วิชาแปลงร่าง?” หม่าจงหัวยกหัวขึ้นกล่าว “แกคือผู้อาวุโสอู๋เมี่ยนของสำนักไร้หน้า?”
วิชาแปลงร่าง คนที่เป็นระดับอาวุโสของสำนักไร้หน้าเท่านั้นที่จะทำได้ เป็นองค์กรหนึ่งในยุทธภพ มีประวัติความเป็นมาประมาณกว่าพันปีแล้ว เป็นผู้มีอิทธิพลในยุทธภพมาโดยตลอด ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของประเทศชาติแต่อย่างใด
ในคำสอนของบรรพบุรุษตระกูลหม่าเคยกล่าวไว้ เพลงดาบมังกรเขียวแข็งแกร่งไร้เทียมทาน แข็งแกร่งมั่นคง ไม่ว่าพลังใดๆเมื่อต้องเผชิญหน้ากับมันก็ต้องสลายหายไป บนโลกนี้มีวิชาเพียงอย่างเดียวที่สามารถหลบหลีกพลังทำลายล้างของบมันได้ นั่นก็คือวิชาแปลงร่าง
สาวไร้หน้าค่อยๆร่ายรำช้าลง เธอเอาง้าวที่อยู่ในมือเหยียบไว้กับพื้นอย่างรุนแรง มองไปที่หม่าจงหัวแล้วตะคอก “แกไอ้คนใกล้ตาย หัวเราะอะไร？”
หม่าจงหัวหัวเราะเสียงดังอีกครั้ง เขาดูแคลนออกมา พูดกับสาวไร้หน้าว่า “แกคิดว่าเพลงดาบมังกรเขียวของตระกูลหม่าของเราใครจะทำได้งั้นเหรอ？นอกจากคนของตระกูลหม่า ใครก็ไม่สามารถใช้เพลงดาวมังกรเขียวได้จริงๆหรอกนะ ไม่งั้นจะเรียกว่าเพลงดาบมังกรเขียวของตระกูลหม่าได้อย่างไรกันเล่า？”
ผิวหน้าของสาวไร้หน้าไม่ขยับแต่อย่างใด เพียงแต่มองหม่าจงหัวอย่างไม่ละสายตา บนผิวหน้าเหมือนมีหลุมดำที่ไม่สิ้นสุดหลุมหนึ่ง กำลังดูดกลืนหม่าจงหัวเข้าไป
เมื่อมองใบหน้าหญิงสาวไม่เคลื่อนไหว หม่าจงหัวดูแคลนออกมา แล้วถาม “ทำไม？ประหลาดใจมากเหรอ？บอกตรงๆนะ วิชาเพลงดาบมังกรเขียวนอกจากลูกหลานของตระกูลหม่า ใครก็ใช้พลังที่แท้จริงออกมาไม่ได้ ถ้าแกฆ่าคนของตระกูลหม่า เพลงดาบมังกรเขียวก็จะสลายหายไปจากโลกนี้ตลอดกาล”
“เหอะๆๆ！” สาวไร้หน้าขยับไปข้างหน้า มองหม่าจงหัวแล้วถาม “ไง？กลัวตายแล้วเหรอ？ถ้าแกอย่าอ้อนวอนฉันให้ปล่อยแกไป ฉันก็จะปล่อยแกไปแน่นอน จะพูดแบบนี้ออกมาทำไม”
“กลัวตาย？” หม่าจงหัวตะคอกเสียงดัง “ตั้งแต่ฉันใช้เพลงดาบมังกรเขียว ฉันก็ถูกกำหนดให้เป็นคนตายไปแล้ว แกคิดว่าฉันยังกลัวตายอีกเหรอ？สิ่งที่ทำให้ฉันคาดไม่ถึง ก็คือสำนักไร้หน้าของพวกแกที่ไม่ข้องแวะอะไรกับโลก จะเข้าร่วมองค์กรที่ไม่มีอะไรดีสักอย่างนั่นได้！มันช่างแย่สุดๆจริงๆ”
“หยุดไร้สาระได้แล้ว！” คำพูดของสาวไร้หน้าเฉียบขึ้นมาทันใด เธอมองไปที่หม่ากวงชาว แล้วกล่าว “หม่ากวงชาว ลงมือ ฆ่ามันซะ！ ต่อไป แกคือผู้นำของตระกูลหม่า！”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ