จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 440

เหลียงจงควรจะลงมือกับผู้ชายคนนั้นสิ ทำไมมาลงมือตบเมียตัวเองซะอย่างนั้น แถมยังตบต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ด้วย

เมียของเหลียงจง คุณนายตระกูลอันดับสองของเขตซีหนาน ฐานะสูงส่งมาก

ตบฉาดนี้ตบต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้น ถ้าเรื่องแพร่ออกไป ชื่อเสียงเธอจะเหลือไหม? ต่อไปเธอจะทำให้คนเคารพได้ยังไงกัน?

คนที่ได้สติกลับมาก่อนคือคุณชายโล๋ คุณชายโล๋รีบเข้าไปพยุงเมียเขา นี่เป็นครั้งหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ได้แตะต้องเมียเขา เขาถามอย่างกังวล “น้าเพ่ย ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

เหลียงจงมองคุณชายโล๋ดวงตาลุกโพลง และมองเมียตน แต่เขาไม่พูดอะไร หันกลับไปยืนหน้าฟางเหยียน โค้งตัวเก้าสิบองศาอย่างเคารพนบนอบ เหมือนที่ เสือดาวดำโค้งคำนับเมื่อกี้เลย!

พอโค้งเสร็จ เขารีบบอกว่า “คุณฟาง ขอโทษครับ เมียผมมีตาหามีแววไม่ ขอร้องคุณฟางได้โปรดอภัยอภัยให้ด้วย!” ตอนพูด ลิ้นเขาเริ่มพันกันรัวแล้ว!

เขาไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้เจอกันคนที่แค่โทรกริ๊งเดียวก็ทำเขาล้มละลายได้ มันเป็นเรื่องที่น่ากลัวกว่าเจอผีซะอีก

ฟางเหยียนกวาดตามองเหลียงจง ไม่พูดอะไร เห็นเหลียงจงไม่กล้าสบตาเขา ดูเจี๋ยมเจี้ยมพิกล

โล๋เหวินเริ่มลังเลแล้ว ใจเต้นตุบๆ เขาคิดย้อนไปถึงตอนยามสองคนเมื่อกี้คุกเข่าลง และคิดถึงท่าทางเสือดาวดำด้วย สองคนแรกไม่เท่าไหร่ พวกเขาเป็นแค่อันธพาลกิ๊กก๊อกเท่านั้น แต่คนตรงหน้านี่ไม่เหมือนกันนะ นี่คือเหลียงจง คนรวยอันดับสองของทั่วทั้งเขตซีหนาน มีทรัพย์สินเป็นหลายหมื่นล้าน เป็นรองแต่หวงหยวนฉาวเท่านั้น

ฐานะของเขาไม่ธรรมดาแค่ไหนก็ได้แค่นั้น เรียกได้ว่าขึ้นฟ้าลงดินได้เลยทีเดียว ตอนนี้แม้แต่เขายังเคารพนบนอบผู้ชายคนนี้ขนาดนี้ งั้นตนเละแน่ ไม่เหลือซากแน่นอน!

เดิมคิดว่าเหลียงจงจะแก้แค้นให้ตนได้ ไม่คิดเลย ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้

“โล๋เหวิน แกหาเรื่องคุณฟางใช่ไหม?” ในตอนที่ใจโล๋เหวินเต้นตุบตุบไม่เป็นจังหวะอยู่นั้นเหลียงจงเพ่งดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธมาที่คุณชายโล๋

คุณชายโล๋มองเหลียงจงตัวสั่นเทา ดวงตาของเหลียงจงแทบจะแผ่ประกายไฟออกมาได้ ดูแล้วน่ากลัวนัก เขาไม่กลัวหมอนั่น แต่เขากลัวเหลียงจงนี่นา เหลียงจงเป็นใครเขาไม่ใช่ไม่รู้

ดังนั้นเขาเลยกลืนน้ำลายดังเอื๊อก พูดตะกุกตะกักว่า “นี่ นี่ ผม ผมเปล่านะ! ผมแค่...”

“เจ้าเด็กนี่ ยังไม่รีบมาขอโทษอีก! แกอยากให้ธุรกิจเล็กน้อยของพ่อแกล้มละลายหรือไง?” น้ำเสียงเหลียงจงเปลี่ยนเป็นหวีดแหลม ท่าทางน่ากลัวจนถึงขีดสุด

โล๋เหวินขาอ่อนยวบบอกว่า “อาเหลียง อย่าขู่ผมสิ!”

เหลียงจงแค่นเสียงหึ ตะคอกเสียงแหลมว่า “ไอ้เลวเอ๊ย แกคิดว่าฉันล้อแกเล่นอยู่หรือไง? คุณฟางคนนี้แค่นิ้วเดียวก็ทำลายตระกูลโล๋ของแกได้แล้ว ในสายตาคุณฟางน่ะ ตระกูลโล๋ของแกไม่มีค่าเลย!”

โล๋เหวินไม่กล้าสงสัยคำพูดของเหลียงจง รีบถลาเข้าไปพูดขอโทษน้ำตานองหน้า “คุณฟาง ขอโทษครับ ขอโทษครับ เสื้อตัวนั้นผมไม่เอาแล้ว ไม่ ไม่ ผมให้คุณเลย ผมซื้อให้คุณ ขอคุณได้โปรดอภัยให้ผมด้วย ได้ไหมครับ?”