จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 441

ฟางเหยียนส่งเสียงอืม แล้วส่งสัญญาณบัตรธนาคารที่อยู่ในมืออีกครั้งแล้วกล่าว “งั้นก็รีบไปรูดเถอะ!”

เหลียงจงเดินเข้ามาจะรับบัตรธนาคารที่อยู่ในมือของฟางเหยียนอย่างนอบน้อม แต่ฟางเหยียนเก็บกลับไป การกระทำนี้ทำจนเหลียงจงรู้สึกอึดอัด ฟางเหยียนไม่สนใจว่าเหลียงจงจะรู้สึกอย่างไร เพียงแต่พูดอย่างเย็นชาว่า “ให้เธอเอาไปรูดแล้วกัน!”

พูดพลาง นิ้วของฟางเหยียนชี้ไปที่สาวผู้จัดการที่ดูถูกคนอื่น สาวผู้จัดการตัวสั่นไปหมด และแล้วก็ถึงคราตนแล้วล่ะ นี่เป็นคนที่เหลียงจงและคุณชายโล๋ไม่กล้าแตะต้อง ต่อให้ตัวเองจะเก่งกาจขนาดไหน ก็แตะต้องไม่ได้แน่นอน

เธอกลืนน้ำลายลงไปเฮือกใหญ่ แล้วกล่าวอย่างอ้ำๆอึ้งๆ “คือ ฉันๆๆ”

เหลียงจงทนไม่ไหว จึงพูดกับพนักงานสาวว่า “คุณอะไรคุณ ไม่ได้ยินคำพูดของคุณฟางหรือไง ให้คุณไปรูดบัตรก็รีบไปสิ อืดอาดยืดยาดอยู่ได้ ไม่รู้หรือไงว่าคุณฟางรีบ?”

พนักงานสาวเดินไปที่ข้างหน้าของฟางเหยียนอย่างตัวสั่น ตอนที่เข้าใกล้คนนี้อีกครั้ง เธอกลัวจนตัวสั่น ขนลุกขึ้นมาไม่น้อยเลยทีเดียว

“ขอ ขอ ขอโทษค่ะ เมื่อกี๊ฉันไม่รู้จริงๆค่ะว่าคุณจะรู้จักกับประธานเหลียงของเรา ขอโทษนะคะ ถ้าฉันรู้ ก็จะไม่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นแล้วค่ะ” เธอก้มหน้าต่อหน้าฟางเหยียนด้วยสีหน้าจริงใจ

ฟางเหยียนแสยะยิ้มออกมา แล้วกล่าวอย่างสบายๆว่า “รูดบัตรเถอะ!”

เขาขี้เกียจจะพูดมากกับหญิงสาวคนนั้น ขี้เกียจจะคิดเล็กคิดน้อยกับเธอขนาดนั้น การที่หญิงสาวผ่านการสั่งสอนในครั้งนี้แล้ว น่าจะรู้ว่าการกระทำที่ตัดสินคนจากภายนอกนั้นใช้ไม่ได้ หวังว่าต่อไปเธอจะไม่ตัดสินคนอื่นจากภายนอกอีกก็แล้วกัน

หลังจากที่รับบัตรธนาคารของฟางเหยียนมาแล้ว เธอก็รีบเดินไปข้างๆเครื่องรูดบัตรอย่างเร็ว เมื่อเห็นว่าฟางเหยียนไม่ได้ตามมา เธอจึงได้ถอนหายใจยาวๆ

ตอนนี้เธอเพิ่งจะสังเกตบัตรธนาคารที่อยู่ในมืออย่างตั้งใจ นี่เป็นบัตรเครดิตดำใบหนึ่ง ลูกค้าต้องมีเงินอย่างน้อยพันล้านขึ้นไปถึงจะมีบัตรนี้ได้ แล้วก็ต้องมีเงินมากกว่าพันล้านถึงจะฝากเข้าไปได้ พระเจ้า นี่มันต้องเป็นคนแบบไหนกันนะ ต้องเป็นตัวตนที่คนระดับอย่างเธอคาดเดาไม่ออกอย่างแน่นอน

แม้แต่คุณชายโล๋ ยังไม่มีบัตรทองร้อยล้านเลย เธอคิดผิดอย่างมหันต์ ที่ดูถูกผู้บริหารแบบนี้ ขณะนี้ พนักงานสาวรู้สึกเพียงว่าใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าวๆ นี่เป็นประสบการณ์ครั้งหนึ่งที่น่าอับอายที่สุดของเธอ

หลังจากที่รูดบัตรเสร็จแล้ว ฟางเหยียนถือชุดนั้น เดินโยกเยกไปที่เหลียงจง ตอนที่เดินมาถึงข้างๆเหลียงจงแล้วเขาหยุดเดิน ยกมือขึ้นมาตบบนบ่าของเหลียงจง แล้วกล่าวอย่างสบายๆว่า “ขอบคุณสำหรับชุดของคุณนะครับ!”

จากนั้นเขาได้ก้าวเท้าเดินออกจากร้านเสื้อผ้าไป!

จนกระทั่งฟางเหยียนได้เดินจากไปแล้วจริงๆ เหลียงจงจึงได้ถอนหายใจยาวๆ เหมือนกับผ่อนคลายขึ้นมากอย่างไรอย่างนั้น

คุณชายโล๋มองเหลียงจง แล้วถามด้วยเสียงสั่นๆว่า “ลุงเหลียง คนนั้นคือใครกัน? ทำไมลุงถึงได้กลัวเขาขนาดนั้น”

เหลียงจงเงยหน้าขึ้นมา ดูแคลนออกมา แล้วกล่าวด้วยสีหน้าภูมิใจเล็กน้อยว่า “เขาคือคนที่โทรกริ๊งเดียวก็ทำให้ครอบครัวของแกล้มละลาย และให้แกกับพ่อของแกตายได้”

“เหลียงจง แกมันไม่ได้เรื่อง นึกไม่ถึงว่าจะกล้าลงไม่ลงมือกับฉัน!” ขณะนี้ ภรรยาของเขาเริ่มได้สติกลับมา จับหน้าแล้วพูดพลางเดินมาที่เหลียงจง ด้วยสีหน้าที่เป็นไปด้วยคราบน้ำตาและความน้อยใจ

“นี่เป็นคนที่หักขาลูกชายของคุณ คุณช่วยทำตัวให้เป็นประโยชน์หน่อยได้มั้ย คุณมันไร้ค่า!”

เหลียงจงยังคงดูแคลนอย่างไม่เห็นด้วยว่า “ผมกำลังช่วยคุณ เมื่อกี๊ถ้ายั่วโมโหเขา สิ่งที่ตามมาจะเลวร้ายอย่างไม่คาดคิดเลยล่ะ!”

พูดจบ เหลียงจงไม่สนภรรยาของเขาอีกต่อไป เดินเอามือไขว้หลังออกจากร้านเสื้อผ้าไป!