จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 452

แววตาของอาจารย์คนนั้นหรี่จนเป็นเส้นไปแล้ว ในแววตามีเพียงใบหน้าของฟางเหยียนเท่านั้น ผ่านไปสักพัก ดวงตาคู่นั้นค่อยลืมตาขึ้น จากนั้นเมื่อมองฟางเหยียนเสร็จ เขาก็ส่ายหน้าแล้วกล่าว “ไม่ใช่!”

ฟางเหยียนหยุดเพ่งมอง แล้วกล่าว “งั้นแกก็ไม่มีสิทธิ์จะพูดกับฉัน! ฉันมาหาลูกพี่ของพวกแก”

พูดจบ แววตาของฟางเหยียนเย็นชาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด อาจารย์คนนั้นเตรียมการไว้นานแล้ว เขารู้ว่าคนนี้มาด้วยเจตนาที่ไม่ดี เพราะถีบประตูเข้ามา ตั้งแต่เขาเข้ามา อาจารย์ก็รู้ว่าเขามาเพื่อต่อสู้

ด้วยเหตุนี้เองเขาจึงหัวเราะฮ่าๆออกมา แล้วกล่าว “แกสมองมีปัญหาหรือเปล่าวะ? หรือว่าเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว?”

เมื่อหยิวอู่เห็นท่าทางเหยียดหยามของอาจารย์คนนั้น จึงรีบกล่าวว่า “ใช่ๆๆ เป็นความจริง มันได้ฆ่าคนของพวกคุณไปแล้วหนึ่งคน! แค่แว็บเดียว คนนั้นก็ตาย คุณเองต้องระวังตัวนะ!

อาจารย์คนนั้นส่งเสียงอ๋อออกมา แล้วกล่าว “แกยังกล้าคนของเราด้วย?”

“หยุดพล่ามได้ล่ะ ก็แค่คนตายคนเดียว ทำไมเพ้อเจ้อจังวะ!” ฟางเหยียนกล่าวอย่างเย็นชา

“เหอะๆ!” อาจารย์หัวเราะอย่างชิลล์ๆ แล้วพูดกับลูกน้องที่อยู่ด้านหลังว่า “ดูฉันให้ดี ดูว่าฉันจะสั่งสอนคนที่มันโอหังแบบนี้ยังไง! ครั้งหน้าถ้าเจอเข้า อย่าไปพล่ามอะไรกับมันมาก ลงมือ…”

เขายังพูดไม่ทันจบ เงาหนึ่งได้ผ่านร่างกายของเขาไป ไม่รู้ว่าร่างกายของฟางเหยียนมาที่ด้านหลังของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เขายกมือขึ้นมาตบอย่างสบายๆ จากนั้นก็กล่าวอย่างชิลล์ๆว่า “กรีดคอหอยของมันให้ขาดโดยตรง พูดมากขนาดนั้นก็มีแต่จะเสียเวลาคนอื่น!”

วินาทีถัดมา ร่างกายของเขาเหมือนกับคนเมื่อกี๊ ล้มลงกับพื้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

ตาของเขาลุกโตอย่างไม่เชื่อ ราวกับจนกระทั่งล้มลงไปแล้วเขายังไม่เชื่อความจริงที่ตัวเองได้ตายไปแล้ว! ยังไงเขาก็เป็นอาจารย์ของผู้คนมากมายขนาดนั้น ตายง่ายๆแบบนี้ ตายอย่างไร้ค่าเกินไปมั้ย!

จากนั้น เหตุการณ์ที่ทำให้คนขนลุกซู่ไปกว่านั้นได้เกิดขึ้นแล้ว เลือดที่คอหอยของอาจารย์คนนั้นได้กระฉูดออกมา เหมือนกับท่อน้ำรั่วอย่างไรอย่างนั้น กระจายในห้องโถง

เหตุการณ์นี้ทำให้เหล่าพรรคพวกที่อยู่ชั้นหนึ่งตกใจ ทุกคนต่างมองฟางเหยียนอย่างระวังตัว ต่างพากันเอาอาวุธที่มีในตัวออกมา มีดาบ มีกระบอง แล้วยังมีขวานอีกด้วย

“ไง? สวะอย่างพวกแกก็อย่างตายเหรอ?” ฟางเหยียนถามอย่างเย็นชา

คนพวกนั้นรู้สึกว่าอำนาจของตัวเองกำลังถูกรุกรานเข้ามา ทุกคนคิดว่าจะมี“โชค”ในการชนะ จึงต่างพากันวิ่งไปที่ฟางเหยียน ทุกคน ไม่มีใครขี้ขลาด ล้วนท่าทางถมึงทึง จะกลืนกินฟางเหยียนให้ได้