จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 472

เสียงกรีดร้องนี้ดังเบรกการโจมตีครั้งสุดท้ายของฟางเหยียนเข้าพอดี เขาหันไปมองตามอย่างไม่รู้ตัว พอหันไป ก็ได้เห็นหญิงสาวหลายคนที่กำลังตกใจอ้าปากค้างพอดี

ในวินาทีที่ฟางเหยียนหันไปมอง อู๋หมิงคว้าโอกาสไว้ได้ ผลักหอกทองในมือออกไป พอผลักออก ก็ทำดาบใหญ่ในมือฟางเหยียนแตกกระเด็นไปอีกด้านพอดี

พลังทำลายล้างอันรุนแรงนี้โดนอู๋หมิงทำลายลง อู๋หมิงหนีออกมา ร่างเขาผลุบออกมาเร็วปานสายฟ้าแลบ วิ่งไปทางหน้าประตูอย่างรวดเร็ว ร่างของเขาวิ่งเข้าหาร่างหญิงสาวนั้นในเวลาไม่นาน เหล่าหญิงสาวที่รับรู้ถึงอันตรายได้ร้องหวีดอีกที หมุนตัวหนีทันที แต่กลับมีคนหนึ่งโชคไม่ดีโดนอู่หมิงจับไว้ได้

นั่นเป็นหญิงสาวที่สวยมากคนหนึ่ง ใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงยีน มัดผมหางม้า ดูแล้วน่าจะเป็นนักศึกษา เพียงแต่ตอนนี้โดนคนอื่นจับตัวไว้ สีหน้าหวาดกลัวจนซีดเผือด ปากยังร้องกรี๊ดอย่างหวาดกลัวอยู่

หญิงสาวคนนี้คือฉินเข่อ โชคไม่ดีเลย เธอโดนอู๋หมิงจับตัวเอาไว้

อู๋หมิงรู้ดีว่าสู้ฟางเหยียนไม่ได้ จากการต่อสู้เมื่อกี้ก็รับรู้ได้พอแล้วถึงความแข็งแกร่งของฟางเหยียน ถ้าสู้ต่อไป คนที่ตายคงเป็นตนแน่ ตอนนี้โชคดีเจอนักศึกษาที่หลุดเข้ามาหลายคน จับมาเป็นตัวประกันสักคนก่อนละกัน! ขอแค่พอผ่อนลมหายใจไปได้บ้าง ให้เขายังมีชีวิตอยู่ สำนักไร้หน้าก็จะไม่ถือว่าสิ้นสลายหมด

ตอนนี้เขายิ่งเชื่อในคำพูดของปรมาจารย์กุ่ยซือกับฮองซูน้อยมากขึ้นละ สำนักไร้หน้าจะล่มสลายแล้วจริงๆ และคนที่จะทำลายมันก็คือคนตรงหน้าคนนี้ เมื่อกี้เขายังไม่กล้าเชื่อ แต่ตอนนี้เขาจำต้องเชื่อละ

หลังจับฉินเข่อเป็นตัวประกัน เขาใช้หอกทองรั้งลำคอฉินเข่อไว้ หันไปตวาดฟางเหยียนว่า “แกอย่าเข้ามา!”

ฟางเหยียนกำลังจะเข้าไป พึ่งเดินได้สองก้าว โดนอู๋หมิงพูดแบบนี้ จำต้องหยุดนิ่งกับที่ เขาหรี่ตามองอู๋หมิงพลางถาม “แกหมายความว่าไง? สู้ไม่ได้เลยจับคนเป็นตัวประกันขู่ฉันหรือไง?”

“ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันที!” ฉินเข่อได้สติกลับมา ตรงนี้ต้องมีคนหนึ่งเป็นคนเลวแน่ ไม่ต้องสงสัยเลย คนที่จับเธอเป็นตัวประกันอยู่เลวแน่นอน และคนตรงข้ามนั่นสิถึงจะเป็นคนดี

ในละครก็แสดงกันแบบนี้ไม่ใช่หรือไง? คนเลวต้องจับคนบริสุทธิ์เป็นตัวประกัน จากนั้นจะหลอกใช้คนบริสุทธิ์มาฆ่าคนดี ฉากนี้เคยเห็นในละครนะ ฉินเข่อไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งเธอจะกลายเป็นตัวเอก

ดังนั้นเธอเลยรีบเบนสายตาขอความช่วยเหลือไปให้ผู้ชายแปลกหน้าตรงหน้า ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร ขอเพียงช่วยตนได้ เขาคือคนดี! เป็นผู้มีพระคุณของเธอ ในสถานการณ์ความเป็นความตายแบบนี้ ใครบ้างไม่กลัวตาย!

อู๋หมิงแค่นเสียงหึ กัดฟันกรอดตอบว่า “หลีกทางให้ฉัน! เทียบกับตาย ฉันอยากไปจากที่นี่ตอนนี้เลยซะดีกว่า”

ฟางเหยียนส่ายหน้าพลางว่า “แกกำลังขอร้องฉันให้ปล่อยแกหรือไง? มันดูไม่เหมือนนิสัยของพวกสำนักไร้หน้าของแกเลยนี่นา ยังไงซะแกก็เป็นเจ้าสำนัก ไม่ควรจะสู้จนตัวตายอย่างมีศักดิ์ศรีให้เป็นที่กล่าวขานของคนรุ่นหลังหน่อยหรือไง? แกทำแบบนี้ต่างอะไรกับพวกโจรเล็กโจรน้อย? หรือว่าแกไม่กลัวว่าการกระทำของแกในวันนี้จะโดนคนในยุทธภพหัวเราะเยาะเอากันหรือไง!”

“หัวเราะเยาะ?” อู๋หมิงหัวเราะร่วนขึ้นมาพลางว่า “แกคิดว่าตอนนี้ฉันยังกลัวคนจะหัวเราะเยาะอยู่หรือไง? สำนักไร้หน้าของฉันจะล่มสลายอยู่แล้ว ฉันจะยังแคร์คำพูดดีๆเสียงกล่าวขานสวยหรูของคนอื่นหรือไง แกคิดว่าฉันจะแคร์หรอ?”

ฟางเหยียนแค่นเสียงหึ เดินขึ้นหน้าอีกสองก้าว อู๋หมิงเห็นอย่างนั้นก็ตกใจดึงอาวุธล็อคคอฉินเข่อแน่นขึ้นพลางว่า “ฉันบอกว่าอย่าเข้ามา! ถ้าแกเข้ามาอีก ฉันจะฆ่าเธอซะ!”