จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 473

รอยยิ้มของฟางเหยียนแข็งเกร็ง รังสีอำมหิตแผ่ซ่านจากตัวเขาออกมา เขามองอู๋หมิง พูดอย่างเย็นชาว่า “ตายซะ! อู๋หมิง”

คำพูดนี้เหมือนคำพิพากษาสั่งประหารอู๋หมิง! ฟางเหยียนในตอนนี้ก็คือผู้พิพากษาแห่งนรก

พูดจบ ไม่รู้ว่ามีหินก้อนหนึ่งโผล่มาในมือฟางเหยียนตั้งแต่เมื่อไหร่ หินก้อนนั้นเหมือนกับเมื่อกี้เลย บินออกไปจากมือฟางเหยียน

พูดปุ๊บมาปั๊บ อู๋หมิงยกหอกทองในมือขึ้นมาสกัดการโจมตีของหินก้อนนั้น หอกสกัดกั้นหินที่ฟางเหยียนโยนออกมาได้ หายวับไปในพริบตา ร่างของฟางเหยียนปราดออกไปรวดเร็วประดุจสายลม ไปที่ข้างตัวอู่หมิง เขาแปลงฝ่ามือเป็นดาบ กะปาดคอหอยอู๋หมิงในทีเดียว

แต่ว่าอู๋หมิงเองก็ไม่ได้ด้อยกว่า เขายกหอกในมือขึ้นป้องกันฝ่ามือดาบของฟางเหยียนอย่างไว

เสียงแกร๊งดังขึ้น ประกายไฟแปลบปลาบออกมา ฟางเหยียนยกเท้าขึ้นเตะหน้าอกอู๋หมิงอย่างแรง อู๋หมิงโดนเตะกระเด็นถอยไปอย่างแรง ฟางเหยียนรีบเข้าไปกอดหญิงสาว ถอยมาอีกหลายก้าว

พอแน่ใจว่าห่างออกมาในระยะปลอดภัยแล้ว เขาหันไปถามหญิงสาวที่สีหน้าตื่นตระหนกว่า “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

หญิงสาวมองฟางเหยียนตาค้างหลายวินาที ก่อนจะพูดว่า “ไม่ ไม่ ไม่เป็นไร!”

ฉินเข่อปลอดภัยแล้ว นี่ปลอดภัยแล้วจริงๆ ฉากนี้มันออกแนวฝันไปหน่อย เมื่อกี้เธอยังเดินอยู่บนความเป็นความตายอยู่เลย ไม่คิดว่าตอนนี้จะปลอดภัยแล้ว และแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น เหมือนตนได้ผ่านความเป็นตายมาระลอกหนึ่ง

นี่มันเป็นอะไรที่คนธรรมดายากจะรับได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นฉินเข่อยังเป็นแค่หญิงสาวคนหนึ่งเท่านั้นเอง

ฉินเข่อที่ได้พักหายใจหน่อย สมองก็เริ่มปลอดโปร่งขึ้น เธอนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อกี้นายคนนี้บอกว่าไม่สนใจว่าเธอจะเป็นหรือตาย หมอนี่เป็นคนปากอย่างใจอย่างจริงๆ พอคิดถึงตรงนี้ เธอพูดกับฟางเหยียนว่า “ไหนคุณบอกว่า...”

เธอยังพูดไม่ทันจบ ฟางเหยียนก็คว้าตัวเธอไว้ ร้องว่า “ระวัง!”

เห็นแต่หอกสีเหลืองทองแท่งหนึ่งแทงเข้ามา ฟางเหยียนดึงร่างหญิงสาวไปหลบหลังตน มืออีกข้างของเขาจับปลายแหลมของหอกทอง แต่คมหอกคมเกินไป บาดฝ่ามือเขา เข้าในร่างกายเขา ฝ่ามือฟางเหยียนคว้าหมับที่ด้ามหอกทองอีกครั้ง เสียงหอกแทงเข้าไปในร่างเขาครึ่งหนึ่ง

ท่วงท่าทั้งคู่หยุดชะงักลงอีกครั้ง อู๋หมิงเห็นคมหอกแทงเข้าในหน้าอก เขายิ่งกดแรงหนักขึ้น แต่แรงเขากลับดูไร้ค่าไปเลยเมื่อเทียบกับฟางเหยียน ด้ามหอกโดนฟางเหยียนจับไว้ เขาเพิ่มแรงไม่ได้เลย

เขาได้พูดอย่างโกรธแค้นระหว่างที่มองฟางเหยียนว่า “ไอ้หนู ไหนแกบอกไม่แคร์ว่าจะฆ่าเพิ่มอีกคนไง? ทำไมช่วยหล่อนล่ะ? แกเบี่ยงเบนความสนใจของฉัน? !”

“แกคิดว่าฉันไม่มีขอบเขตสามัญสำนึกเหมือนสำนักไร้หน้าของพวกแกหรือไง? ถ้าฉันเป็นคนฆ่าไม่เลือกหน้าแบบนั้น ฉันจะมีสิทธิ์อะไรมาทำลายสำนักไร้หน้าของแกล่ะ! อู๋หมิง แกยังจะขัดขืนดิ้นรนอีกไหม?”

“ดิ้นรนขัดขืน!” อู๋หมิงแค่นเสียงหึ ตะคอกดัง “แกคิดว่าฉันกำลังดิ้นรนขัดขืนหรือไง? คนที่ทำอย่างนั้นไม่ใช่แกหรือไง?”

“อู๋หมิง ยุคของแกน่ะหมดไปแล้ว! ยังจะดื้อด้านไม่เลิกอีกหรือไง?” ฟางเหยียนถามเสียงเย็น

อู๋หมิงกลับกัดฟันกรอดไม่พูดอะไร และก้าวเท้าพุ่งเข้าฟางเหยียน แรงเขาเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ผลักฟางเหยียนกระเด็น เขาอยากให้หอกทองแทงลึกเข้าไปในร่างฟางเหยียนมากขึ้น

ตอนนี้เองฉินเข่อเริ่มได้สติกลับมา เพราะว่าฉินเข่ออยู่ใกล้อู๋หมิงมาก เลือดสดที่กระฉูดจากคอหอยของอู๋หมิงกระเด็นมาโดนหน้าและคอของฉินเข่อ ฉินเข่อรู้สึกถึงของเหลวอุ่นร้อนไหลลงคอเธอ แถมยังค่อยๆไหลลงไป ตอนนี้ฉินเข่อตัวสั่นเทา ขนลุกซู่ไปทั้งตัว

เธอยกมือขึ้นสัมผัสเลือดสดนั่น ยกมือมาดูข้างหน้า

“อ๊า!” เสียงร้องหวี๊ดดังขึ้น จากนั้นร่างของฉินเข่อก็ล้มตึงลงไปเลย ฟางเหยียนหมุนกลับมารับร่างฉินเข่อไว้ได้ทัน เธอเป็นลมไปแล้ว สลบเหมือดไร้สติเลย

ฉินเข่อกลัวเลือด แต่ที่เธอกลัวไม่ใช่เลือดที่เห็นได้ทั่วไป แต่เป็นเลือดจากอีกคนไหลมาโดนตัวเธอต่างหาก

ฟางเหยียนอุ้มร่างเธอขึ้นมา เดินออกจากห้องโถงของสำนักไร้หน้า

สำนักไร้หน้าที่เดิมครึกครื้น ตอนนี้เต็มไปด้วยซากศพ ทั่วทั้งสำนักไร้หน้ากลายเป็นนรกบนดิน

สำนักไร้หน้าสิ้นแล้ว องค์กรใหญ่ที่มีประวัติอยู่มายาวนานพันกว่าปี สำนักไร้หน้าที่เป็นองค์กรลึกลับมาโดยตลอดกลับมาโดนทำลายลงแบบนี้ เป็นการกระทำของฟางเหยียนคนเดียว หนึ่งพันกว่าปีก่อนใครเลยจะคิดถึงว่า องค์กรอย่างสำนักไร้หน้านี้จะโดนคนเพียงคนเดียวทำลายลงได้! สำนักไร้หน้าอ่อนแอลง หรือว่าคนคนนี้แกร่งมากเกินไป!

หรือบางที สำนักไร้หน้าอาจเดินมาถึงทางตันของตนแล้วก็ได้!

ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร นับจากนี้ยุทธภพไร้ซึ่งสำนักไร้หน้าอีกต่อไป!