จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 474

หลังจากฟางเหยียนอุ้มฉินเข่อเดินออกจากประตูหน้าของสำนักไร้หน้า พอดีมีลมพัดมาโดนตัวฟางเหยียน

เสื้อโค้ตกันลมของเขาโดนพัดจนปลิวสะบัด ทำให้เขาดูเหมือนวีรบุรุษท่ามกลางกระแสลม

ลมนี้เหมือนมาเพื่อต้อนรับรอเขา มายินดีปรีดาที่เขาทำลายสำนักไร้หน้าลงได้!

ฟางเหยียนสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่กับสายลมกรรโชกที่พัดมาเหมือนโลภมาก สุดท้ายเขาหันไปมองน้ำตกที่ประตูข้างของสำนักไร้หน้า  จากนั้นก้าวเท้าเดินออกข้างนอกไป

พึ่งก้าวเท้าออกไปไม่กี่ก้าว ก็เห็นหญิงสาวหลายคนที่ตกใจขวัญหนีดีฝ่อกัน พวกเธอลังเลอย่างไม่รู้จะเข้าไปช่วยฉินเข่อดีไหม ระหว่างที่ร้อนใจกันอยู่นั่น ก็เห็นฟางเหยียนอุ้มฉินเข่อออกมาจากในห้องนั้นพอดี

วินาทีที่ทั้งหมดเห็นฉินเข่อ ต่างร้องเสียงดังผลุนผลันเข้ามาหาเธอเป็นการใหญ่ “ฉินเข่อ ฉินเข่อ!”

แต่ทำเพียงแค่ร้องกันเท่านั้น หลายคนไม่กล้าขยับขึ้นหน้า พวกเธอมองคนที่อุ้มฉินเข่ออย่างหวั่นๆ

พวกเธอไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นคนดีหรือเลว ต่อให้เขาดูเป็นคนดีแค่ไหน แต่เดินออกจากสถานที่มีซากศพทับถมกันเป็นภูเขาอย่างนั้น คงไม่ใช่คนดีอะไรนัก ฉินเข่อถูกเขาอุ้มไว้ ยิ่งไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย!

ฟางเหยียนเดินมาหยุดในระยะที่ห่างจากหลายคนนั้นใกล้มาก และวางฉินเข่อลงช้าๆ ให้เธอนอนบนหินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่ง เขาปรายตามองหลายคนนั้นอย่างราบเรียบ จากนั้นหยิบขวดยาออกมาจากกระเป๋าเสื้อออกมา และเทยาออกมาเม็ดหนึ่งให้ฉินเข่อกิน และลุกขึ้น เขาพูดกับหญิงสาวที่กำลังตัวสั่นเทากันว่า “นี่ไม่ใช่ที่ที่พวกคุณควรมา! กลับไปเถอะ เรื่องวันนี้ พอออกไปแล้วอย่าพูดจาซี้ซั้ว ถ้าผมรู้ว่าพวกคุณพูดไป จุดจบจะเหมือนคนในนั้น”

พูดจบ ฟางเหยียนเดินไปทางบันไดอย่างเย็นชา

หญิงสาวหลายคนตกใจจนไม่กล้าพูดอะไร ทั้งหมดมองตามฟางเหยียนอย่างไม่กล้าหายใจดัง พยักหน้าอย่างระมัดระวัง

จนสายตามองตามฟางเหยียนจนลับบันไดนั่นไป หญิงสาวหลายคนถึงหันมามองตากันอย่างตกใจไม่หาย

“ฉินเข่อ!” มีหญิงสาวคนหนึ่งชี้นิ้วมาที่ฉินเข่อ ทุกคนถึงวิ่งเข้าหาจุดที่ฉินเข่ออยู่

“ฉินเข่อ ฉินเข่อ!” ทั้งหมดเรียกฉินเข่อที่นอนสลบไม่ได้สติ

เห็นฉินเข่อไม่ฟื้นขึ้นมา ทั้งหมดอดสงสัยไม่ได้ “เมื่อกี้คนนั้นเอาอะไรให้ฉินเข่อกินน่ะ? พวกเธอเห็นกันไหม?”

หลิวเจียเจียพยักหน้าบอก “เห็นแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร น่าจะไม่ใช่ยาพิษทำร้ายฉินเข่อหรอกมั้ง?”

“ไม่น่านะ ถ้าเขาจะทำร้ายฉินเข่อจริงๆ ไม่ต้องใช้ยาหรอก ลำพังสภาพด้านในพวกเธอก็เห็นแล้วนี่? สามารถเดินออกมาจากในนั้นได้ เขาจะฆ่าคนต้องใช้ยาอีกหรอ? ฟันทิ้งก็ได้แล้วนี่”

“อืม เธอพูดก็ถูก งั้นก็น่าจะเป็นคนดีนะ!”

“เป็นคนดีหรือเปล่า รอฉินเข่อฟื้นขึ้นมาก่อนค่อยว่ากัน!”

หลายคนรอกันต่ออีกหลายนาที จู่ๆฉินเข่อก็ลืมตาโพลงตื่นขึ้น เธอรู้สึกหนักหัวอยู่ และพยายามปรับสภาพรับบรรยากาศรอบด้าน รอเธอได้สติขึ้นมาจริงๆ เธอเห็นเพื่อนนักศึกษาของเธอ และร้องถามขึ้น “ทำไมหรอ?”