จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 480

ตอนนี้ชายตาเดียวได้เปรียบ เขาแค่นยิ้ม นี่เป็นรอยยิ้มมาดร้ายมาก

เทียนหลังไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้มีกิริยาอะไร จากสีหน้าเขาดูไม่ออกถึงความกลัวและตกใจเลย เขาเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับการที่ชายตาเดียวควักปืนออกมาเลย ตรงกันข้าม สีหน้าเรียบเฉยไม่ไหวติง ตั้งแต่ต้นจนจบเขากลับรักษาความสงบนิ่งไว้ได้

ภาพนี้สำหรับเย่ชิงหยู่แล้ว เธอกลับรู้สึกคุ้นตามาก ใช่ คุ้นมาก พฤติกรรมและอากัปกิริยาของคนนี้เหมือนกับฟางเหยียนไม่มีผิด เหมือนของพวกนี้ไม่มีทางทำอะไรพวกเขาได้เลยสักนิด

ชายตาเดียวเห็นสีหน้าเรียบเฉยไม่ไหวติงของผู้ชายคนนั้น เขาแค่นเสียงหึ ตะคอกใส่เทียนหลังว่า “ทำไม? แกคิดว่าฉันไม่กล้ายิงหรือไง? แกเชื่อไหมว่าฉันจะยิงแกตายตอนนี้เลย!”

“เหอะเหอะ!” จู่ๆเทียนหลังแค่นเสียงหัวเราะอย่างเย็นชาออกมาพลางว่า “หรือแกคิดว่าอาศัยปืนกระบอกเดียวก็ฆ่าฉันได้? ถ้าปืนสามารถฆ่าฉันได้ ฉันคงตายไปนานแล้ว ไม่อยู่มาถึงวันนี้ให้แกฆ่าฉันหรอก!”

ในสงครามเทียนหลังไม่รู้ว่าเจอคนที่อยากฆ่าตนมามากเท่าไหร่แล้ว ขนาดนักแม่นปืนที่เก่งกาจที่สุดยังทำอะไรตนไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นแค่ปืนกระบอกเล็กอย่างนี้ด้วยแล้ว ในสายตาเทียนหลัง ปืนแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับปืนของเล่นเลย

“ไอ้เลว!” ชายตาเดียวกัดฟันกรอดสบถด้วยความโกรธ จากนั้นเขาขยับลำกล้องปืน

ได้ยินเสียงปั้ง ลูกกระสุนยิงออกไป เย่ชิงหยู่กับเฉินหย่าหวีดร้องด้วยความกลัวอีกครั้ง ยังไงซะพวกเธอก็เป็นผู้หญิง เห็นคนยิงปืน ต้องกลัวอยู่แล้ว เพราะปกติถ้าลูกกระสุนโดนตัวคนเข้า มักจะไม่รอด

แต่ตอนลูกกระสุนยิงไปที่เทียนหลัง เขาเบี่ยงตัวเล็กน้อย หลบเฉียดลูกกระสุนไปได้

แค่ขยับนิดหน่อยก็หลบลูกกระสุนได้ ชายตาเดียวมองอย่างอ้าปากค้างเบิกตากว้าง เขายิงสามนัดติด แต่ทุกนัดก็โดนเทียนหลังเบี่ยงตัวหลบได้หมด ไม่มีสักนัดเลยที่ยิงโดนเทียนหลัง

“แม่ง!” ชายตาเดียวเห็นอย่างนั้น ตกใจจนเหงื่อแตกซิก

คนหลบลูกกระสุนได้ นี่ต้องมีความเร็วขนาดไหนเนี่ย มิน่าถึงสามารถจัดการลูกน้องเขาได้ในพริบตา

เขารู้ว่าเป็นแบบนี้ต่อไปมีแต่เปลืองลูกกระสุนเปล่าๆ ดังนั้นเลยวิ่งไปทางเย่ชิงหยู่กับเฉินหย่า เขาคว้าหมับเข้าที่เย่ชิงหยู่ที่กำลังตกตะลึงตัวสั่นเทา และรั้งเข้ามาในอ้อมแขนเป็นตัวประกัน พลางจับปืนจ่อที่ขมับของเย่ชิงหยู๋ ตะคอกใส่เทียนหลังว่า “แกอย่าเข้ามา ถ้าแกกล้าเข้ามา ฉันจะฆ่าหล่อนซะ!”

เทียนหลังยืนนิ่ง สองตาจ้องเขม็งไปที่ชายตาเดียว ไม่พูดอะไรสักคำ

ชายตาเดียวเห็นอย่างนั้น หัวเราะแห้งๆออกมาสองคำพลางว่า “ตอนนี้ให้ฉันไปจากที่นี่ซะ! ไม่งั้นแค่เพียงฉันเหนี่ยวไกปืน ก็จะทำสมองหล่อนแตกกระจายได้เลย แกน่ะหลบลูกกระสุนได้ แต่หล่อนหลบไม่ได้นะ!”

นี่เป็นครั้งแรกที่เย่ชิงหยู่โดนเอาปืนจ่อหัว หัวใจเธอเต้นไม่เป็นส่ำนานแล้ว นี่เป็นครั้งหนึ่งที่เธออยู่ใกล้กับความตายมากที่สุด ขอเพียงลูกกระสุนออกจากลำกล้องปืนนี่ สมองเธอก็จะเป็นรูทันที

ถึงเวลานั้น แม้แต่โอกาสที่เธอจะได้พบหน้าฟางเหยียนเป็นครั้งสุดท้ายก็จะไม่เหลือ

ต้องยอมรับจริงๆว่า เย่ชิงหยู่กลัวมาก หวาดกลัวสุดๆ แต่เธอพยายามข่มความกลัวของตนไว้ แต่ไม่ว่าจะข่มยังไงก็ข่มไม่อยู่ ใครให้เธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดากันล่ะ

ตอนนี้เทียนหลังเอ่ยปากพูดแล้ว “แกรู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่?”