จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 483

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินห้าว เย่ชิงหยู่ส่งเสียงหาออกมา มีคนชมว่าเธอสวย และมีคนชอบว่าเธอสง่าผ่าเผย แต่ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาไม่มีใครชมว่าเธอเหมือนแม่ของคนอื่น ฉินห้าวนี้เป็นคนแรกที่พูดแบบนั้น

เมื่อเห็นเย่ชิงหยู่สีหน้าเขินอาย ฉินห้าวรีบกล่าวว่า “ประธานเย่อย่าเข้าใจผิดนะครับ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ผมหมายถึงคุณสวยมาก ความจริงเท่าที่ผมจำความได้แม่ของผมเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกนี้แล้วครับ ตอนเล็กๆแม่มักจะเลี้ยงดูผมอย่างมุมานะขยันหมั่นเพียร ความทรงจำของผมในวัยเด็กได้หยุดไว้ที่ท่าทางการหัวเราะของเธอ เพียงแค่เสียดาย อุบัติเหตุรถยนต์พลากชีวิตของเธอไป ชาตินี้ผมไม่มีทางได้เห็นแม่ของผมอีกแล้ว”

ตอนพูด สายตาของฉินห้าวจ้องเย่ชิงหยู่ตลอดเวลา เหมือนกับการที่ได้มองเย่ชิงหยู่ เท่ากับได้มองแม่ของตัวเอง เย่ชิงหยู่ก้มหน้าลงอย่างเขินอาย ฉินห้าวนี้กำลังพูดว่าตัวเองสวยอย่างกลายๆนี่หน่า

เมื่อเห็นเย่ชิงหยู่ที่เขินอาย ทันใดนั้นฉินห้าวก็พูดขึ้นมาว่า “ประธานเย่ ผมมีเรื่องที่อยากขอหน่อยครับ ”

เย่ชิงหยู่เงยหน้าขึ้นมามองแววตาที่เร่าร้อนคู่นั้นของฉินห้าว เขาสะอึกไป แล้วกล่าว “ผมอยากลูบหน้าคุณหน่อย ได้มั้ยครับ？ตอนผมเมา ตอนที่ผมนอนไม่หลับ ผมชอบหยิบรูปภาพของแม่ผมมาลูบ คุณเหมือนแม่ของผมขนาดนั้น ผมเพียงแค่อยาก...แน่นอน ถ้าคุณไม่ยินยอมก็ไม่เป็นไรครับ คำขอนี้ค่อนข้างไร้มารยาทจริงๆ！”

เมื่อพูดถึงประโยคสุดท้าย ใบหน้าของฉินห้าวแสดงความผิดหวังออกมาอย่างเบาๆ

เย่ชิงหยู่สะอึกไป มองหน้าของฉินห้าว คิดในใจคนนี้โอบอ้อมอารีอยู่นะ ตนอยากลูบแม่ของตัวเองมาก แต่ชาตินี้ไม่มีโอกาสแล้ว ตอนนี้ฉินห้าวก็เพียงแต่รู้สึกได้ถึงแม่บนใบหน้าของตน ความจริงเย่ชิงหยู่เข้าใจมากถึงความรู้สึกคิดถึงญาติมิตรแบบนี้ แล้วเธอไม่อยากเจอพ่อของตนได้อย่างไรกันเล่า

เธอก็รู้ ว่านี่ถือเป็นการช่วยปลอบประโลมฉินห้าวทางจิตใจ เธอก็ไม่รู้ว่าควรพูดว่าตัวเองจิตใจดี หรือควรพูดว่าตัวเองอะไรดี เดิมทีไม่ควรตอบตกลงคำขอที่ไร้มารยาทแบบนั้น แต่เธอพยักหน้าตอบรับอย่างจับผลัดจับพลูไปแล้ว

ฉินห้าวตาลุกโตแล้วถาม “พูดแบบนั้น คือคุณตกลงแล้วใช่มั้ยครับ？”

เย่ชิงหยู่ไม่พูดไม่จา ถือว่าตกลงแล้ว ฉินห้าวยกมือที่สั่นขึ้นอย่างช้าๆวางบนใบหน้าของเย่ชิงหยู่ เมื่อนิ้วของเขาเพิ่งโดนหน้าของเย่ชิงหยู่ก็สั่นเป็นพักๆอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่ปรับตัวไปสักพัก นิ้วของเขาวางใกล้หน้าของเย่ชิงหยู่อย่างช้าๆ จากนั้น ทั้งฝ่ามือของเขาก็แตะไปบนใบหน้าเล็กๆอันอบอุ่นของเย่ชิงหยู่

แต่ก็แค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น ฉินห้าวคลายมือ แล้วกล่าวด้วยสีหน้าซาบซึ้งใจว่า “ขอบคุณนะครับ ประธานเย่！ ขอบคุณ”

พูดจบ ฉินห้าวโค้งคำนับเก้าสิบองศาต่อหน้าเย่ชิงหยู่ หลังจากดำเนินการเสร็จ ฉินห้าวได้ขึ้นบนเฮลิคอปเตอร์

หลังจากที่ฉินห้าวจากไปแล้ว เลขาสาวของเย่ชิงหยู่คาดไม่ถึงเป็นอย่างมาก เธอถามเบาๆว่า “ประธานเย่ ทำไมท่านถึงได้ตอบรับคำขอที่บ้าบอนั่นของเขาได้คะ？แม้เขาจะหล่อมาก แต่จะไร้มารยาทแบบนี้ไม่ได้นะคะ！”

เย่ชิงหยู่ได้สติกลับมา เธอหันไปมองเลขา ยกมือขึ้นมาลูบหน้าของตัวเอง

เลขากล่าวต่อว่า　“ประธานเย่คะ ดิฉันรู้ค่ะว่าประธานฉินมีเสน่ห์ที่ท่านต้านทานไม่ได้อยู่ แต่สามีของท่านต่างหากที่เป็นคนที่รักท่านที่สุด สามารถออกโรงมาปกป้องท่าน ช่วยท่านในตอนนี้ได้ ก็มีแค่เขานะคะ！”

เย่ชิงหยู่กล่าว “เรื่องคืนนี้ห้ามบอกใครเด็ดขาด！”

เย่ชิงหยู่รู้สึกเสียใจสุดๆ เมื่อกี๊ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรไป ตอบรับคำขอแบบนั้นของฉินห้าวอย่างจับผลัดจับพลูไปได้ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่อะไรก็ได้ แล้วทำไมถึงได้ยอมให้คนอื่นลูบหน้าได้ล่ะ

ในห้องทำงานครั้งที่แล้ว เหลียงจงแตะเนื้อต้องตัวเธอ จุดจบต่อมาก็คือคุกเข่าอ้อนวอน ฟางเหยียนไม่ยอมให้ผู้ชายคนไหนไร้มารยาทกับตน ทำไมตนถึงได้ตอบรับคำขอที่ไร้มารยาทแบบนั้นของฉินห้าวอย่างหน้ามืดตามัวได้นะ