จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 482

ท่าทางของเทียนหลัง สไตล์การจัดการเหมือนกับนายพลที่สู้รบเหล่านั้นในสมัยโบราณ ตอนที่เขาเผชิญหน้ากับชายตาเดียวเอาปืนจ่อเขา ไม่ขยับแม้แต่น้อย ถึงขั้นแม้ไม่เปิดหนังตาขึ้น บางทีเป็นทหารจึงไม่ค่อยกลัวปืนขนาดนั้น แต่นัยน์ตาของพวกเขาก็ไม่น่าจะไม่ขยับเลยนะ นี่มันปืน สิ่งที่เพียงแค่ลั่นไก ก็สามารถปลิดชีพได้ เป็นอาวุธเพลิง

คนที่เผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนี้แล้วไม่ขยับแม่แต่น้อย ก็คือคนที่อยู่กับอาวุธยุทโธปกรณ์ตลอดทั้งปี พูดได้ว่าพวกเขาคุ้นเคยกับอาวุธยุทโธปกรณ์จ่อตัวเองตั้งนานแล้ว คุ้นชินกับปืนและระเบิดไปนานแล้ว และคนแบบนี้ ก็คือคนที่ทำสงคราม!

หรือที่ฟางเหยียนไปเป็นทหาร คือไปสู้รบงั้นเหรอ? ไม่เพียงแค่สู้รบ แล้วยังเป็นข้าราชการระดับสูงของกองกำลังระดับภูมิภาคอีกด้วย?

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เย่ชิงหยู่ก็ยิ่งมั่นใจตัวตนของฟางเหยียนไม่ธรรมดา เทียนหลังเป็นรองผู้นำ ตำแหน่งสูงศักดิ์อย่างหาที่เปรียบมิได้! แต่เขากลับเรียกเย่ชิงหยู่ว่าคุณนาย แล้วยังพูดว่าตำแหน่งของฟางเหยียนสูงศักดิ์!

นี่หมายถึงอะไร หมายถึงฟางเหยียนยิ่งใหญ่เข้าไปอีก ตำแหน่งเรืองนามขึ้นไปอีก

มีเพียงคนที่ตำแหน่งเรืองนาม ผู้อื่นจึงจะพูดว่าสูงศักดิ์ จึงจะได้รับเกียรติแบบนี้!

ในขณะที่ในหัวของเย่ชิงหยู่เต็มไปด้วยความสงสัย เฉินหย่าถามว่า “ไม่งั้นฉันโทรถามให้มั้ย ดูว่าเพื่อนที่เป็นตำรวจคนนั้นของฉันจะรู้มั้ย”

ในขณะเดียวกันที่กำลังพูดนั้น ไม่รอให้เย่ชิงหยู่โต้ตอบ เฉินหย่าก็กดโทรออก

แป๊บเดียวปลายทางก็รับสาย หลังจากที่เฉินหย่าคุยสัพเพเหระกับอีกฝ่ายแล้ว จึงได้เริ่มพูดเรื่องที่สำคัญ เธอถามว่า “อ้อ แกรู้หรือเปล่าว่าจอมพลโผ้จวินตำแหน่งอะไร?”

ทางนั้นเงียบไปสักพัก แล้วกล่าว “จอมพลโผ้จวิน เป็นการเรียกขานของดวงชะตาเกิดชนิดหนึ่งในโชคชะตา บางคนเป็นพื้นดวงกำเนิดของจอมพลโผ้จวินตั้งแต่เกิด จอมพลโผ้จวินคือดวงแม่ทัพ ว่ากันว่าเป็นราศีที่ชอบการต่อสู้มาก และเป็นพื้นดวงกำเนิดของคนที่ทำธุรกิจใหญ่โต นี่ถือเป็นดวงชะตาเกิดอย่างหนึ่ง อืม อยู่ในโชคชะตา!”

เฉินหย่าทางนี้กล่าวอย่างหมดคำพูดว่า “ฉันถามถึงตำแหน่ง ไม่ใช่เรื่องโชคชะตา!”

“ตำแหน่ง?!” หลังจากที่ทางนั้นเงียบไป ได้กล่าวขึ้นมาว่า “ถ้างั้นฉันไม่รู้แล้วล่ะ ประเทศหวามีตำแหน่งแบบนี้เหรอ?”

ทีมรักษาความปลอดภัยในเมืองจะรู้ตำแหน่งของจอมพลโผ้จวินประเทศหวาได้อย่างไรกันเล่า ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาล้วนเป็นแค่คนธรรมดาเท่านั้น ด้วยตัวตนและตำแหน่งของพวกเขา ไม่มีสิทธิ์ได้สัมผัสกับฟางเหยียน ทั้งสองคุยสัพเพเหระไปไม่กี่ประโยค เฉินหย่าก็วางสาย

เย่ชิงหยู่มองเฉินหย่ามองแล้วมองอีก ความคิดในใจมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่เธอครุ่นคิดอยู่สักพักแล้ว ได้พูดกับเฉินหย่าว่า “ขอบคุณนะ เฉินหย่า เรื่องคืนนี้ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ไม่งั้น แกกลับไปพักผ่อนก่อนก็แล้วกัน!”

เฉินหย่ายังอยากพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงพยักหน้าไม่พูดอะไรอีก

หลังจากที่เฉินหย่าจากไปแล้ว ใจของเย่ชิงหยู่เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ฟางเหยียน ยังมีตัวตนแบบไหนอีกนะ? ในตอนที่ในหัวของเธอหวนคิดเรื่องนี้ จู่ๆมือถือก็ดังขึ้น

เย่ชิงหยู่หยิบมือถือขึ้นมาดู หน้าจอขึ้นเป็นเบอร์แปลก หลังจากที่ลังเลอยู่สักพัก เย่ชิงหยู่รับสาย ปลายสายเป็นเสียงอันน่าฟังของชายหนุ่มดังขึ้น “มิทราบว่าคุณคือประธานเย่ของตงข่ายกรุ๊ปหรือเปล่าครับ?”

เย่ชิงหยู่ลังเลไปสักพัก แล้วกล่าว “ใช่ค่ะ มิทราบว่าคุณเป็นใครคะ?”