จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 496

แม่หวังกำลังเตรียมจะเอ่ยปาก แต่หวังชิงชิงก้มหน้าก้มตากินซุปอย่างวัวสันหลังหวะ แม่หวังรีบนั่งลงตรงข้ามเธอ แล้วกล่าว “ชิงชิง แกเด็กคนนี้ ตั้งแต่แกกลับมาแกน่าจะรู้ดีว่าแกเลือกอะไร ในเมื่อตกลงแต่งงานกับน้องชายของแกแล้ว ก็อย่าดิ้นรนอย่างไม่เกรงกลัวอีกเลย ชีวิตสั้นๆเพียงไม่กี่สิบปี แล้วจะทำแบบนี้ไปทำไมกัน”

หวังชิงชิงเงยหน้าขึ้นมามองแม่หวัง แล้วกล่าว “แม่ แม่ก็รู้ว่าชีวิตสั้นๆเพียงไม่กี่สิบปี ทำไมชีวิตของพวกเราต้องถูกคนกำหนดเด็ดขาดด้วยล่ะ? หนูรู้ ว่าแม่เติบโตมากับการบีบบังคับของตระกูลโจว ดังนั้นแม่จึงกลัวตระกูลโจว ตั้งแต่เล็กแม่ก็กรอกหูความคิดที่มากมายขนาดนั้นใส่หูหนู ทำให้หนูกลัวตระกูลโจว หนูจะบอกแม่นะ มีเพียงพวกที่อ่อนแอเท่านั้นแหละจึงจะกลัวตระกูลโจว จึงจะใช้ชีวิตอยู่ภายใต้สิ่งที่ไม่ดีของตระกูลโจวตลอดเวลา และถูกตระกูลโจวควบคุมชะตาชีวิต ตระกูลโจวเป็นใคร พวกเขาก็เป็นแค่คน มีสิทธิ์อะไรมาลิขิตชีวิตของเรา มีสิทธิ์อะไรวุ่นวายชีวิตของเรา พวกแม่กลัวครอบครัวเขา แต่หนูไม่กลัว!”

พูดไปแบบนั้น แต่ความจริงหวังชิงชิงรู้ดีมาก ว่าเธอก็กลัวคนของตระกูลโจวเช่นกัน เพราะนั่นไม่ใช่พวกคนธรรมดาทั่วไป!

เมื่อแม่หวังได้ยินคำพูดนี้ ก็กล่าวว่า “แกไม่กลัวพวกเขา แกไม่กลัวพวกเขาเหรอ ถ้าแกไม่กลัวพวกเขา ก็ไม่มีทางออกไปนานหลายปีขนาดนั้นไม่กลับมา แต่คนที่อยู่ในรูปไม่เหมือนกันแล้วล่ะ แกไม่กลัวตระกูลโจวได้ แต่เขาเป็นเพียงคนธรรมดาเท่านั้น แกรู้เล่ห์เหลี่ยมของตระกูลโจว การที่แกกลับมาครั้งนี้ ฉันรู้ ว่าแกทำเพื่อเขา!”

แม่หวังมองหวังชิงชิงอย่างชี้แนะอย่างจริงใจ หวังชิงชิงไม่พูด เพียงแต่ก้มหน้าแล้วกินซุปต่อ ใช่ ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลโจวใช้เล่ห์เหลี่ยมที่ต่ำช้าแบบนี้ขู่เธอ เธอไม่มีทางตอบรับแต่งงานกับโจวเจิ้งไอ้สารเลวนี่ ท้ายที่สุด เธอก็ทำไปเพื่อรักษาความปลอดภัยของคุณชาย ถึงแม้คุณชายแข็งแกร่งมาก แต่ความยิ่งใหญ่ของตระกูลโจวทำให้หวังชิงชิงขนลุกชูชัน เธอรู้ ว่าตระกูลโจวไม่ใช่ใครจะยั่วโมโหได้ คุณชายก็ไม่ได้เช่นกัน

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ละทิ้งความโกรธ ละทิ้งการดิ้นรน แล้วถามอย่างปลงว่า “แต่งงานเมื่อไหร่? เลือกวันแต่งแล้วยัง?”

แม่หวังกล่าว “อีกสามวัน! จัดงานแต่งที่โรงแรมหัวหลง”

“ตึง!” เมื่อพูดจบ เธอรู้สึกเหมือนหัวของตนถูกกระแทกเข้าอย่างรุนแรงอย่างไรอย่างนั้น ช้อนที่อยู่ในมือที่จับไม่แน่นหล่นลง สายตาทั้งสองมองไปที่แม่หวังแล้วถาม “อะไรนะ? อีกสามวัน?”

แม่หวังจ้องหวังชิงชิงด้วยตาเป็นประกายแล้วกล่าว “ใช่ อีกสามวัน!”

และแล้วนาทีนี้ก็มาถึง มาอย่างค่อนข้างกะทันหัน ทำให้หวังชิงชิงตั้งตัวไม่ทัน ถึงแม้ระหว่างทางกลับมาเธอได้ตัดสินใจแล้ว แต่เมื่อวินาทีนั้นมาถึงจริงๆ ใจของเธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะสั่นระรัว

สามวัน เร็วมาก เร็วมากจริงๆ!

“ชิงชิง!” แม่หวังยกมือขึ้นมาจับมือของหวังชิงชิง แล้วกล่าว “ความจริงน้องชายของแกก็ดีอยู่นะ ได้แต่งเข้าไปในครอบครัวของน้าแก แม่ก็สบายใจแล้ว ไม่ใช่เหรอ? พวกแกเติบโตมาด้วยกัน เล่นมาด้วยกัน แกก็น่าจะ…”

“แม่!” หวังชิงชิงขัดจังหวะการพูดของแม่หวังอย่างไม่ลังเลและเด็ดขาด ส่ายหน้าแล้วกล่าว “หนูไม่ชอบเขา!”

พูดจบ หวังชิงชิงจ้องดวงตาของแม่หวัง แล้วกล่าว “ปีนั้นที่แม่คบกับพ่อของหนู ก็เผชิญกับการต่อต้านอย่างไม่สนใจของคนตระกูลโจวไม่ใช่เหรอ ต่อมาก็ไม่ใช่เพราะความรักจึงได้แต่งงานกับพ่อหนูเหรอ แม่ยังรู้ว่าถ้าไม่รักอย่าอยู่ด้วยกัน ตอนนี้ทำไมพ่อแม่ต้องบังคับให้หนูอยู่กับน้องชายด้วย นี่จะพังชีวิตของหนูอยู่ แม่รู้มั้ย?”

แม่หวังมองหวังชิงชิง แล้วกล่าว “แม่กับพ่อของแกรักกันจริง แล้วยังรักซึ่งกันและกันอีกด้วย ตอนที่ตาของแกไม่ยินยอมให้พวกเราคบกัน เขาได้คุกเข่าที่หน้าประตูบ้านของเรา ต่อให้ถูกตีเกือบตาย เขาก็จะอยู่กับแม่อย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่แกไม่เหมือนกัน น้องชายของแกชอบแก แกชอบผู้ชายคนนั้น แล้วเขาชอบแกมั้ย? ถ้าผู้ชายคนนั้นชอบแก เขาก็น่าจะมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมแกหายไปนานขนาดนี้แล้ว เขายังไม่มาอีกล่ะ ถ้าเขามา ถ้าพวกแกรักกันจริง ฉันจะอ้อนวอนกับตาของแก แต่เขารักแกจริงมั้ย? เขายอมที่จะทำเพื่อแกทุกอย่างโดยไม่คำนึงถึงอะไรทั้งสิ้นมั้ย?”