จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 497

ตอนที่พูด มือของโจวเจิ้งลูบไปที่หลังของหวังชิงชิงไม่หยุด พอลูบก็ลูบไปถึงจุดที่หวังชิงชิงไม่ได้ใส่ชุดไว้ข้างใน ตอนที่ผู้หญิงใส่ชุดนอน ปกติจะไม่ใช่ชุดไว้ข้างใน หวังชิงชิงก็ไม่ต่าง

ทันใดนั้น ทำเอาหวังชิงชิงโมโหขึ้นมา ร่างกายของเธอเหมือนถูกไฟช็อตอย่างไรอย่างนั้น ยกมือขึ้นมาปัดมือของโจวเจิ้งออกทันที แล้วได้ยืนขึ้นอย่างตื่นตระหนกสุดๆแล้วกล่าว “แกจะทำอะไร?”

โจวเจิ้งบึนปากอย่างไม่สนใจ อ้าแขนทั้งสองข้างออกแล้วกล่าวด้วยสีหน้าไม่แคร์ว่า “ทำไม? พี่เป็นเมียของผม หรือไม่อนุญาตให้ผมแตะต้องงั้นเหรอ? หรือบนมือของผมมีหนาม? เมียจ๋า เมียยังไม่เคลียร์อีกเหรอ พี่เป็นเมียของผมแล้วนะ หรือยังไม่ให้ผมทำเรื่องแบบนั้นอีกเหรอ? นี่มันเป็นหลักการของฟ้าดินที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้นะ!”

พูดพลาง โจวเจิ้งเดินไปที่หวังชิงชิงทีล่ะก้าวทีล่ะก้าว หวังชิงชิงถอยหลังไปไม่หยุด สายตาหวาดกลัวทั้งสองของเธอจ้องไปที่โจวเจิ้ง แล้วกล่าว “อย่าเข้ามานะ ถ้าฉันยังไม่แต่งงานกับแก แกจะทำอะไรฉันไม่ได้นะ”

“เหอะๆ!” โจวเจิ้งหัวเราะอย่างเย็นชา “นี่มันยุคไหนกันแล้ว ทำไมคุณยังหัวโบราณอยู่เนี่ย! ยุคนี้คนที่ยังไม่แต่งงานแล้วมีลูกมันยังมีจำนวนน้อยอยู่เหรอ? ผมไม่พูดเรื่องมีลูกหรือไม่มีลูกล่ะ อีกสามวันพวกเราก็จะแต่งงานแล้ว เรื่องนี้ไม่ใช่เป็นเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็วเหรอ? ต่อให้พี่จะปฏิเสธก็เปล่าประโยชน์ เพราะไม่ช้าก็เร็วพี่ก็ต้องเป็นของผมอยู่ดี”

พูดจบ โจวเจิ้งมาที่ด้านหน้าของหวังชิงชิงแล้ว ร่างกายของหวังชิงชิงพิงกำแพง โจวเจิ้งยกมือขึ้นมาข้างหนึ่งวางไว้ที่บนบ่าของเธอ อีกมือหนึ่งแตะกำแพงเอาไว้ จ้องไปที่หวังชิงชิงด้วยแววตาชั่วร้าย

สายตาของเขามองไปทั่วๆร่างกายของหวังชิงชิง ตั้งแต่ใบหน้าของเธอไปจนถึงลำคอ ใบหน้าของหวังชิงชิงขาวนวลมาก ถึงแม้ดูๆแล้วจะเปลี่ยนไปมาก แต่กลับไม่กระทบความงามของเธอแต่อย่างใด ผู้หญิงที่สวยไม่ว่าจะยังไงก็งามอยู่อย่างนั้น ผิวพรรณนั้น รู้สึกว่าถ้าหยิกลงไป ก็จะมีน้ำออกมา ทำให้คนเกิดความอยากได้ขึ้นมา ต่อจากนั้น สายตาของเขาดูไปที่ลำคอ ลำคอนั้นยังคงเนียนเรียบ ไม่ว่าดูยังไงก็มีอารมณ์ที่ทำให้คนตกอยู่ในภวังค์

ด้านล่างของลำคอคือชุดนอน สายตาของโจวเจิ้งค่อยๆมองลงไป แววตานั้นเหมือนกับนอนตัวหนึ่งที่คลานอยู่บนเรือนร่างของหวังชิงชิง ทำให้หวังชิงชิงรู้สึกไม่สบายตัวอย่างมาก เธอรีบยกมือขึ้นแล้วปกปิดร่างกายไว้

ใบหน้าร้อนผ่าวๆ เธอจับมือของเขาด้วยสีหน้าโมโห แล้วกล่าว “แกๆๆๆจะทำอะไร？ออกไปนะ！”

พูดพลาง หวังชิงชิงจะผลักโจวเจิ้งออก แต่กลับถูกโจวเจิ้งจับไหลทั้งสองข้างไว้ พลังของเธอไม่สามารถขยับโจวเจิ้งได้แม้แต่น้อย หลังจากที่ถูกโจวเจิ้งจับไหล่ทั้งสองข้างไว้แล้ว โจวเจิ้งกล่าวอย่างภาคภูมิใจมากว่า “เมียจ๋า เรามาเริ่มกันเถอะ！”

พูดพลาง ร่างกายของโจวเจิ้งก็แนบเข้าไปเต็มๆ ปากก็จุ๊บไปที่หน้าของหวังชิงชิง หวังชิงชิงร้องเรียก แต่ไร้ประโยชน์ใดๆ เป็นเพียงกระตุ้นความหยาบคายของโจวเจิ้งขึ้นเท่านั้น

เขากล่าวอย่างตื่นเต้นขึ้นว่า “คุณจะร้องยังไงก็ไร้ประโยชน์ คุณคือเมียของผม！วางใจได้ ต่อไปผมจะดีกับคุณให้มากๆ ผมไม่มีทางหลอกลวงคุณแน่นอน ผมจะทำดีกับคุณเพียงคนเดียวเท่านั้น”

“เพี่ยะ！” หวังชิงชิงยกมืออีกข้างหนึ่งของตัวเองขึ้นมา แล้วตบไปที่หน้าของโจวเจิ้งอย่างแรง

ฉาดนี้ตบจนโจวเจิ้งมึน หัวของโจวเจิ้งหันไปอีกด้าน มือก็หยุดการเคลื่อนไหวลง เวลา อากาศ ราวกับทุกอย่างถูกหยุดไว้ ทุกๆอย่างของโจวเจิ้งสงบลง