จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 498

มือของเขาค่อยๆวางไว้บนเรือนร่างของหวังชิงชิงอย่างช้าๆ ตอนแรกหวังชิงชิงยังขัดขืนอยู่บ้าง แต่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเชื่อฟังอย่างช้าๆ ไม่เชื่อฟังก็ทำอะไรไม่ได้ เพื่อคุณชาย เธอต้องอดทน

จู่ๆ โจวเจิ้งไม่ยอมทำแบบนี้ อุ้มหวังชิงชิง ไปที่เตียงโดยตรง เห็นท่าทีของหวังชิงชิง เขากลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ เหมือนกับนักท่องเที่ยวทะเลทรายที่กระหายมานาน และแล้วก็เห็นน้ำเสียที

หลังจากที่เอาหวังชิงชิงวางไว้บนเตียงแล้ว เขาเตรียมจะจัดหนักเรื่องหอมหวานของมนุษย์ แต่ในขณะที่เขายังไม่ได้เริ่ม มือถือเฮงซวยก็ดังขึ้น เดิมทีเขาอยากตัดสาย ให้ตนไม่ถูกรบกวน แต่เมื่อเห็นเบอร์โทรที่โชว์บนหน้าจอ ทำให้เขาไม่กล้าตัดสาย นี่เป็นพ่อของเขาโทรเข้ามา

หลังจากรับสายแล้ว ปลายสายมีเสียงอันดุดันของผู้ชายคนหนึ่งดังออกมา “แกอยู่ไหน？”

“ผมอยู่ที่บ้านของป้าครับ！พ่อ” โจวเจิ้งตอบ

“ไปเป็นเพื่อนฉันเจอบุคคลที่สำคัญคนหนึ่ง！สนามบินถูกฉันปิดไว้แล้ว รีบมา อีกเดี๋ยวพวกเขาจะลงเครื่องแล้ว！” พูดจบ โจวชื่อเจี๋ยวางสายไป ทำให้โจวเจิ้งพูดอะไรไม่ออก

เขาทำได้เพียงมองหวังชิงชิง จากนั้นกล่าวว่า “เดี๋ยวผมค่อยมาหาคุณตอนกลางคืน！”

พูดจบเขาก็รีบออกจากประตูไป เขาไม่กล้ายั่วโมโหพ่อของตัวเอง ในโลกนี้จะยั่วโมโหใครก็ได้ แต่ยั่วโมโหพ่อของตัวเองไม่ได้ เพราะในครอบครัวนี้มีเพียงโจวชื่อเจี๋ยเท่านั้นที่ดีกับตนจริงๆ นี่เป็นสิ่งที่โจวเจิ้งรู้ดีอยู่แก่ใจ

หลังจากที่โจวเจิ้งออกไป หวังชิงชิงยังคงนอนอยู่บนเตียง เพียงแต่หางตาของเธอได้มีน้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมาแล้ว สุดท้ายแล้วเธอก็เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่หมดหนทาง เมื่ออยู่ต่อหน้าโจวเจิ้ง เธอคือผู้หญิงที่เปราะบางตลอดไป เมื่อกี๊ อีกนิดตนก็จะกลายเป็นเนื้อปลาในมือของโจวเจิ้งไปแล้ว แต่เธอจนปัญญา จนปัญญา！

หลังจากที่ร้องไห้อย่างหมดหนทาง หวังชิงชิงค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ เธอสวมชุดเสร็จ ก็เดินไปที่โต๊ะไปหยิบมือถือ คุณชายมาดินแดนตะวันตก ทำไมเขาต้องมาดินแดนตะวันตกกันนะ？

หรือคุณชายมาดินแดนตะวันตกเพื่อตัวเองงั้นเหรอ? ไม่สิ ตนจะคิดแบบนั้นได้อย่างไรกัน คุณชายแต่งงานแล้ว เขาไม่มีทางมาดินแดนตะวันตกเพราะตัวเอง ถ้าคุณชายเป็นคนแบบนั้น หวังชิงชิงก็จะไม่ชอบแทนแล้ว

ไม่รู้เหมือนกันว่านี่เป็นความคิดที่บิดเบือนอะไร แต่โดยสรุปนี่คือความคิดที่หวังชิงชิงมีต่อคุณชาย หลังจากที่ลังเลไปสักพัก เธอก็ตัดสินใจโทรถามฟางเหยียน ว่าเขามาที่ดินแดนตะวันตกนี้จริงๆแล้วหรือเปล่า

หลังจากที่ลังเลไปหลายนาที ก็ได้โทรออกมา ปลายทางรับสายเร็วมาก

หวังชิงชิงพูดกับโทรศัพท์ว่า “คุณชาย ฉันคือหวังชิงชิงค่ะ”

“อ๋อ！” ฟางเหยียนที่อยู่ปลายสายชะงักไป แล้วถาม “ที่แท้ก็คุณ เกิดอะไรขึ้น？”

เมื่อได้ยินเกิดอะไรขึ้นประโยคนั้น ทำให้หวังชิงชิงตกใจ ที่แท้ คุณชายไม่ได้มาดินแดนตะวันตกเพราะตน เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าว “คุณชาย คุณอยู่ที่ดินแดนตะวันตกมั้ย？”

ฟางเหยียนกล่าวอย่างตรงๆไม่อ้อมค้อมว่า ใช่ครับ ผมเพิ่งจะมาถึง！คุณรู้ได้ยังไงเหรอ？คุณเห็นผมแล้ว？“

“เปล่าค่ะ！” หวังชิงชิงรีบกล่าว “ฉันไม่เห็น เมื่อกี๊ฉันแค่ได้ยินคนพูดค่ะ”

“อืม！” ฟางเหยียนส่งเสียงอืมออกมาเบาๆ จากนั้นได้ถามอีกว่า “อ้อ ธุระของคุณจัดการเสร็จแล้วยัง？จะกลับเมื่อไหร่？”

ความสามารถของหวังชิงชิงฝังลึกเข้าไปในความเชื่อมั่นของฟางเหยียน ดังนั้นฟางเหยียนจึงถามออกมา หวังชิงชิง สำหรับฟางเหยียนแล้วผิวเผินมาก เธอไม่เหมือนถังยู่ที่ทำให้คนจำฝังใจ และไม่เหมือนต่งยู่ที่ทำให้คนตกอยู่ในภวังค์

เมื่อได้ยินคำถามของฟางเหยียน หวังชิงชิงสะอีกไป แล้วกล่าว “ฉัน ฉันกลับไปไม่ได้แล้วค่ะ！”