จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 499

สีหน้าของหวังชิงชิงซีดขาว ดูๆแล้วค่อนข้างห่อเหี่ยว ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง ต่างจากประธานสาวที่เฉียบขาดเมื่อก่อนมาก เมื่อเห็นลักษณะแบบนี้ของเธอ ช่วงนี้น่าจะขาดสารอาหารจึงทำให้เป็นแบบนั้น

ไม่ต้องสงสัยเลย ต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่นอน！

เมื่อเห็นแบบนี้ ฟางเหยียนได้ถามอย่างชิลล์ๆว่า “เกิดอะไรขึ้นกับคุณ？”

หวังชิงชิงส่งเสียงหาออกมา ส่ายหน้าแล้วกล่าว “ฉัน ฉันไม่เป็นไรค่ะ！”

แต่ฟางเหยียนไม่เชื่อคำว่าไม่เป็นไรที่หวังชิงชิงพูดออกมา เขาจับมือของหวังชิงชิงทันที นี่ทำให้หวังชิงชิงตัวสั่นทันที หวังชิงชิงอยากจะดึงมือกลับ แต่ฟางเหยียนกลับจับไว้แน่น แล้วยังส่ายหน้าให้เธออีกด้วย

หวังชิงชิงมองตาของฟางเหยียน ใจเต้นตุบๆ เธอก็ไม่คาดคิดว่าฟางเหยียนจะจับมือของเธอเอง มือของทุกๆคนเมื่อถูกจับ ก็จะมีปฏิกิริยาโต้ตอบ ถ้าถูกคนที่ชอบจับ ก็จะใจเต้นตุบๆแน่นอน ถ้าถูกคนที่ไม่ชอบจับ ก็จะปฏิเสธตามธรรมชาติ โดยการผลักคนอื่น

หลังจากที่ฟางเหยียนจับมือของหวังชิงชิงแล้ว สองนิ้ววางไว้บนข้อมือของหวังชิงชิง หลังจากที่หาเส้นเลือดของเธอเจอแล้ว เขาเริ่มจับชีพจรหวังชิงชิง หวังชิงชิงก็ตระหนักได้ถึงการกระทำของฟางเหยียน

ด้วยเหตุนี้จึงได้ถามว่า “คุณชาย นี่คุณกำลังทำ...”

“ชู่ว์！” ฟางเหยียนยกนิ้วตั้งขึ้นมาหนึ่งนิ้วตรงปาก ส่งสัญญาณให้หวังชิงชิงว่าอย่าพูด

หวังชิงชิงทำได้เพียงสังเกตฟางเหยียน แววตาของเธอในขณะนี้มีเพียงฟางเหยียน ฟางเหยียนเปลี่ยนไปแล้ว สีหน้ามีเลือดฝาดกว่าเมื่อก่อนแล้ว การแต่งกายของเขาก็เกิดการเปลี่ยนแปลงไปมาก

คุณชายในอดีตใส่เพียงเสื้อเชิ้ตกางเกงยีน ดูๆแล้วค่อนข้างเก๋ไก๋ ถึงขั้นพูดได้ว่าไม่เหมือนกับคนทั่วไป แต่คุณชายในตอนนี้ได้สวมชุดกันลมแล้ว นี่เป็นการแต่งกายของสองสไตล์ไปเลย คุณชายเปลี่ยนเป็นอีกคนไปแล้วจริงๆ

ผ่านไปประมาณสามสิบวินาที ฟางเหยียนวางมือของหวังชิงชิงลง สายตาทั้งสองมองไปที่ใบหน้าของเธอ แล้วกล่าว “ช่วงนี้ไม่ได้กินดีใช่มั้ย？ตามผมมา”　พูดพลาง ฟางเหยียนหันหลังแล้วเดินเข้าไปในร้านอาหาร

หวังชิงชิงเห็นดังนี้ ก็เดินตามฟางเหยียนไปอย่างเงียบๆ หลังจากที่มาถึงในร้านอาหารแล้วก็สั่งอาหารมาหลายอย่าง จากนั้นนั่งลงแล้วกล่าว “คุณเป็นผู้หญิง จะไม่กินข้าวได้อย่างไรกัน ในร่างกายของคนเราต้องการสารอาหาร ตอนนี้คุณขาดสารอาหาร จึงได้แสดงออกมาทางใบหน้าของคุณ ถัดไป คุณก็จะเป็นลมตอนเดินแล้วล่ะ”

“คุณชาย เมื่อกี๊คุณจับชีพจรให้ฉันเหรอคะ？” หวังชิงชิงไม่รู้ว่าฟางเหยียนยังสามารถรักษาโรคได้ จนถึงขั้นทำจับชีพจรสิ่งที่ตกทอดกันมาของประเทศหวาได้ นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทำได้ นี่เป็นระดับปรมาจารย์ของประเทศหวาจึงจะทำได้！

ฟางเหยียนพยักหน้าเบาๆแล้วกล่าว “ได้บ้าง！แต่คุณต้องทานข้าวเยอะๆ”

“อืม！” จู่ๆหวังชิงชิงก็รับรู้ได้ถึงความสนใจที่มีมากขึ้นมา ฟางเหยียนกำลังเป็นห่วงตนอยู่ แล้วตนจะทิ้งความตั้งใจของเค้าได้อย่างไรกัน ภายใต้การกำกับของฟางเหยียน หวังชิงชิงกินไปมื้อใหญ่ นี่เป็นครั้งหนึ่งในไม่กี่ครั้ง ที่กินมากขนาดนั้น บางทีอาจจะเพราะการกำกับของฟางเหยียน ทำให้เธอกินได้อย่างไม่อึดอัดขนาดนั้น