จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 50

บทที่ 50 ปู่ผิดไปแล้วเสี่ยวเหยียน

ฟางเหยียนยกมือขึ้นมาจับแขนของเย่ชิงหยู่ และผละออกจากตัวเธอ เมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ เขาอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาตรงหางตาของเธอ “ผมไม่ยอมให้ใครมารังแกคุณหรอก คนที่มารังแกคุณต้องได้รับผลกรรม การฆ่าคนก็แค่ผลกรรมอย่างหนึ่งเท่านั้น!”

เย่ชิงหยู่มองตาของเหยียนฟาง เธอรู้สึกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก

เธอไม่ได้ใช้เวลาครุ่นคิดนานและเงยหน้าขึ้นมาพูดว่า “ครั้งหน้านายห้ามทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้อีก”

“ครั้งนี้ถ้าไม่มีเฉิงฉู่ นายคิดว่าตัวเองจะได้ออกมาง่ายขนาดนี้เหรอ”

“เฉิงฉู่?” ฟางเหยียนขมวดคิ้ว เขาพูดชื่อนี้ออกมาอย่างอดไม่ได้

ขณะนั้นเฉิงฉู่ก็เดินเข้ามาและพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า “ช่างมันเถอะ จริงๆ ก็ไม่ใช่เรื่องที่เหนื่อยอะไร นายแค่ป้องกันตัวเอง เลยไม่ได้มีความผิดอะไร”

เย่ชิงหยู่ดึงแขนของฟางเหยียนแล้วพูดว่า “ฟางเหยียน ยังไม่รีบขอบคุณเฉิงฉู่อีก ครั้งนี้เขาช่วยนายไว้มากเลยนะ ถ้าเขาไม่ใช้เส้นสายของพ่อเขา นายคงไม่ได้ออกมาเร็วขนาดนี้หรอก”

ขอบคุณเฉิงฉู่? ฟางเหยียนนึกขำอยู่ในใจ เขาจำเป็นต้องขอบคุณเฉิงฉู่งั้นเหรอ อีกอย่าง การที่เขาออกมาได้ มันเกี่ยวอะไรกับเฉิงฉู่ คิดว่าใช้อำนาจของตระกูลเฉิงก็จะจัดการทุกสิ่งทุกอย่างได้อย่างนั้นเหรอ

เหอะ เหอะ น่าขำสิ้นดี

ถ้าเขาต้องการบดขยี้ตระกูลเฉิง มันก็แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น!

อย่าว่าแต่ตระกูลเฉิงเลย ตระกูลฟางในเจียงตูยังอ้อนวอนให้เขาไปสืบทอดมรดกเลย

ไม่รอให้ฟางเหยียนเอ่ยปาก เฉิงฉู่รีบพูดขึ้นมาทันทีว่า “ชิงหยู่ ขอบคุณอะไรกันล่ะ ฉันบอกแล้วไงว่าเรื่องของเธอก็คือเรื่องของฉัน ความสัมพันธ์ของเธอกับฟางเหยียน ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน ช่วยเพื่อนก็เป็นเรื่องที่ฉันสมควรทำ”

ฟางเหยียนได้ยินสิ่งที่เฉิงฉู่พูดออกมา เขาจึงมองเฉิงฉู่อย่างเหนื่อยใจ ฟางเหยียนยิ้มแหยๆ แล้วพูดว่า “ถึงฉันจะพูดขอบคุณ นายคิดว่าตัวเองสมควรได้รับคำขอบคุณเหรอ”

พูดจบ ฟางเหยียนก็เดินผ่านหน้าเขาไป

เขาไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยหรอก แต่กลัวว่าตัวเองจะยั้งมือฆ่าคนจอมปลอมแบบนี้ไม่ได้

จู่ๆ สีหน้าของเฉิงฉู่ก็กระอักกระอ่วนขึ้นมา ฟางเหยียนพูดแบบนั้นหมายความว่าอะไร

จริงๆ เฉิงฉู่ก็แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมฟางเหยียนถึงถูกปล่อยตัวออกมาเร็วแบบนี้ ตระกูลมีความสัมพันธ์ที่ดีในเจียงตู แต่ก็คงไม่ถึงขนาดที่ปล่อยตัวคนร้ายที่ฆ่าคนได้เร็วขนาดนี้ อย่างน้อยๆก็สัก 10-15 วัน

หรือพ่อมีอะไรที่ดีกว่านั้นและติดต่อโดยตรง

ไม่ใช่สิ นี่มันไม่ใช่สไตล์ของพ่อเขา

“ขอโทษนะเฉิงฉู่ ฟางเหยียนยังเข้าใจผิดนาย ขอโทษจริงๆ นายกลับไปก่อนไหม เดี๋ยวเรานั่งรถกลับไปเอง” เย่ชิงหยู่รีบพูดขอโทษเฉิงฉู่

เฉิงฉู่ถามขึ้นว่า “งั้น เรื่องงานเต้นรำล่ะ”

เย่ชิงหยู่เงียบไป จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า “ฟางเหยียนเพิ่งออกมา เดี๋ยวฉันจะให้คำตอบนายนะ โอเคไหม”

เฉิงฉู่พยักหน้า เย่ชิงหยู่จึงรีบเดินตามฟางเหยียนไป

เห็นแผ่นหลังที่ห่างออกไปของเย่ชิงหยู่ ใจของเฉิงฉู่กระตุกเบาๆ เขาล้วงมือถือออกมาเงียบๆ จากนั้นก็กดโทรออกไปหาพ่อ

“ฮัลโหล พ่อ!”

เฉิงฉู่เพิ่งจะพูดออกไป ผู้เป็นพ่อก็พูดกลับมาว่า “อ้อ เสี่ยวฉู่เหรอ กำลังประชุมอยู่ เกือบลืมเรื่องของแกแล้ว เดี๋ยวฉันโทรให้ลุงหยางจัดการให้”

“อะไรนะ” เฉิงฉู่ร้องเสียงหลง “พ่อไม่ได้บอกให้คนที่นี่ปล่อยตัวเขาเหรอ”

“ไม่ใช่ แกจะบอกว่าเขาถูกปล่อยตัวแล้วเหรอ” ผู้เป็นพ่อถามขึ้น

เฉิงฉู่แทบจะไม่เชื่อว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตัวเองจริงๆ

เขากลืนน้ำลายลงคอแล้วพูดว่า “ใช่ เขาถูกปล่อยตัวออกมาแล้ว”