จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 51

บทที่ 51 ตระกูลฟางตระกูลที่ร่ำรวยอันดับหนึ่งแห่งเจียงตู

ความทรงจำส่วนนั้นหลั่งไหลเข้ามาในใจอีกครั้ง พวกเขาบีบบังคับพ่อให้ตายต่อหน้าของตัวเอง ตอนนั้นเขาอายุเพียงแปดขวบ แค่แปดขวบเขาก็โดนฝันร้ายครอบงำเอาไว้ ฝันร้ายนี้ติดตัวเขามาตลอด

เขาไม่เคยลืมความเจ็บปวดตอนที่เลือดของพ่อสาดกระเด็นมาบนใบหน้าของเขา มันเป็นความทรงจำที่เขาไม่กล้าจะหวนคิดกลับไป ถึงเขาจะคุ้นเคยกับการฆ่าฟัน แต่เขาไม่มีวันรับความรู้สึกที่เลือดสาดกระเด็นมาบนใบหน้าได้เลย

ในที่สุดตอนนี้ก็ถึงเวลาแก้แค้นแล้วงั้นหรือ

“เสี่ยวเหยียน ได้ยินไหม” เสียงของฟางจินหยวนดังขึ้นอีกครั้ง

“ได้!” ฟางเหยียนกัดฟันพูดคำนั้นออกไป

“นี่เสี่ยวเหยียนรับปากแล้วใช่ไหม” จู่ๆ น้ำเสียงของฟางจินหยวนก็ตื่นเต้นขึ้นมา

จากนั้นก็เป็นเสียงไอติดต่อกัน ปลายสายยังคงพูดออกมา

แต่ทว่าฟางเหยียนไม่สนใจและกดตัดสายอย่างเย็นชา

ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีความรู้สึก แต่เขาไม่สามารถมอบความรู้สึกใดๆ ให้คนตระกูลฟางได้เลย

สองวันต่อมาที่ตระกูลฟางในเจียงตู

นี่คือคฤหาสน์ที่ใหญ่ที่สุดในเจียงตู และเป็นสถานที่ที่สูงศักดิ์ที่สุด ประตูสูงแปดเมตร มีสัตว์ตำนานที่คุ้มครองบ้านตั้งตระหง่านอยู่สองตัว บนประตูมีตัวอักษรใหญ่แขวนไว้ว่า ‘จวนฟาง’

ตระกูลฟางครองตำแหน่งตระกูลแรกที่อายุเกือบร้อยปีในเจียงตู

ในเจียงตูมีคำกล่าวที่ว่า อยู่ในเจียงตูถึงจะมีเงินแค่ไหนก็เป็นเงินจากตระกูลฟาง ในบรรดาสี่ตระกูลใหญ่ จริงๆ แล้วทั้งสามตระกูลที่เหลือก็พึ่งพาบารมีของตระกูลฟางอาศัยในเจียงตูเท่านั้น

เมื่อไม่นานมานี้ มีข่าวลือในเจียงตูว่าตระกูลฟางสร้างนายพลที่มีความสามารถอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน นี่ทำให้คนทั้งเจียงตูทำได้เพียงแหงนหน้า คารวะ ตะเกียกตะกายและหวาดกลัวตระกูลฟาง!

วันนี้เป็นงานวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของฟางจินหยวนผู้นำตระกูลฟาง ทั้งตระกูลฟางอยู่ในบรรยากาศแห่งความสุข

ฐานะของตระกูลฟางโด่งดังเป็นอย่างมาก ตามเหตุผลแล้วต้องมีตระกูลจำนวนมากมาร่วมงานวันเกิดของฟางจินหยวน แต่ทว่าวันนี้ตระกูลฟางกลับไม่ต้อนรับแขก เพราะพวกเขามีคนสำคัญที่กำลังจะกลับมาร่วมงานวันเกิดของฟางจินหยวน

“ฟางเหมี่ยว รีบไปดูสิว่าน้องแกมาหรือยัง” ฟางจินหยวนสวมเสื้อสีแดงที่มีลวดลาย เป็นชุดที่สวมใส่กันในงานวันเกิด

เขาเดินไปเดินมาในห้องโถง เห็นได้ชัดว่าจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าการที่ฟางเหยียนกลับมาจะแสดงถึงอะไร แต่เขาอยากเจอฟางเหยียนจริงๆ สักครั้ง ไม่ว่ายังไงฟางเหยียนก็คือหลานชายแท้ๆ และเป็นหลานชายที่เก่งและโดดเด่น

เทพสงคราม เป็นเกียรติยศที่ไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะมี ซึ่งเงินก็ไม่สามารถซื้อได้

ฟางจินหยวนรู้ดีว่าหลานชายคนนี้เก่งแค่ไหน

ฟางเหมี่ยวลังเลอยู่สักพัก ความไม่พอใจปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขา แต่ก็ไม่กล้าพูดขัด และทำได้เพียงพูดอย่างนอบน้อม “ครับคุณปู่”

นี่เป็นครั้งที่ 58 แล้วที่ฟางจินหยวนให้ฟางเหมี่ยวไปดู เรียกทุกๆ ห้านาที

เขายังไม่ทันได้เดินไป ชายวัยกลางคนอายุประมาณห้าสิบกว่าปีพูดด้วยสีหน้าลำบากใจว่า “พ่อ ให้เหล่าโจวไปดีไหม ฟางเหมี่ยววิ่งไปวิ่งมาหลายรอบแล้ว”

เหล่าโจวคือผู้ดูแลบ้านที่ฟางจินหยวนเรียกมาที่จินโจวเพื่อให้มาหาฟางเหยียน เหล่าโจวยิ้มรับแล้วพูดว่า “ใช่ครับนายท่าน เดี๋ยวผมไปเองครับ ให้คุณชายพักผ่อนเถอะ”

ฟางจินหยวนขมวดคิ้วแล้วพูดออกมาว่า “ฟางไห่เซิง แกคิดว่าตอนนี้ในตระกูลฟางถึงตาแกตัดสินใจแล้วเหรอ”

เมื่อฟางไห่เซิงได้ยินคำพูดของฟางจินหยวน สีหน้าเขาก็ดูไม่ดีขึ้นมา เขารีบก้มหัวแล้วพูดว่า “ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะครับพ่อ แค่เห็นว่าฟางเหมี่ยววิ่งไปมาหลายรอบแล้ว ให้เหล่าโจวไปก็ไม่ต่างกัน”

“พ่อ ผมว่าพี่ใหญ่ก็พูดถูกนะ อีกอย่าง ถึงฟางเหยียนจะเก่งแค่ไหน เขาก็เป็นคนที่อายุน้อยในตระกูล” ฟางไห่ถางพูดเสริม