จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 501

นี่เป็นความคิดที่แท้จริงในใจของหวังชิงชิง และเป็นความคิดที่สิ้นหวังที่สุด หมดกัน เธอคิดนาทีนี้ตนน่าจะจบเห่แล้วล่ะ!

เมื่อโจวเจิ้งเดินเข้ามาก็เห็นหวังชิงชิง แว็บนั้นที่เห็นหวังชิงชิง สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำทันที

ฉากแบบนี้ยังต้องอธิบายอีกเหรอ? ตนปราบอย่างแข็งกร้าวขนาดนั้นแล้ว ขังเธอไว้ในบ้านก็แล้ว นึกไม่ถึงว่าหวังชิงชิงจะทำเรื่องแบบนี้ลับหลังตัวเองอีก นี่คือที่ไหน? โรงแรม นี่คือโรงแรมนะ!

ไม่ต้องสงสัยเลย หวังชิงชิงต้องมีอะไรกับไอ้นั่นที่นี่แน่ๆ หลังจากที่ได้รับรายงานลับของตนแล้ว เขาก็รีบมาอย่างเร่งรีบ เดิมทีต้องทานข้าวร่วมกับคนใหญ่คนโตท่านนั้น แต่เขาไม่มีอารมณ์แล้ว ผมของตัวเองได้กลายเป็นหญ้าสีเขียวไปแล้ว จะไปมีอารมณ์สนใจเรื่องทานหรือไม่ทานข้าวอีกได้อย่างไรกัน

ตอนนี้ ความโกรธที่สุ่มอยู่ตัวของเขา ที่แท้ หวังชิงชิงมอบเซอร์ไพรส์ที่ใหญ่ขนาดนั้นให้เขา เขาอิ่มแล้ว โมโหหวังชิงชิงจะอิ่มไปแล้วล่ะ เดิมทีเขายัง“เชื่อใจ”อยู่บ้างต่อหวังชิงชิง แต่ตอนนี้ ความเชื่อใจนี้ได้ถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง ชายหญิงสองต่อสองตามลำพัง เมื่อก่อนยังมีคนที่เกี่ยวข้องมาเปิดห้องที่นี่ ทำอะไรกัน แล้วยังจะทำอะไรกันได้?

สายตาของโจวเจิ้งจ้องไปที่หวังชิงชิงตั้งแต่หัวจรดเท้า การจ้องครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งที่แล้วอีกแล้ว ครั้งนี้มีความแค้นเข้ามาด้วย เขาเกลียดผู้หญิงคนนี้นึกไม่ถึงว่าจะทำเรื่องทรยศเขาแบบนี้ได้ นึกไม่ถึงว่าจะทำเรื่องที่ผิดต่อเขาอย่างนี้

เมื่อกี๊ ผู้หญิงคนนี้ต้องล้มลงบนร่างกายของไอ้นั่นแล้วขย่ม เมื่อนึกถึงจุดนี้ โจวเจิ้งก็บ้าคลั่ง เกรี้ยวกราด!

เขากลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ ตวาดอย่างแค้นเคืองว่า “หวังชิงชิง!”

สามคำ เหมือนจะกลืนหวังชิงชิงทั้งเป็นลงไป

เมื่อหวังชิงชิงถูกตวาดใส่แบบนั้น ก็อดที่จะตัวสั่นไม่ได้ เปลวไฟแห่งความโกรธของโจวเจิ้งมากเกินไปแล้ว นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะควบคุมได้ เธอรู้ ว่าถ้าโจวเจิ้งโมโหแล้วจะเกิดอะไรขึ้น

แค่เสียงตวาด คนจำนวนไม่น้อยในโรงแรมตกใจกับท่าทางของเขา! เมื่อเห็นลักษณะของโจวเจิ้ง หน้าฟร้อนท์ของโรงแรมจึงรีบเข้าไปถามว่า “คุณชายโจวคะ นี่คุณ…”

“ไสหัวไป!” โจวเจิ้งยกมือชี้ไปที่ผู้หญิงหน้าฟร้อนท์คนนั้น เดิมทีคิดจะเดินมาทางโจวเจิ้ง แต่ถูกโจวเจิ้วตวาดไปแบบนั้น เธอจึงได้หยุดเดิน สั่นไปทั้งตัวชั่วขณะหนึ่ง โจวเจิ้งถึงขั้นไม่มองเธอเลยแม้แต่แว็บเดียว ก็ใช้ท่าทางของตัวเองปรามอีกฝ่ายไว้โดยสิ้นเชิง

ผู้หญิงคนนั้นไม่กล้าเข้าไปอย่างรู้ทัน แต่กลับโทรเรียกให้คนมา สถานการณ์แบบนี้เธอจะไม่เรียกคนก็ไม่ได้

“โจวเจิ้ง!” หวังชิงชิงกลืนน้ำลายลงไป ส่ายหน้าแล้วกล่าว “แกฟังฉันอธิบาย! ฉัน ฉัน …”

เธอพูดฉันติดกันสองครั้ง ก็ยังพูดประโยคนี้ไม่จบ โจวเจิ้งก็ไม่ได้ขัดจังหวะเธอ เพียงแต่เอียงคอไปถาม “แกอะไร? พูดสิ! ฉันยังไม่ได้ขัดจังหวะการพูดของแกเลยนะ”

ถึงแม่ไม่ได้ขัดจังหวะของเขา แต่สายตาของเขาได้ทำลายโอกาสในการอธิบายของเธอลงแล้ว!

หวังชิงชิงกลืนน้ำลาย แล้วกล่าวอย่างวัวสันหลังหวะว่า “ฉันไม่รู้ว่าแกจะทำอะไร ยังไงก็รีบกลับไปเถอะ! มีอะไรเรากลับไปคุยกัน!”