จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 520

คนของดินแดนตะวันตกค่อนข้างตัวใหญ่ ความสูงของหยางซงหนึ่งเมตรแปดกว่าเกือบจะหนึ่งเมตรเก้า ฟางเหยียนสูงเพียงหนึ่งเมตรเจ็ดสิบห้า ตอนที่เขากดฟางเหยียนติดกำแพง ดูท่าทางแล้วเป็นฉากแปลกประหลาดมาก เหมือนกับสัตว์ประหลาดยักษ์กำลังรังแกเด็กน้อย

ฟางเหยียนก็ไม่ต่อต้าน เพียงแต่จ้องหยางซงอย่างนิ่งสงบแล้วกล่าว “คุณหมายความว่าไง？”

หยางซงโมโหมากๆ เขาชักตาใส่ฟางเหยียนแล้วกล่าว “หมายความว่าไง？หรือคุณไม่รู้เหรอว่าผมหมายความว่าไง？”

ฟางเหยียนส่ายหน้าแล้วกล่าว “คุณไม่พูด แล้วผมจะรู้ความหมายของคุณได้อย่างไรกัน！คุณคงไม่ชอบน้องสาวตัวเองหรอกนะ？”

เมื่อหยางซงได้ยินประโยคนี้ พลังของมือที่จับคอเสื้อของฟางเหยียนเพิ่มมากขึ้น เขากดร่างกายของฟางเหยียนติดกำแพงหนักเข้าไปอีก ยกกำปั้นของอีกมือหนึ่งขึ้นมาอย่างโมโหจ่อไปที่ฟางเหยียน เหมือนจะต่อยฟางเหยียน

ฟางเหยียนมองหมัดของหยางซงอย่างไม่ลนลานต่อภัยอันตราย ในแววปรากฏรอยยิ้มที่เหยียดหยามออกมา เห็นดังนี้ หยางซงก็ตะคอกอย่างบ้าคลั่งว่า “ถ้าแกยังพูดมั่วอีก เชื่อมั้ยว่าฉันต่อยหัวของแกระเบิดได้นะ! เด็กน้อย แกมีแฟนแล้วแท้ๆ แล้วทำไมยังมายุ่งกับเข่อเข่ออีก หรือแกเห็นว่าเธอไร้เดียงสา ดังนั้นจึงสนใจเธอ? ฉันไม่สนว่าแกคิดอะไรอยู่ ฉันว่าแกอย่าคิดอะไรกับเข่อเข่ออีกจะดีที่สุด แม้เธอจะไม่ได้แซ่หยาง แต่เป็นไข่มุกในมือของตระกูลหยางของเรา ถ้ายุ่งกับคนของตระกูลหยางของเรา ฉันจะให้แกเสียใจไปตลอดชีวิต!”

ถึงแม้เขาจะรู้ว่าคนนี้มีความกล้ามาก แม้แต่คุณชายของตระกูลโจวยังไม่กลัว แต่เขาก็ยังต้อง“เตือน”อีกฝ่าย ฉินเข่อสำคัญกับตระกูลหยางมาก ไม่สามารถให้คนนี้เอาเปรียบได้

ฟางเหยียนยกมือขึ้นมาจับมือของหยางซงที่วางไว้บนคอเสื้อของเขาอย่างนิ่งสงบ แล้วกล่าว “อย่าพูดแบบนี้กับฉัน ฉันไม่เคยชินมากกับการที่คนอื่นหยาบคายกับฉัน” พูดจบ เขาค่อยๆออกแรง มือของหยางซงก็คลายลงอย่างอัตโนมัติ

หยางซงรู้สึกเหมือนมือของตัวเองถูกแท่งเหล็กตีลงมาอย่างไรอย่างนั้น มีความเจ็บปวดของการกระดูกแตกหัก ฟางเหยียนเตี้ยกว่าตนมากขนาดนั้น แล้วยังผอมขนาดนั้นอีกด้วย แต่พลังกลับมากจนน่าตกใจ ถึงแม้เป็นเพียงการกระทำที่เล็กน้อย ก็สามารถเห็นพลังที่มากมายของเขาได้!

ฟางเหยียนเพียงไม่อยากลงมือก็เท่านั้น ถ้าเขาอยากจะฆ่าหยางซง ก็เป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก

หลังจากที่มือของหยางซงปล่อยลงแล้ว ฟางเหยียนขยับเสื้อผ้าสักหน่อย แล้วกล่าว “ฉันรู้ว่าแกคิดอะไรอยู่ คนเมื่อคืนไม่ใช่แฟนของฉัน แล้วฉันก็ไม่ใช่แฟนของฉินเข่อ ที่พูดแบบนั้น ไม่ใช่เพราะฉันกลัวแก ฉันเพียงแค่กำลังพูดความจริงกับแก ส่วนทำไมต้องทำแบบนี้ ฉันว่าฉินเข่อนาจะบอกแก”

“แกไม่ใช่แฟนของเข่อเข่อ？” จู่ๆคิ้วที่ขมวดของหยางซงก็คลายตัวลง แต่ไม่นานก็ขมวดขึ้นอีกครั้ง เขากล่าวว่า “เป็นไปไม่ได้ ฉินเข่อพูดออกมาเอง เธอไม่มีทางโกหกฉันกับพ่อของฉัน”

“พูดแบบนั้น แกหวังว่าฉันจะเป็นแฟนของเข่อเข่อ?” ฟางเหยียนถามอย่างค่อนข้างหมดคำพูด

คำถามนี้ถามจนหยางซงต้องขมวดคิ้ว เขารีบกล่าวด้วยหน้าบอกบุญไม่รับว่า “ฉันไม่อยากแน่นอน! คู่หมั้นของโจวเจิ้งเป็นแฟนของแก แล้วเข่อเข่อของเราจะเป็นแฟนของแกอีกได้ไง เรื่องนี้ แกพูดกับฉันให้เคลียร์จะดีที่สุด! ไม่งั้นฉันจะให้คนของตระกูลหยางโยนแกออกจากตระกูลหยางของฉันโดยเร็ว แกน่าจะรู้ว่าฉันไม่ได้ล้อเล่นกับแก”

ฟางเหยียนถอนหายใจเบาๆ แล้วกล่าว “ฉันว่าเรื่องนี้ฉินเข่อน่าจะพูดกับแกนะ เพียงแต่ตอนนี้ฉันยังไม่สามารถบอกแกได้! แกสบายใจได้ ฉันไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้นที่แกจินตนาการไว้”

“จะไม่ใช่ได้ไง!” หยางซงมั่นใจว่าฟางเหยียนเป็นคนแบบนั้น “คืนนั้นเพื่อผู้หญิงคนนั้นแกยอมแม้กระทั่งผิดใจกับโจวเจิ้ง ฉันยังช่วยแกแก้ปัญหา ไม่คาดคิดว่าแกยังจะมาคบกับฉินเข่อของเราอีก! แกคนนี้ น่ารังเกียจจริงๆ!”