จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 522

“ฮะฮะฮะ!” คนแก่ที่มีหลานอยู่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดคนนั้นหัวเราะขึ้นมา ชี้ไปที่ฟางเหยียนพลางว่า “คนหนุ่มแบบนี้มีไม่มากแล้ว โกหกหน้าตายไม่แดงเลยสักนิด โดนเชิญไปเป็นศาสตราจารย์ แถมยังปฏิเสธอีก น่าสนใจริงๆ! น่าสนใจมาก!”

ความคิดของพวกเขาเหมือนกับทุกคน สำหรับคนหนุ่มสาวแบบนี้แล้ว การเป็นศาสตราจารย์ เรียกได้ว่าเป็นจุดสูงสุดของชีวิตแล้ว อย่างอื่นไว้ก่อน อายุแค่นี้กลับมาถึงตำแหน่งที่คนมากมายพยายามมาทั้งชีวิตก็ยังไม่ได้ เรียกได้ว่าได้ทั้งชื่อเสียงและผลประโยชน์ ศาสตราจารย์ สำหรับคนมากมายแล้ว มีความหมายเยอะมากเยอะมาก! นี่ไม่เพียงเป็นการสะสมของวุฒิการศึกษา ยิ่งเป็นปัญหาความสำเร็จทั้งชีวิตของคนคนหนึ่งเลยทีเดียว

พอเห็นสีหน้าเหยียดหยามของทุกคน สีหน้าฟางเหยียนจู่ๆขรึมลงไป เขาถามพวกคนแก่ที่ทำหน้าดูถูกเหยียดหยามเขา “ทำไม? คุณคิดว่าผมโกหกหรอ?”

“หึๆ!”คนแก่คนนั้นส่ายหัวบอกว่า “มันก็ไม่ใช่หรอก เพียงแต่รู้สึกว่าเธอไม่คู่ควรกับหลานสาวของหยางกง ถึงจะเป็นหลานสาว แต่ก็โตมาในตระกูลหยางตั้งแต่เด็ก คุณหนูฉินน่ะคุ้นเคยรักใครกับหยางกงมากกว่าลูกสาวตัวเองซะอีก ลูกสาวของหยางกงจะหาใครที่ไหนไม่รู้มาอยู่ร่วมด้วยตลอดชีวิตได้ยังไง? อย่างน้อยต้องฐานะตระกูลเท่าเทียมกันสิใช่ไหม?! ในเมื่อเธอปฏิเสธเป็นศาสตราจารย์แล้ว ก็แปลว่า เธอไม่ใช่ศาสตราจารย์เลย และในเมื่อไม่ใช่ก็ไม่คู่ควรกับคุณหนูฉินไง

ฐานะตระกูลเท่าเทียมกัน！ไม่คู่ควร! ก็จริง ด้วยอำนาจการเงินของตระกูลหยางซึ่งเป็นตระกูลใหญ่อันดับสองของดินแดนตะวันตก ยังไม่คู่ควรพอจะประจบฟางเหยียน

คนแก่คนแรกที่พูดนั่นทำธุรกิจอัญมณีก็บอกว่า “ใช่ ฉินเข่อ หลานสาวของหยางกง ใครไม่รู้ว่าเขาเป็นลูกสาวของน้องสาวหยางกง โตมาในตระกูลหยางตั้งแต่เด็ก เป็นแก้วตาดวงใจของตระกูลหยางมานานแล้ว แก้วตาดวงใจจะคบกับคนไม่มีอะไรเลยได้ยังไง กัน นี่ลบหลู่หยางซงหรือไง?”

ไม่มีอะไรเลย นี่เป็นการลบหลู่คนอย่างหนึ่งแล้ว! ถึงพวกเขาจะไม่ได้ด่าว่าหรือทำร้ายคนคนหนึ่งจริงๆ แต่คำพูดที่ออกมากลับช่วงชิงศักดิ์ศรีของคนคนหนึ่งไป ทำให้เขาค่อยๆตายไปช้าๆ!

ฆ่าคนโดยไร้รูปร่าง ไม่ได้ใช้อาวุธลับฆ่าคน ก็คือใช้คำพูดโจมตีคน!

“ฟางเหยียน!” ฉินเข่อยกมือขึ้นจับแขนฟางเหยียน พยายามปลอบว่า “คุณอย่าโกรธ! อย่าโกรธเด็ดขาดนะ”

ฉินเข่อจับแขนฟางเหยียนแน่น เธอกลัวฟางเหยียนโกรธจริงๆ ถ้าเขาขาดการควบคุม คนพวกนี้ต้องตายแน่! เธอไม่ใช่ไม่เคยเห็นฟางเหยียนฆ่าคน เดี๋ยวถ้าเขาบ้าเลือดขึ้นมา จะฆ่าคนจริงๆ รับรองมีคนตายแน่

ฟางเหยียนไม่มีทางโกรธเพราะเรื่องพวกนี้แน่ เขาเคยชินกับการที่คนจะพูดถึงเขาแบบนี้นานแล้ว ถ้าคนคนหนึ่งจะแคร์ว่าคนอื่นจะพูดถึงตัวเขาว่ายังไง มองตัวเขายังไง นั่นก็แค่คนธรรมดา

เขาเป็นใคร เขาคือฟางเหยียน จะไปคิดแบบเดียวกับคนพวกนั้นได้ยังไงกัน!

ในตอนที่เขากำลังคิดอย่างนั้น คนแก่ที่มีหลานเรียนอยู่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดลุกขึ้นพูดว่า “หยางกง วันนี้ผมขอทำการสู่ขอกับคุณเลยละกัน! หลานชายผมยังไงก็จบมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด รู้จักกับคุณหนูฉินด้วย ถ้าไงคุณตกลงใจ ยกคุณหนูฉินให้กับเสี่ยวเหิงของเรา พวกเราก็ดองกัน เป็นยังไง?”

ระหว่างพูด ก็ประสานมือคำนับอย่างจริงจัง

คนอื่นก็พยักพเยิดพูดตาม “ใช่ไง หยางซง พวกเราเป็นเพื่อนกันมานานแล้ว เสี่ยวเหิงเป็นคนมีความคิดก้าวหน้า เรียกได้ว่าพวกเราเห็นมาแต่เด็กจนโต ถ้าเขาคบกับฉินเข่อจริงๆ เรียกได้ว่ากิ่งทองใบหยกจริงๆนะ!”