จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 523

ในตอนที่พ่อบ้านไม่รู้จะอธิบายยังไง เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นในสวน “ไม่ต้องถามแล้วล่ะ เชิญฉันเข้ามาก็รู้ว่าฉันเป็นใครแล้วไม่ใช่หรอคะ?”

พอเสียงผู้หญิงคนนี้ออกมา ลูกชายทั้งหมดของหยางจิ่งเซียนก็ลุกขึ้น แต่ละคนจับจ้องไปที่ด้านนอกประตูเขม็ง เห็นแต่ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทางห้องโถง เธอคนนี้รูปร่างดีมีเสน่ห์ ดูเซ็กซี่ ใส่ชุดราตรีสีแดง ประดับมงกุฎดอกไม้ ดูแล้วเหมือนหญิงสาวจากยุคโบราณ

เธอเดินนวยนาดเข้ามา ทรวดทรงองค์เอวแช่งช้อย ดูแล้วอายุราวสามสิบกว่า จุดที่ควรนูนก็นูน จุดที่ควรเว้าก็เว้า เดินเข้ามาในห้องโถงตระกูลหยางอย่างไม่เร่งร้อน พึ่งเดินถึงหน้าประตูห้องโถง หยางซงก็เดินเข้ามาถามว่า “คุณเป็นใครน่ะ? ไม่ได้รับเทียบเชิญของตระกูลหยาง ไม่สามารถบุกรุกเข้ามาได้ นี่เป็นกฎของตระกูลหยาง คุณไม่รู้หรอ?”

“เหอะๆ!” หญิงสาวหัวเราะร่วนพลางว่า “บุกรุกตระกูลหยาง? นี่เรียกบุกรุกหรอ? ฉันเคยบอกแล้วไง ฉันมาอวยพรวันเกิดให้เจ้าตระกูลหยาง แบบนี้ก็ไม่ได้หรอ?”

“ไม่ได้! ไม่ได้รับเทียบเชิญถือว่าบุกรุกหมด คุณผู้หญิง ขอเชิญคุณออกไปครับ! ไม่งั้นผมจะเรียกคนมาแล้ว!” หยางซงพูดเสียงดังอย่างมีอำนาจ

เธอแค่นเสียงหึพลางว่า “เรียกคนมา คุณยังคิดว่าตนเองยังเรียกคนมาได้อีกหรอ?”

หยางซงคิ้วขมวดหนักขึ้น หรือว่าเกิดอะไรขึ้น? ทำไมพอผู้หญิงคนนี้เข้ามานานขนาดนี้แล้ว ยังไม่มีใครเข้ามาห้ามอีก! พอคิดถึงตรงนี้ เขาหันตะโกนไปด้านนอกว่า “การ์ด!”

พอพูดเสร็จ เขาก็รู้แล้วว่าผิดปกติ เพราะด้านนอกมีเสียงดังขึ้น จากนั้นก็มีคนเข้ามาสองคน วินาทีต่อมา ชายร่างบึกบึนคนหนึ่งปรากฏสู่สายตาทุกคน ในมือเขายังถือร่างเต็มไปด้วยเลือดสองคน ดูท่าไม่น่ารอดแล้ว!

ผู้ชายคนนี้รูปร่างสูงใหญ่ ใส่ชุดทหารสีกากี ผิวสีบลอนซ์ ใบหน้าของเขาทำให้คนที่พบเห็นด้วยรู้ว่าเขาผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมาย แต่กลับไร้ซึ่งอารมณ์ เขาโยนร่างชายสองคนในมือลงพื้น ราวกับโยนไก่สองตัวอย่างง่ายดาย

โยนไปคราวนี้ทำเอาฉินเข่อตกใจสะดุ้ง สมองเธอนึกถึงภาพซากศพเกลื่อนอารามครั้งก่อนนั่น นั่นเป็นรอยเงาในใจเธอ ทำให้เธอหวาดกลัวเอามากๆ!

พอเธอตื่นเต้นขึ้นมา ก็รีบคว้าหมับมือของฟางเหยียนทันที

ฟางเหยียนหันมามองเธอ เธอกลืนน้ำลายเอื๊อกก่อนพูดด้วยสายตาหวาดกลัวว่า “ฉันกลัว!”

“ไม่เป็นไร!” ฟางเหยียนกุมมือน้อยๆของเธอไว้ ปลอบโยนเสียงเรียบไปหนึ่งประโยค จะว่าไปก็แปลก พอฟางเหยียนทำกับพูดแบบนี้ ทำให้ความหวาดกลัวของฉินเข่อเมื่อกี้หายไปทันที

หลังจากโยนสองคนนั้นไปแล้ว ชายร่างบึกบึนก็ก้าวเท้ามายืนด้านหลังผู้หญิงคนนี้ ทุกย่างก้าวของเขาหนักแน่น เดินอย่างเสียงดังเป็นจังหวะ สายตาทุกคนจับจ้องไปที่คนที่พึ่งเข้ามา รวมถึงฟางเหยียนก็จ้องเขาเหมือนกัน นั่นไม่ใช่ใครที่ไหน คือเทียนขุยที่เขากำลังตามหา! เพียงแต่เทียนขุยตรงหน้านี้ดูผิดปกติไป เทียนขุยเหมือนจะโดนควบคุมอยู่

พอหยางซงเห็นฉากนี้ สีหน้าเขาเปลี่ยนทันที เขามองการ์ดสี่คนที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติงบนพื้น เขาเบิกตาโพลงถามว่า “เธอทำอะไรคนของฉันด้านนอก?”

“เหอะๆ!” หญิงสาวหัวเราะร่วน จำต้องยอมรับจริงๆว่า รอยยิ้มนั้นสวยมาก แต่กลับดูแปลกพิกล สายตาของเธอมองสำรวจหยางซงพลางว่า “ฆ่าหมดแล้วไง! แค่ขยะกลุ่มหนึ่งเท่านั้นเอง”