จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 540

เจ้าใหญ่หยางไม่กล้าขัดคำสั่งหยางจิ่งเซียน ตอบรับออกมาคำหนึ่ง จากนั้นก็เดินออกไปข้างนอกทันที

ผ่านไปชั่วครู่ เกลือก็ส่งมาถึง ฟางเหยียนไม่ลังเล ใช้เกลือโรยไปที่บาดแผลถูกแทงของเจ้าสามหยางทันที

คราวนี้ทำให้ร่างของเจ้าสามหยางกระตุกอย่างแรงทีหนึ่ง ฟางเหยียนไม่ได้หยุด ซึ่งบาดแผลทั้งสามแห่งต่างถูกโรยไปด้วยเกลือ พอเห็นฉากนี้เข้า หลินอีอีก็ทนไม่ไหว ร้องเรียกฟางเหยียนทันที “เขาคิดจะฆาตกรรม คนหรือก็บาดเจ็บจนมีสภาพแบบนี้ นายยังจะโรยเกลือไปที่บาดแผลเขาอีก คนที่เคยเรียนหมอต่างก็รู้กันว่า การโรยเกลือไปที่ปากแผลเป็นการโจมตีคนได้เจ็บปวดที่สุด และเป็นการทรมานคนอย่างหนึ่ง ฉันว่าเขาไม่ได้กำลังรักษาคนอย่างแน่นอน แต่เขากำลังฆ่าคน”

นี่ก็คือความจริง เวลาที่ใครสักคนทำเรื่องผิดพลาด คุณไม่ปลอบใจเขา ยังไปตำหนิเขาถึงถูกคนพูดว่าเป็นการโรยเกลือบนปากแผลคน นี่เป็นคำคุณศัพท์คำหนึ่ง บรรยายถึงคนคนนั้นไม่มีน้ำใจไมตรี ยังจะโยนหินลงบ่ออีก

ซึ่งตอนนี้ ฟางเหยียนทำตามคำพูดนี้ออกมาจริงๆ เขากำลังโรยเกลือใส่ปากแผลของคนอื่นอยู่

ฟางเหยียนมองหลินอีอี แล้วถามว่า “เธออายุสิบแปดปีเต็มหรือยัง?”

เขาเข้ามานานขนาดนั้น นี่คือประโยคแรกที่เขาพูดกับหลินอีอี หลินอีอีแค่นเสียง ก่อนจะกล่าวว่า “เต็มแล้ว อีกสามวันก็จะสิบเก้าปี อย่าเห็นว่าฉันอายุน้อย สิ่งที่ฉันรู้มีมากกว่านายแล้วกัน อย่างน้อยฉันก็รู้ว่าห้ามทรมานคนป่วย”

“หากเธอยังอยากอยู่ที่นี่ งั้นก็จงหุบปาก หากเธอยังจะพูดอีก ก็ออกไปให้ฉันเดี๋ยวนี้!” ฟางเหยียนตีหน้าขรึม ไม่เหมือนพูดเล่นกับหลินอีอีเลยสักนิด

นี่ทำให้หลินอีอีรู้สึกว่าหน้าตัวเองถูกตบ เธอใช้สายตาอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรมมองไปตัวของหมอหลินแล้วร้องว่า “คุณปู่ เห็นหรือยัง? เขาทำไม่ถูก ยังไม่ยอมให้คนพูดอีก เขากำลังโรยเกลือใส่บาดแผลคนไข้เชียวนะ!” ;

“พอแล้ว!” หมอหลินถลึงตาใส่หลินอีอีแวบหนึ่ง พลางกล่าวว่า “อย่าพูด ดูเขารักษายังไง!”

“ฮึ!” หลินอีอีแค่นเสียงเย็นอย่างไม่เต็มใจ พลางเม้มปากไม่พูดอะไรอีก

หลังฟางเหยียนโรยเกลือเสร็จ จู่ๆ ก็บีบขาของเจ้าสาวหยางไว้ เขาพูดกับทุกคนที่มุงดูอยู่ว่า “ทุกคนถอยไปหน่อย!”

แม้ทุกคนจะไม่รู้ว่าฟางเหยียนต้องการทำอะไร แต่ก็ถอยหลัง ฟางเหยียนออกแรงดึงทีหนึ่ง ร่างของเจ้าสามหยางก็ลอยจากเตียงไปอยู่บนพื้นทันที แต่เสียงที่ตกลงบนพื้นไม่ดังนัก เพียงแค่นอนนิ่งอยู่บนพื้นเบาๆ

ฟางเหยียนพลิกร่างของเจ้าสามหยางคว่ำลง ให้หน้าอกกับส่วนหน้าอยู่ข้างใต้ ด้านหลังอยู่ข้างบน

บาดแผลของเจ้าสามหยางอยู่ตรงกล้ามเนื้อแขนด้านหน้า หน้าอกกับต้นขาด้านหน้า คว่ำหน้าแบบนี้บาดแผลทั้งหมดจะไม่กดทับกับพื้นพอดีหรอกหรือ ใครๆ ก็รู้ว่าตรงที่เป็นแผลห้ามถูกกดทับ วิธีที่ฟางเหยียนทำมันนอกคอกเกินไปแล้ว

อย่าว่าแต่คนอื่นเลย แม้แต่ตัวหยางจิ่งเซียนเองก็ทนดูไม่ได้ แม้ลูกชายตนจะถูกพิษร้ายเช่นนี้ เกรงว่าคงไม่รอดแล้ว แต่ฟางเหยียนทำแบบนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่ากระทั่งเขาตายก็คงตายแบบทุกข์ทรมานหาใดเปรียบ

เวลาคนกำลังหลับยังห้ามนอนคว่ำ นับประสาอะไรกับเจ้าสามหยางที่กำลังหายใจรวยรินอยู่ตอนนี้กัน

หยางจิ่งเซียนสะอึกสะอื้นอยู่ชั่วครู่ ก็ถามว่า “คุณฟาง คุณทำแบบนี้ จะแก้พิษให้เจ้าลูกชายได้จริงๆ เหรอ?”

หมอหลินคว้าโอกาสที่หยางจิ่งเซียนพูดไว้ รีบกล่าวว่า “เธอเห็นแล้วใช่ไหม? นี่ไม่ใช่ฉันบอกเธอแล้วหรือ แม้แต่ตัวพี่หยางเองยังทนดูไม่ได้ เธอทำแบบนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่ากำลังเร่งให้คุณชายสามตระกูลหยางตายเร็วขึ้น ฉันเป็นหมอมาหลายปีขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นวิธีช่วยคนที่แปลกประหลาดเช่นนี้มาก่อน เธอไม่ใช้ยา แต่ใช้วิธีประหลาดเหล่านี้ จะช่วยคนได้เหรอ?”