จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 544

หากใช้คำพูดของตัวหมอหลินมาอธิบายก็คือ แพทย์แผนจีนกำลังตกต่ำลงเรื่อยๆ นั่นเอง ตอนนี้ภายในประเทศเงาของแพทย์แผนจีนตัวจริงปรากฏตัวน้อยมาก เพราะทุกคนต่างรู้สึกหมดหวังกับแพทย์แผนจีน

นี่ไม่พ้นความเกี่ยวข้องกับสภาพสังคม ทั้งหมดเป็นเพราะมิจฉาชีพเหล่านั้นสร้างรอยด่างให้กับแพทย์แผนจีนไม่น้อย!

มีคนมากมายกล่าวอ้างว่าตนเองเป็นคนเก่งกาจในด้านแพทย์แผนจีนอะไรพวกนั้น ต่อมาพอตรวจรักษา ก็รักษาคนจนตาย เมื่อทำการตรวจสอบ หมอนี่คือพวกมิจฉาชีพคนหนึ่ง เริ่มแรกมีแค่คนสองคนยังไม่เท่าไหร่ อย่างช้าๆ มิจฉาชีพก็ค่อยๆ มีมากขึ้นเรื่อยๆ นับวันก็ยิ่งกำเริบเสิบสานมากขึ้น ใช้ชื่อของแพทย์แผนจีนหลอกเอาเงินคน ชื่อเสียงของแพทย์แผนจีนจึงเดินลงสู่จุดตกต่ำทีละก้าวๆ ทำให้ตอนนี้แพทย์แผนจีนตกต่ำถึงขีดสุด

ที่มีความสามารถไม่ออกมา ที่ไม่มีความสามารถก็มีอยู่เต็มไปหมด ในหมู่ชาวบ้านถึงมีประโยคที่ว่า ป่วยต้องไปโรงพยาบาล หากโรงพยาบาลรักษาไม่ได้จริงๆ ค่อยมาหาแพทย์แผนจีน ทุกคนถูกหลอกเสียมาก ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าเชื่อว่าแพทย์แผนจีนสามารถรักษาโรคได้อีก! ถ้าไม่ใช่เพราะก้าวไปถึงจุดรักษาม้าตายประดุจม้าเป็นแล้ว ผู้คนก็ไม่มีทางคิดจะไปหาแพทย์แผนจีน

และเพราะความตกต่ำของแพทย์แผนจีน ถึงทำให้หมอหลินสั่งให้หลินอีอีถอดใจในเรื่องนี้

นี่ไม่ใช่ความผิดของหมอหลิน นี่เป็นความผิดของสภาพแวดล้อม! และเป็นความผิดของคนเก่งที่รักสันโดษของแพทย์แผนจีนเหล่านั้น สิ่งที่แพทย์แผนจีนให้ความสำคัญคือการบ่มเพาะ ฝึกตนบ่มเพาะนิสัย ซึ่งคนในปัจจุบันนี้ใจร้อนเกินไป ผ่านวันเวลาได้แตกต่างกันเกินไป เหน็ดเหนื่อย กดดันทางความคิดสูง จนกลายเป็นสิ่งที่พบเห็นได้ทั่วใปในคนยุคปัจจุบัน ไม่มีใครเชื่อวิชาเหล่านั้นของแพทย์แผนจีน มีเพียงคนที่ปฏิบัติจริงถึงจะสามารถมีชีวิตยืนยาวร้อยปี

ก็เหมือนกับหมู่บ้านร้อยปีของประเทศหวา มีเพียงคนแก่อาศัยอยู่ที่นั่น แต่ละคนต่างมีอายุถึงร้อยปี เป็นเพราะอะไร? ก็เพราะคนที่นั่นไม่ยุ่งเกี่ยวทางโลก เมื่อไม่มีใจทะเยอทะยานก็จะไม่เหนื่อย ไม่เหนื่อยชีวิตก็จะผ่อนคลาย เมื่อชีวิตผ่อนคลาย ชีวิตคนเราย่อมจะมีอายุยืนยาว นี่ก็คือฝึกตนบ่มเพาะนิสัยที่แพทย์แผนจีนกว่าวถึง

ฟางเหยียนมองหลินอีอี พลางถามว่า “เธอสนใจในแพทย์แผนจีนเหรอ?”

หลินอีอีพยักหน้ากล่าวว่า “ใช่แล้ว ฉันชอบแพทย์แผนจีนของประเทศหวาเป็นพิเศษ ฉันรู้สึกว่าแก่นของวิชาแพทย์ที่แท้จริงก็คือแพทย์แผนจีน แถมในแพทย์แผนจีนยังมีสิ่งมหัศจรรย์และน่าเหลือเชื่อมากมาย เช่นเดียวกับสิ่งเหล่านั้นที่คุณทำเมื่อกี้ ทั้งหมดนั่นขัดกับหลักเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ ทำให้คนไร้ทางหยั่งรู้โดยสมบูรณ์ แต่ก็เป็นคุณทำแค่ไม่กี่อย่างนั่น คนก็หายได้”

หมอหลินไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงไอแห้งๆ ออกมาสองเสียง

ไม่คาดว่าหลินอีอีจะพูดต่อว่า “ในยุคนิยายปรัมปรา หลังหนี่ห์วาสร้างคน คนมากมายไม่ตายด้วยภัยพิบัติทางธรรมชาตินานาชนิด ก็ตายอย่างกะทันหัน ฝูซีรู้สึกว่าคนไม่ควรตายไปเช่นนี้ ด้วยเหตุนี้จึงประทานโรคสามร้อยหกสิบชนิดให้คน แต่ป่วยเป็นโรค ย่อมต้องมียารักษาโรค ด้วยเหตุนี้ฝูซีจึงหว่านยาของโรคสามร้อยหกสิบชนิดลงบนผืนดิน เดิมเขาอยากบอกพวกมนุษย์ว่ายาอะไรเป็นอะไร ต่อมาพอเขาคิด ยังคงให้พวกมนุษย์ไปค้นพบเอาเองเถอะ! ด้วยเหตุนี้จึงปรากฏแพทย์แผนจีนชิมพืชพันธ์ุร้อยชนิดมากมาย ที่เร็วและมีชื่อเสียงที่สุดก็คือเสิ่นหนงชิมพืชพันธุ์ร้อยชนิด ทั้งยังเรียบเรียงเป็นตำราพืชสมุนไพรเสินหนงฉบับหนึ่ง เพียงแต่ตำราเล่มนี้หายสาบสูญไปนานแล้ว ต่อมาก็เป็นเพียงคนรุ่นหลังเรียบเรียงขึ้น จึงผิดพลาดมากมาย”

ดังนั้นแสดงว่าหลินอีอีรักในวิชาแพทย์แผนจีนเป็นอย่างมาก หากเป็นเพียงการชอบแพทย์แผนจีนแค่ลมปาก ก็คงไม่พูดอะไรออกมาสักอย่าง นั่นยังจะเป็นการเสแสร้งอีกด้วย แน่นอนว่า นี่ไม่ใช่หัวข้อที่ฟางเหยียนชอบ เขาไม่มีอารมณ์จะไปฟังเรื่องเหล่านี้อีก ด้วยเหตุนี้จึงหัวเราะเสียงขื่น กล่าวว่า “มีวาสนาค่อยพูดเถอะ! ตอนนี้ฉันไม่ว่างสอนอะไรเธอ”

“หา!” หลินอีอีรีบพูดว่า “มีวาสนา ตอนนี้พวกเรายังไม่นับว่ามีวาสนาอีกหรือ? ได้ทำให้ฉันได้พบเจอคุณท่ามกลางคนมากมาย ฉันรู้สึกว่านี่ก็คือวาสนาของพวกเราสองคน ฉันคิดว่าสวรรค์เป็นคนกำหนด”