จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 55

บทที่ 55 ของขวัญของฟางฟัง

เมื่อมองป้ายวิญญาณของฟางไห่เฟิง น้ำตาของเขาก็ไหลออกมาทันที

เขาสูดหายใจลึกแล้วพูดออกมาว่า “การตายของไห่เฟิงคือความเจ็บปวดที่อยู่ในใจของฉันตลอดชีวิต ฉันช่วงเวลาที่เหลืออยู่อธิษฐานให้เขายกโทษให้ฉัน สิบหกปีเต็มๆ ที่ฉันทำอย่างไม่เคยขาดตกบกพร่องแม้แต่วันเดียว เสี่ยวเหยียน ปู่รู้ว่าแกเกลียดปู่ แต่แกคิดว่าปู่ไม่เกลียดตัวเองเหรอ ไห่เฟิงเป็นลูกชายแท้ๆ ของปู่ และเป็นลูกชายที่เก่ง ปู่รักเขามากกว่าใคร ไม่อยากให้เขาจากปู่ไป”

“แต่เรื่องทั้งหมด เป็นเรื่องที่เราไม่สามารถควบคุมได้ เสี่ยวเหยียน เรื่องบางเรื่อง มันไม่ใช่อย่างที่แกคิด”

ฟางเหยียนขมวดคิ้ว เขาแสยะยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “คุณกำลังแสดงละครให้ผมดูอยู่หรือไง”

ฟางจินหยวนส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่ว่าตอนนี้ปู่จะพูดยังไง แกก็คงไม่เชื่อ ปู่ไม่ได้ขอให้แกยกโทษให้ แต่หวังว่าแกจะเชื่อสักนิด ในโลกใบนี้ไม่มีพ่อแม่คนไหนที่จะใจไม้ไส้ระกำฆ่าลูกของตัวเองได้ลงคอ”

ฟางเหยียนก้าวเข้าไปตรงหน้าของฟางจินหยวน แล้วถามขึ้นว่า “งั้นคุณล่ะ คุณถือว่าเป็นข้อยกเว้นหรือเปล่า”

ฟางจินหยวนไม่พูดอะไรและส่ายหน้าอย่างเจ็บปวด เขาเจ็บปวดไปทั้งหัวใจจนพูดอะไรไม่ออก

ฟางไห่เซิงรีบพูดขึ้นมาว่า “เสี่ยวเหยียน คุณปู่ก็ลำบากใจนะ”

“ลำบากใจ?” ฟางเหยียนหัวเราะหึหึแล้วพูดว่า “งั้นทำไมเขาไม่ฆ่าคุณล่ะ”

“ฉัน…” ฟางไห่เซิงกระอักกระอ่วน

จู่ๆ ฟางจินหยวนก็คุกเข่าลงตรงหน้าฟางเหยียน

มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนทำให้ฟางเหยียนตกใจเล็กน้อย

ฟางฟังรีบพูดว่า “คุณปู่ทำอะไรคะ ปู่คุกเข่าให้พี่เหยียนทำไม”

“พ่อ ทำอะไรครับ!”

ฟางจินหยวนยกมือขึ้นมาเพื่อเป็นการบอกให้ทุกคนหยุดพูด เขาพูดอย่างจริงจังว่า “เสี่ยวเหยียน เวลาของปู่มีไม่มากแล้ว นี่จะเป็นวันเกิดครั้งสุดท้ายของปู่ ปู่ดีใจมากที่แกมา ความปรารถนาเดียวของปู่คือพูดต่อหน้าป้ายบรรพบุรุษตระกูลฟาง ปู่หวังว่าแกจะมาสืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลฟาง”

คำพูดของฟางจินหยวนดังกึกก้องอยู่ในศาลบรรพบุรุษ

คนที่อยู่ข้างในศาลต่างพากันเงียบ ฟางไห่เซิง ฟางไห่ถางมองหน้ากัน ในใจของเขาเหมือนถูกคลื่นลมซัดกระหน่ำ

ผู้นำตระกูลฟางคุกเข่าต่อหน้าหลานชายเพื่อขอให้เป็นผู้นำตระกูล

ฟางเหยียนก้มลงมองฟางจินหยวน และพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ถ้าคุณเรียกผมมาเพราะเรื่องนี้ก็เสียเวลาเปล่าแล้วล่ะ ฟางจินหยวน คุณก็รู้ว่าความสามารถของผมจะสร้างตระกูลฟางอีกสักร้อยตระกูลก็ยังได้”

“เทียนขุย พวกเรากลับกันเถอะ!” ฟางเหยียนหันหลังจะเดินออกไป

คำพูดของฟางจินหยวนดังขึ้นอีกครั้ง “แกสามารถสร้างตระกูลฟางได้ร้อยตระกูล แต่ตระกูลฟางที่เป็นของแกมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!”

“ผมใช้ชื่อของคุณจดทะเบียนฟางซื่อกรุ๊ป ที่เมืองจินโจว ตระกูลฟางลงทุนเงินจำนวนมากใน ฟางซื่อกรุ๊ป”

ฟางเหยียนเดินออกจากศาลบรรพบุรุษโดยไม่หันหลังกลับมา

เมื่อมาถึงหน้าประตู เขาก็ชะงักฝีเท้าลง ทุกคนต่างพากันมองเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ฟางเหยียนมองฟางไห่อิง จากนั้นจึงพูดว่า “น้าเล็ก!”

เมื่อเรียกเสร็จเขาก็เดินออกจากตระกูลฟาง

เมื่อมาถึงหน้าประตู เสียงของฟางฟังก็ดังขึ้นมา “พี่เหยียน พี่เหยียน”

“เธอมีอะไรอีก” ฟางเหยียนถามอย่างเย็นชา

ฟางฟังเอามือไพล่หลัง และยิ้มออกมาอย่างแปลกประหลาด จากนั้นเธอก็เอากล่องของขวัญออกมาจากข้างหลังแล้วยื่นให้ฟางเหยียน “พี่เหยียน นี่เป็นของที่ฉันทำเอง คิดว่าจะเอาอะไรให้พี่ดี ฉันไม่รู้พี่หน้าตาเป็นยังไง ก็เลยอิงจากรูปที่ปู่ให้ฉันแล้วก็ทำมันขึ้นมา”

ฟางเหยียนอึ้งไปเล็กน้อย เขาโยนกล่องไปในรถและขึ้นรถไปโดยไม่หันมามอง

บนรถ

“จอมพลโผ้จวิน ผมไม่รู้จะพูดดีไหม” เทียนขุยขับรถอยู่ จู่ๆ เขาก็เอ่ยออกมา