จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 54

บทที่ 54 ศาลบรรพบุรุษตระกูลฟาง

เส้นเลือดสีเขียวทั่วร่างกายของฟางเหยียนปูดขึ้นมา ดวงตาของเขาแดงก่ำ พละกำลังบนร่างกายของเขาค่อยๆ ลดลงอย่างช้าๆ

เขาจับขวังซือเอาไว้และจ้องตามันอยู่อย่างนั้น จากนั้นจึงพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “แกมันก็แค่สัตว์ร้ายที่ตระกูลฟางเลี้ยงเอาไว้เท่านั้น”

พูดจบเขาก็ใช้มือยกขวังซือขึ้นมา

ขวังซือสูงกว่าสองเมตร น้ำหนักราวหนึ่งร้อยกว่ากิโลกรัม แต่มันกลับถูกฟางเหยียนยกขึ้นมาอย่างสบายๆ มันตะเกียกตะกายเพื่อที่จะลงมา ราวกับมือของฟางเหยียนมีแรงดึงดูดอันมหาศาลจนทำให้มันไม่สามารถขยับไปไหนได้!

คนในตระกูลฟางรู้ว่าขวังซือเป็นตำนานขนาดไหน มันคือตำนานที่แท้จริง และเป็นปรมาจารย์ผู้มีฝีมือในผืนแผ่นดินนี้

แต่ทว่า เมื่อมันอยู่ต่อหน้าของฟางเหยียน มันกลับกลายเป็นสัตว์ร้ายที่ไม่สามารถตอบโต้ได้เลย ตอนแรกคิดว่าขวังซือจะปกป้องตระกูลฟาง ใครจะคิดว่าขวังซือจะพ่ายแพ้!

ฟางเหยียนบอกว่าจะทำลายตระกูลฟาง มันคงไม่ใช่คำพูดล้อเล่นเสียแล้ว

ตอนนี้คนในตระกูลฟางบางคนตกอยู่ในอาการกลัวและหวาดระแวง

ฟางเหยียนกวาดตามองคนในตระกูลฟาง จากนั้นสายตาของเขาหยุดลงที่ฟางจินหยวน และถามขึ้นว่า “นี่คือสิ่งคุ้มครองที่แข็งแกร่งที่สุดของพวกคุณเหรอ ตระกูลฟางไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย”

พูดจบ เขาก็โยนตัวของขวังซือไปอีกด้านอย่างรุนแรง ได้ยินเพียงเสียงของหนักตกลงสู่พื้น ตัวของขวังซือกระแทกลงบนพื้นอย่างรุนแรง มันตะเกียกตะกายอยู่สองสามครั้งและกระอักเลือดออกมาจากปาก สุดท้ายมันก็แน่นิ่งไป

ความเงียบปกคลุมไปทั่วทุกที่ ทุกคนต่างพากันตะลึงจนพูดไม่ออก

ขวังซือคือตำนานของตระกูลฟาง แต่ฟางเหยียนคือตำนานของประเทศหวา!

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน มีเสียงดังขึ้นมาทำลายความเงียบ

“เสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียน!” ฟางไห่ถางเดือดร้อนขึ้นมาก่อนใคร เขาตะโกนออกมาจนเหงื่อไหล “มีเรื่องอะไรไว้ค่อยว่ากันได้ไหม วันนี้เป็นวันเกิดของคุณปู่ ความปรารถนาของเขาก็คือได้ทานข้าวกับนายอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา เราไปทานข้าวกันก่อนได้ไหม”

ตอนที่เกิดเรื่องขึ้นกับพ่อแม่ของฟางเหยียน เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ตอนนั้นเขารับผิดชอบทำธุรกิจของตระกูลอยู่ที่ต่างประเทศ เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่ค่อยรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในมุมมองของเขาถึงฟางเหยียนจะโกรธ แต่ก็คงไม่ทำร้ายเขา

“ใช่ น้องเหยียน เราเข้าไปทานข้าวกันเถอะ!” ฟางเหมี่ยวมองฟางเหยียนที่อายุน้อยกว่าเขาไม่กี่ปี ตอนเด็กๆ ทั้งสองคนเป็นพี่น้องที่รักกันมาก ถึงแม้จะรู้ว่าการที่ฟางเหยียนกลับมาครั้งนี้เพราะจะแบ่งสมบัติของตระกูล แต่เมื่อเห็นฟางเหยียนสู้กับขวังซือผู้คุ้มครองตระกูลที่แข็งแกร่งที่สุด เขาก็ไม่กล้าคิดอะไรอีกแล้ว

ฟางเหยียนไม่แม้แต่จะชายตามองเขา ไม่ต้องพูดเรื่องที่ฟางเหยียนจะตอบเขาเลย

“ฟางจินหยวน พูดมาสิ ว่าตอนนี้ในตระกูลยังมีอะไรที่สามารถสู้กับผมได้อีก ถ้ามีก็เรียกมันออกมาสู้กับผม! ผมไม่มีเวลามาเสียเวลากับพวกคุณ”

ใบหน้าชราของฟางจินหยวนกระตุกเล็กน้อย ถ้าฟางเหยียนอยากจะทำลายตระกูลจริงๆ ตระกูลฟางต้องย่อยยับแน่ๆ

แต่เขาเชื่อว่าฟางเหยียนจะไม่ทำแบบนั้น

เขาจึงพึมพำออกมาว่า “เสี่ยวเหยียน การที่แกทำแบบนี้ เพราะแกอยากให้ขวังซือออกมาใช่ไหม”

ฟางเหยียนหรี่ตาลง จากนั้นส่งเสียงหึออกมา แล้วพูดว่า “คุณคิดว่าขวังซือเป็นใครเหรอ”

ฟางจินหยวนเม้มปาก ไม่พูดอะไร ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาจึงถอนหายใจออกมา และพูดอย่างเหนื่อยใจ “ถ้าแกอยากทำลายตระกูลจริงๆ พวกเราก็ไม่สามารถทำอะไรได้ แต่ก่อนที่แกจะทำลายตระกูล มีสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากให้แกเห็นก่อน”

“พ่อ!” ฟางไห่เซิงตะโกนออกมาอย่างเหลืออด นี่เขาจะยอมละทิ้งชีวิตของคนในตระกูลอย่างนั้นเหรอ

อย่าว่าแต่คนในตระกูลร่ำรวยอย่างตระกูลฟางไม่อยากตายเลย คนทั่วไปก็ไม่มีใครอยากตายเหมือนกัน

“พ่อพูดอะไรน่ะ? ครอบครัวเรามีทั้งเด็กทั้งคนแก่ แถมยังมีธุรกิจอีกมากมาย ถ้าพวกเราเป็นอะไรไป ประเทศหวาต้องเกิดปัญหาใหญ่แน่” ฟางไห่ถางเอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด

ฟางจินหยวนจ้องทั้งสองคนเขม็ง จากนั้นจึงพูดขึ้นว่า “หรือพวกแกมีวิธีทำให้เสี่ยวเหยียนไม่ฆ่าพวกเรางั้นเหรอ”

ทั้งสองคนสบตากัน ไม่กล้าพูดอะไรออกมา จริงๆ พวกเขาไม่มีปัญญาห้ามฟางเหยี่ยนไม่ให้ฆ่าพวกเขาหรอก ขนาดสัตว์คุ้มครองตระกูลอย่างขวังซือยังพ่ายแพ้ให้กับเขา แล้วพวกเขาจะมีปัญญาอะไรล่ะ