จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 552

หากเป็นผู้อื่นได้ยินเข้า อาจจะรู้สึกว่าฟางเหยียนกำลังคุยโวอยู่ หยางซงเองก็รู้สึกว่าฟางเหยียนกำลังคุยโวอยู่ ฟางเหยียนนั้นมีความสามารถอยู่ก็จริง ทว่าไม่ถึงขั้นที่ว่าต่อยตีกับคนสิบคน

เจ้าตระกูลโจวกลับเอ่ยถามด้วยความสงบนิ่ง “แล้วสิบคนนั้นล่ะ?”

“ตายไปแล้ว!” ฟางเหยียนยังคงตอบกลับด้วยความสงบเช่นเคย การถามตอบของสองคนนี้ทำให้พ่อลูกตระกูลหยางที่อยู่ข้างๆ ต้องเกรงกลัวขึ้นมา หยางซงเกือบจะหัวเราะออกมาแล้ว ฟางเหยียนผู้นี้คุยโวโอ้อวดได้อย่างเยี่ยมยอดมาก ความสามารถบางอย่างก็ไม่ถึงขั้นต้องระห่ำเช่นนี้ก็ได้!

สีหน้าของเจ้าตระกูลโจวก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปเล็กน้อย อยู่ๆ ก็เอามือทั้งสองประสานกันแล้วยกขึ้นในระดับหน้าอกเอ่ยว่า: “ดีมาก ดีมาก!”

อันที่จริงเจ้าตระกูลโจวน่าจะเดาอะไรบางอย่างออก การที่สามารถมีคนสิบคนร่วมมือกันจัดการกับฟางเหยียน แถมยังทำให้บาดเจ็บได้ เช่นนั้นจะต้องเป็นยอดฝีมือทั้งนั้น ดีไม่ดีอาจจะเป็นยอดฝีมือระดับต้าชี่สิบคน หรือพูดอีกอย่างก็คือเขาคนเดียวต่อสู้กับยอดฝีมือระดับต้าชี่สิบคน เขาแค่ช้ำใน ทว่าสิบคนนั้นกลับถูกเขาฆ่าตายทั้งหมด

“อย่างนั้นบาดแผลบนร่างกายของคุณ ตามหลักการแล้วน่าจะมีระยะเวลาช่วงหนึ่งแล้วสินะ? ทำไมยังไม่ฟื้นฟูกลับมาอีกล่ะ?” เจ้าตระกูลโจวเอ่ยถามอีกครั้ง ฟางเหยียนตบเสื้อผ้าของตัวเองเบาๆ เอ่ยว่า “ต่อมาก็เจอกับเรื่องวุ่นวายเล็กน้อย ทำได้แค่ต้องจัดการปัญหาทั้งบาดแผล ผมก็อยากจัดการแผลเก่าบนร่างกายเช่นกัน ไม่รู้ว่าเจ้าตระกูลโจวจะมีวิธีการไหนหรือเปล่า?”

โจวปินคางรีบเอ่ยขึ้นมาทันที “ฉันเคยเรียนทักษะการแพทย์กระจอกๆ มาเล็กน้อย แต่นั่นล้วนแต่เป็นวิชาที่ไร้ระดับขั้น! หากเป็นการรับมือกับบาดแผลปกติ บางทีอาจจะยังสามารถรักษาให้หายได้ ทว่าแผลช้ำในเช่นนี้ ความสามารถของฉันไม่ถึงหรอก! แต่ฉันอยากจะเตือนพ่อหนุ่มน้อยอะไรหน่อยนะ จากนี้ไปอย่าได้มีเรื่องมีราวอีก ถ้าใช้พลังภายในของตัวเองจนหมด เกรงว่าจะส่งผลกระทบที่ไม่ดีกว่านี้ขึ้นอีก”

เจ้าตระกูลโจวเข้าใจดีเรื่องของความบาดเจ็บที่มาจากการทะเลาะวิวาทโดยมีบาดแผลด้วยเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะสำหรับนินจา การที่ทะเลาะวิวาทกันโดยที่มีบาดแผลอยู่นั้นเป็นเรื่องที่ต้องห้ามโดยเด็ดขาด

“ไม่เป็นไร!” ฟางเหยียนเอ่ยขึ้นอย่างตรงไปตรงมา “คนธรรมดาไม่มีสิทธิ์ที่จะทำให้ผมสู้รบตบมือด้วยเต็มกำลังหรอก!”

นี่เป็นคำพูดที่พูดออกมาต่อหน้าของเจ้าตระกูลโจว และกำลังกดขี่ศักดิ์ศรีสุดท้ายของตระกูลโจวอยู่ด้วย ประโยคนี้หากเป็นคนธรรมดาจะหมายถึงว่าตระกูลโจวก็เป็นเพียงครอบครัวธรรมดาเท่านั้น ไม่เข้าตาฟางเหยียนด้วยซ้ำไป

ทว่าเจ้าตระกูลโจวกลับไม่มีโทสะเลย เขาทราบว่านี่ไม่ใช่คำพูดล้อเล่น และไม่ใช่คำพูดคุยโวที่อวดดีแต่อย่างใด การประลองพละกำลังเมื่อสักครู่นี้ ก็เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้เก่งกาจไปมากกว่าฟางเหยียนเลย พลังภายในของตนเองที่สั่งสมมาสิบกว่าปียังไม่เทียบเท่ากับชายหนุ่มที่บาดเจ็บคนหนึ่งเลย เช่นนั้นความอดทนของเขาจะมีความแข็งแกร่งมากถึงเพียงใดกันแน่!

ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงยิ้มขึ้นมา เอ่ยว่า “นายพักผ่อนให้ดีๆ หน่อยนะพ่อหนุ่มน้อย!”

สิ้นเสียงเขาก็ยกมือขึ้นมาตบไปยังลำตัวของฟางเหยียน ทำท่าทางที่ผู้ใหญ่เป็นห่วงผู้น้อย อันที่จริงนี่เป็นเพียงการยอมจำนนต่อพลังภายในเท่านั้น เจ้าตระกูลโจว ได้ยอมจำนนต่อพลังภายในของฟางเหยียนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ขอบคุณ!” ฟางเหยียนตอบกลับเจ้าตระกูลโจวสองคำ

เจ้าตระกูลโจวหัวเราะหึหึ เอ่ยว่า “ถ้างั้นคุณก็ไปเดินเที่ยวเล่นรอบๆ ไปก่อนนะ!”

หลังจากที่ฟางเหยียนบอกลาแล้ว ก็เดินออกจากห้องโถงใหญ่ไปพร้อมกับหยางจิ่งเซียนสองพ่อลูก หลังจากเห็นเงาร่างของฟางเหยียนเดินจากไปแล้ว ดวงตาของโจวปินคางก็หรี่ลงเป็นเส้นตรง เขาครุ่นคิดและเอ่ยว่า “ทำไมฉันถึงไม่รู้เลยว่าหยางจิ่งเซียนรู้จักคนแบบนี้ด้วย”

เวลานี้ ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากโจวปินคางได้เดินเข้ามา เป็นชายวัยกลางคนอายุราวๆ ห้าสิบปีกว่า นามว่าตู่เหย่นหลงบนใบหน้าของเขามีตอหนวดเล็กน้อย มองดูแล้วมีท่าทางที่ไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย

เขาถามขึ้นมาด้วยสายตาเฉียบคม “คุณท่าน ต้องการตรวจสอบเขาสักหน่อยไหม?”

โจวปินคางโบกมือ เอ่ยว่า “ผู้ที่มาเป็นแขก ตราบใดที่เขาไม่ก่อเรื่องอะไรออกมาก็อย่าทำอะไรโดยพลการ คนประเภทนี้ ถ้าไม่ไปผิดใจด้วยได้ก็อย่าไปผิดใจด้วยเลย การที่จะสามารถกลายเป็นเพื่อนกันได้ เป็นเรื่องที่ดีที่สุด”