จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 551

คารวะ! สิ่งนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะประจักษ์เห็นถึงตำแหน่งของตระกูลโจวในดินแดนตะวันตก พวกเขาน่าจะเป็นเทพพระเจ้าในความคิดของคนดินแดนตะวันตกสินะ! ซึ่งมีตัวตนราวกับเป็นราชา จึงได้มีการคารวะเช่นนี้ด้วย

“เขามีคุณธรรมบารมีสูงส่งมากนักหรือ?” ฟางเหยียนถามด้วยความสงบนิ่ง

หยางจิ่งเซียนชะงักไปชั่วครู่ เอ่ยขึ้นว่า “ไม่ถือว่ามีคุณธรรมบารมีสูงส่งหรอก แต่คนส่วนมากเป็นเพราะเกรงกลัวถึงได้เคารพเขา”

“อ้อ!” ฟางเหยียนเอ่ยตอบกลับ ดูท่าทางแล้วตำแหน่งของตระกูลโจวจะสูงมากจริงๆ ฟางเหยียนเองจึงได้เกิดความสนใจในตัวผู้นำตระกูลแห่งตระกูลโจวขึ้นมาเช่นเดียวกัน เขาอยากจะเห็นเสียเหลือเกินว่าเขาเป็นคนอย่างไร คิดไม่ถึงว่าจะกล้าทำเช่นนี้ได้

ผ่านไปไม่นาน พวกเขาได้เดินเข้าไปยังข้างในโรงแรมหัวหลง และบนเก้าอี้ไม้สลักที่อยู่ด้านในโรงแรมนั้น มีชายชราผู้หนึ่งที่ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยนั่งอยู่ ชายชราผู้นั้นแก่แล้วจริงๆ ดวงตาของเขาหรี่ลงเนื่องจากริ้วรอย เมื่อชายชราเห็นหยางจิ่งเซียนเดินเข้ามา ก็รีบลุกขึ้นทันที พร้อมหยิบไม้เท้ามาหนึ่งด้าม นั่นเป็นไม้เท้าหัวมังกรสีดำ ซึ่งบริเวณที่เขาจับอยู่นั้นก็คือหัวมังกรที่ราวกับของจริงสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างไรอย่างนั้น และแน่นอนว่านั่นไม่ใช่การใช้ทองสร้างขึ้นมาแล้วเชื่อมประกอบเข้าแต่อย่างใด ทว่าเป็นการแกะสลักบนตัวไม้เท้าโดยตรง เพียงแค่ไม้เท้าด้ามนั้น ก็มีมูลค่าสูงส่ง ต้องมีมูลค่าสูงถึงหลักล้านเป็นแน่

เขาสวมเสื้อชุดแดงลายมังกร มองดูแล้วเป็นชายชราวัยแปดสิบเก้าสิบปี ทว่าเมื่อเขาเดินกลับมีความน่าเกรงขาม เขาเดินเข้ามาหาหยางจิ่งเซียน และเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยพลัง “น้องหยาง มาแล้วเหรอ!”

น้ำเสียงนี้ไม่ง่ายเลย แค่ได้ยินก็ทำให้คนทราบทันทีว่าเขาเคยฝึกลมปราณมาก่อน อีกทั้งยังฝึกมาแล้วเป็นเวลาหลายปีด้วย

หยางจิ่งเซียนกำกำปั้นขึ้นมาอยู่หน้าอกและเอ่ยกับชายชราว่า “ศิษย์น้อง หยางจิ่งเซียน ขอคารวะเจ้าตระกูลโจว”

ชายชราหัวเราะหึหึ จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาจับมือของหยางจิ่งเซียนเอาไว้พร้อมเอ่ยว่า “เกรงใจไปแล้ว!”

“จริงสิ ท่านนี้คือ?” แววตาของเจ้าตระกูลโจวตกลงมาอยู่บนร่างของฟางเหยียนในทันที จึงได้เอ่ยถามด้วยความฉงนใจ

แม้ว่าเจ้าตระกูลโจวจะมีอายุแปดสิบเก้าสิบปีแล้ว ทว่าความจำนั้นกลับดีเยี่ยม ดวงตาคู่นั้นแลดูหรี่ลง ทว่ากลับสามารถมองเห็นความแหลมคมและความสามารถจากในตาของเขาได้

หยางจิ่งเซียนจึงรีบกล่าวแนะนำทันที “คนนี้คือเพื่อนสนิทของผม ถือว่าเป็นเพื่อนต่างวัย ได้ยินมาว่าตระกูลโจวจัดงานมงคล เลยตั้งใจพาเขามาดูสักหน่อยน่ะ”

หยางซงไม่เข้าใจเป็นอย่างยิ่งว่าเหตุใดหยางจิ่งเซียนจึงบอกว่าเป็นเพื่อนสนิทของเขา แต่ไม่ใช่หลานเขย พูดกันตามหลักเหตุผลแล้ว หากฟางเหยียนเป็นดองกับฉินเข่อแล้ว ก็ถือเป็นหลานเขย ทว่าตอนนี้หยางซงไม่มีสิทธิ์ที่จะกล่าว หยางจิ่งเซียนพูดอันใดก็คือเช่นนั้น

“อ๋อ! ที่สามารถกลายมาเป็นเพื่อนต่างวัยของท่านหยางได้ เช่นนั้นก็แสดงว่าน้องชายผู้นี้จะต้องมีอะไรที่โดดเด่นกว่าผู้อื่นแน่นอน” เจ้าตระกูลโจวพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็ยกมือขึ้นแสดงความจำนงว่าจะจับมือกับฟางเหยียน ฟางเหยียนเองก็ยกมือขึ้นมาจับมือของเจ้าตระกูลโจวเช่นเดียวกัน ที่ฟางเหยียนจับนั้นก็คือสองมือที่แห้งกร้าน ทว่าระหว่างกระดูกที่แห้งกร้านนั้นกลับเก็บซ่อนพลังงานอันมหาศาลเอาไว้

ขณะที่จับมือของเจ้าตระกูลโจว อยู่ๆ ก็มีลมกระจายออกมาจากฝ่ามือของเจ้าตระกูลโจว ฟางเหยียนมองหน้าเจ้าตระกูลโจวด้วยสายตาสงบนิ่ง นี่กำลังยั่วยุตนอยู่หรือ? หรือกำลังลองเชิงว่าตนนั้นมีความสามารถมากน้อยเพียงใด?

ไม่ว่าเขาจะกำลังยั่วยุตนอยู่ หรือลองเชิงความสามารถของตนอยู่ ฟางเหยียนล้วนแต่จะไม่ยอมถอยเด็ดขาด ในฐานะจอมพลอีกฝั่ง จะก้มหัวให้กับประชาชนที่ตนเองปกป้องอยู่ได้อย่างไร หากก้มหัวให้ เขาจะเป็นราชาที่ว่าได้อย่างไร และจะทำให้ประชาชนของเขาเคารพนับถือได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้น ในฐานะที่ตระกูลโจวเป็นครอบครัวนินจา เขาไม่มีทางก้มหัวให้กับตระกูลเช่นนี้เป็นแน่! การทำให้พวกเขาทราบความแกร่งของตนนั้น เป็นเรื่องที่ดีที่สุด! เขาได้รับการยั่วยุจากเจ้าตระกูลโจวจึงเริ่มมีการแผ่กระจายของลมปราณจากร่างกายเข้าสู่ฝ่ามือเล็กน้อยเช่นกัน เมื่อพลังของลมปราณทั้งสองแรงกระทบกัน ทำให้เจ้าตระกูลโจวได้รับรู้ถึงลมปราณที่ฟางเหยียนแผ่กระจายออกมาอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้นลมปราณของเขาจึงเริ่มแข็งแกร่งขึ้น แน่นอนว่าฟางเหยียนเองก็ปล่อยลมปราณออกมาจากร่างกายตนเองในการจับมือกับเจ้าตระกูลโจวโดยไม่ยอมแสดงให้เห็นว่าด้อยกว่าแต่อย่างใด พลังของลมปราณสองแรงเริ่มกระทบกันจากฝ่ามือของทั้งสองคน

นี่ก็น่าจะถือเป็นการประลองพลังชนิดหนึ่ง เจ้าตระกูลโจวต้องการที่จะทราบพละกำลังของฟางเหยียนให้แน่ชัด ฟางเหยียนเองก็ไม่คัดค้านที่จะให้เขาสัมผัสเช่นกัน!

วิธีที่ดีที่สุดในการสัมผัสพละกำลังของนินจาให้ชัดเจนนั้นก็คือใช้พลังภายในของตัวเองไปบีบเคล้นฝ่ายตรงข้าม เอาชนะฝ่ายตรงข้าม ส่งผลให้พลังภายในของฝ่ายตรงข้ามไม่สามารถที่จะต่อกรกับตนเองได้ ตราบใดที่ผู้นั้นสามารถต่อกรกับตนเองได้อยู่ เช่นนั้นก็จะไม่ถือว่าเอาชนะได้

นินจา ที่สำคัญคือการฝึกลมปราณ ลมปราณที่ว่านั้นเป็นสิ่งที่ไร้ซึ่งรูปร่างชนิดหนึ่ง ทว่าสามารถทำให้การควบคุมตนเองแข็งแกร่งขึ้นมาได้ ทำให้พละกำลังร่างกายของคนเราดียิ่งขึ้น