จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 558

ชายหนุ่มมองไปยังฟางเหยียน เอ่ยว่า “สหาย นายทำตามที่เจ้าตระกูลโจวบอกเถิด! เรื่องบางเรื่องคลาดไปแล้วก็คลาดไปเลย ผู้หญิงเขาก็พูดแล้วว่าไม่อยากให้นายมายุ่งเรื่องนี้ ทำไมนายจะต้องทำเรื่องแบบนี้ด้วยเล่า นำความกล้าในวันนี้ของนายออกไป จากนี้ก็จะเป็นลูกผู้ชายที่สง่าผ่าเผย มีความรับผิดชอบ”

คำพูดของชายหนุ่มทุกคนราวกับนักบุญกำลังโน้มน้าวชายหนุ่มที่หลงทางอยู่ คำพูดคำจาของเขาไม่สามารถที่จะให้ความรู้สึกที่สูงส่งเหนือหัวได้ การกระทำเช่นนี้ของเขาเรียกว่าอะไร? ขโมย? ขโมยท่าทางของตน ยังคิดจะมายุ่งกับตนอีก?

เขาคิดจริงๆ หรือว่าตนเองหรือจอมพลโผ้จวินตัวจริง? หากเป็นผู้อื่น บางทีเขาคงทำสำเร็จไปแล้ว ทว่าวันนี้เขากำลังเผชิญหน้าอยู่กับโผ้จวินแห่งประเทศหวาตัวจริง เจ้าหมอนี่ช่างน่าขำเกินไปแล้ว ในสายตาของฟางเหยียนเขาก็ราวกับเป็นตัวตลก

ฟางเหยียนจ้องตาของชายหนุ่มผู้นั้น พร้อมเอ่ยถามว่า “แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องของฉันด้วยงั้นเหรอ?”

“ตู้ม!” เมื่อคำพูดนี้สิ้นสุดลง ก็เกิดความโกลาหลขึ้นมา ณ สถานที่จัดงาน เจ้าหมอนี่ไม่มีความคิดเกินไปแล้ว ทำให้ผู้คนในสถานที่ต้องสั่นไหวโดยสิ้นเชิง นั่นเป็นถึงเทพแห่งสงครามของประเทศหวาเชียวนะ ในเมื่อมีคนพูดคำพูดเช่นนี้กับเทพแห่งสงครามออกมา

“เจ้า เจ้า เจ้าหมอนี่บ้าไปแล้วหรือไง? ทำไมเขาถึงได้มาพูดกับเทพแห่งสงครามของประเทศหวาแบบนี้ได้”

“แกคิดว่าใครหน้าไหนก็สามารถรู้จักกับเทพแห่งสงครามได้อย่างนั้นเหรอ? เจ้าหมอนี่มีตาหามีแววไม่! เขาไม่รู้จักเทพแห่งสงครามของประเทศหวาด้วยซ้ำ และไม่รู้ด้วยว่าโผ้จวินคือใคร”

“ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำ ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำชัดๆ ทำไมหยางกงถึงได้ไปผูกสัมพันธ์กับคนหนุ่มที่หยิ่งยโสแบบนี้ได้นะ นี่มันเป็นการตบหน้าตนเองชัดๆ เลยไม่ใช่เหรอ? เห็นสีหน้าของหยางกงหรือยัง เคร่งขรึมมาโดยตลอด ไม่พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนจบ”

“ยุ่งกับเรื่องแบบนี้แล้ว จะต้องโดนตระกูลโจวเล่นงานเป็นแน่ แกคิดว่าหยางกงยังมีอะไรอยากจะพูดอีกไหม?”

“เฮ้อ! เศร้าใจแทนหยางกงจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะไปรู้จักกับคนหนุ่มที่หยิ่งยโสแบบนี้ได้”

สองพ่อลูกตระกูลโจวรู้สึกขบขันอย่างช่วยไม่ได้ เจ้าหมอนี่หยิ่งยโสไร้มารยาทเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่ากำลังรนหาที่ตาย เห็นฟางเหยียนตาย เป็นภาพที่สองพ่อลูกตระกูลโจวต้องการเห็นมากที่สุด ความรู้สึกปีติผุดขึ้นมา โจวชื่อเจี๋ยรีบเอ่ยขึ้น “ฉันว่าแกตาบอดสินะ รนหาที่ตายจริงๆ ! จอมพล ท่านเลิกห้ามปรามได้แล้ว เจ้าหมอนี่จงใจรนหาที่ตายชัดๆ ”

“นายน้อย!” อยู่ๆ หวังชิงชิงก็ยกมือขึ้นมาเปิดผ้าคลุมศีรษะออก ดวงตาของเธอมองจ้องไปยังฟางเหยียน ดวงตาสองคู่ประสานกัน ฟางเหยียนเห็นภายในแววตาของหวังชิงชิงเต็มไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า เธอส่ายหน้าให้กับฟางเหยียน เอ่ยว่า “รับปากที่พวกเขาบอกเถอะ คุณรีบออกไปจากที่นี่ คุณสู้พวกเขาไม่ชนะหรอก”

สายตาของฟางเหยียนสังเกตเห็นรอยแดงเจือจางบนใบหน้าของเธอ แถมยังมีความบวมปูดขึ้นมาเล็กน้อยด้วย

เขาสาวเท้าไปเบื้องหน้าครึ่งก้าว เอ่ยถามว่า “พวกมันทำร้ายคุณ?”

หวังชิงชิงส่ายหน้า เอ่ยว่า “ไม่ เปล่า คุณกลับไปเถอะ คุณรีบกลับไปเถอะนะ! คุณสู้กับตระกูลโจวไม่ไหวหรอก รีบไปซะ”

การที่เธอทราบว่านายน้อยทำเพื่อเธอได้จนถึงขั้นนี้ก็พึงพอใจมากเพียงพอแล้ว อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องนึกเสียใจที่ตนฆ่าโจวเจิ้งเพื่อนายน้อย ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ล้วนคุ้มค่า

ชายหนุ่มผู้ที่สวมรอยเอ่ยต่อว่า “ผู้ที่ไม่รู้เป็นคนไม่ผิด อายุเท่านี้เป็นอายุที่คึกคะนองพอดี ผมไม่มีทางนำคำพูดเดียวมาตำหนิชายหนุ่มวัยรุ่นที่กล้าหาญแบบนี้ได้หรอก ตรงกันข้าม ผมจะรู้สึกชื่นชมชายหนุ่มแบบนี้ด้วยซ้ำ พ่อหนุ่มน้อย ไม่ทราบว่าพ่อหนุ่มน้อยมีชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไร! หลังจากวันนี้หากว่างๆ ฉันจะต้องไปเยี่ยมเยียนครอบครัวถึงบ้าน”