จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 572

ตอนที่กระอักเลือดออกมา เขาคุกเข่าข้างเดียวลงกับพื้น อวัยวะตันภายในทั้งห้าอวัยวะกลวงทั้งหกของเขาถูกทำลายหมดแล้ว คิดจะวิ่งก็วิ่งไม่ไหว เพราะอวัยวะภายในไม่อำนวยให้เขาวิ่ง ร่างกายเป็นโครงสร้างที่หลายรวมหลายหน้าที่ไว้ ยิ่งอวัยวะภายในเป็นเครื่องยนต์ของโครงสร้างด้วยแล้ว ถ้าเครื่องยนต์พัง แล้วเขาจะวิ่งยังไง?

ไม่ต้องสงสัยเลย เมื่อกี๊เขาต้องใช้พลังทั้งหมดต้านทานกระบี่ยาวของฟางเหยียนแน่นอน แต่สองคนนั้นใช้ประโยชน์จากพลังทั้งหมดของเขาอย่างฉลาดแกมโกง ตรงกันข้ามเก็บพลังของการหนีเอาไว้ พวกเขารู้แล้วว่าตัวเองไม่สามารถต้านทานฟางเหยียนได้ พลังที่ทำลายฟ้าดิน เวหาสั่นสะเทือนแบบนี้ ไม่ใช่ฝีมือของเขาจะสู้ได้

พวกเขารู้ทันเหตุการณ์ รู้ว่าตัวเองต้านทานไม่ไหว ดังนั้นจึงสละพลเอกแห่งยุโรป แล้วหนีไป

พลเอกยุโรปหลงกลแล้ว เขาหลงกลแล้ว เขาไม่มีทางคิดถึงว่าคนแบบตนจะถูกสองคนนี้เล่นงานได้ แต่เขาในนาทีนี้กลายเป็นหมดอาลัยตายอยาก ทำได้เพียงมองร่างกายของสองคนเดินไปอย่างช้าๆอย่างทำอะไรไม่ได้

แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงวิ่งไม่ได้? เพราะเขาไม่รู้เรื่องพลังภายในของประเทศหวา

ฟางเหยียนได้มาถึงที่ๆพวกเขาล้มกองแล้ว มองสองคนที่ว่องไว วิ่งอย่างรวดเร็ว แว็บเดียวฟางเหยียนก็มองออกถึงเกมที่พวกเขาแสดงออกมา

“ทำไม?” พลเอกแห่งยุโรปมองสองคนที่ห่างไปไกล เขาถามอย่างไม่เต็มใจว่า “ทำไมพวกมันวิ่งได้? ทำไมพอฉันวิ่งแล้วกระอักเลือดออกมา? ทำไมพวกมันต้องเล่นงานฉัน! ทำไม?”

จนกระทั่งถึงตอนนี้เขายังไม่รู้เหตุผล เพราะเขาไม่เข้าใจจุดของความแข็งแกร่งที่แท้จริงของพลังภายในประเทศหวา พลังภายในของประเทศหวาไม่เพียงแค่ไว้เพื่อฆ่าคนแล้วก็ฆ่าคน วัตถุประสงค์ที่สำคัญที่สุดอยู่ที่การทำลายคนๆหนึ่ง ให้เขากลายเป็นคนพิการ

“เพราะเมื่อกี๊แกใช้พลังทั้งหมดมาต้านทานกระบี่ยาวของฉันไว้ ชี่กระบี่ของกระบี่ยาวของฉันได้ทำลายห้าอวัยวะตันหกอวัยวะกลวงของแกแล้ว แต่พวกมันเก็บพลังของการหลบหนีไว้ พวกมันไม่คิดจะต่อสู้กับฉันต่อแล้วแต่อย่างใด!” ฟางเหยียนกล่าวอย่างนิ่งสงบ เขาพลางพูด พลางเดินมาอยู่ตรงหน้าของคนนั้น

พลเอกแห่งยุโรปเงยหน้าตะโกนอย่างโมโหจนกัดฟัน “สารเลว! ไอ้สารเลวทั้งสอง!”

“แกวางใจได้ พวกเขาก็ต้องกลับมาเป็นเพื่อนแก เพียงแต่แกไปก่อน!” พูดจบ ฟางเหยียนยกมือขึ้นชูร่างกายของพลเอกแห่งยุโรป ใช้แค่มือเดียว เขาก็ยกอีกฝ่ายขึ้นได้อย่างสบายแล้ว

พลเอกแห่งยุโรปท่าทางตื่นตกใจอย่างที่สุด เขารับรู้ได้ถึงชี่ความตายกำลังกระจายไปทั่วเรือนร่างของตัวเอง ด้วยเหตุนี้เองเขาจึงรีบตะโกนว่า “แก แกปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน ฉันถอยทัพ จะถอยเดี๋ยวนี้แหละ!”

พลเอกแห่งยุโรปอ้อนวอนอย่างขมขื่น!

ฟางเหยียนส่ายหน้าเบาๆกล่าว “ไม่ แกไม่มีโอกาสนี้แล้ว ฉันเคยพูดไว้ นาทีนั้นที่พวกแกเข้ามาในดินแดนประเทศหวาของฉัน พวกแกก็ได้ถูกกำหนดให้เป็นศพไปแล้ว ตอนนี้ฉันเพียงกำลังบอกแก ว่าประโยคนี้เป็นความจริง ประเทศหวาของเรามีคำพูดอยู่ว่าปืนยิงนกที่ยื่นหัวออกมา ถ้าจะโทษก็โทษที่แกเป็นนกที่ยื่นหัวออกมานี่แหละ ผู้ที่รุกล้ำประเทศหวาของฉัน ตัดหัว! นี่เป็นสิ่งที่คัดค้านไม่ได้”

พูดจบ เขารีบไปบนกำแพงเมืองด้วยความเร็ว ขาของเขาเหยียบบนกำแพง ทำแบบนี้ขึ้นบนไปตามกำแพงทีล่ะก้าวทีล่ะก้าว สำหรับเขาแล้ว กำแพงแนวดิ่งเก้าสิบองศานั่น ราวกับถนนที่เรียบ

ไม่นาน เขาบิดร่างกายของพลเอกแห่งยุโรปมาบนกำแพง พลเอกแห่งยุโรปในตอนนี้ได้สูญเสียความเผด็จการที่เคยมีไปแล้ว กลับกันกลายเป็นลูกเจี๊ยบที่หายใจแผ่วๆ อวัยวะภายในตันทั้งห้าและอวัยวะกลวงทั้งหกได้พังลงแล้ว ตอนนี้แม้แต่ช่องทางที่เหลือของการดิ้นรนก็ไม่มีแล้ว พังแล้ว เขาได้ไร้สมรรถภาพโดยสิ้นเชิงแล้ว