จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 582

คนอ้วนหัวเราะอิๆ แล้วกล่าว “ใช่ ผมก็คือหลิ่วจื้อเชา หลานชายของหลิวเหอฉาง!”

นี่ไม่ใช่อ้วนน้อย แต่เป็นอ้วนใหญ่ รูปร่างอ้วน ตอนหัวเราะ เนื้อทั้งสองก้อนใบบนหน้าอัดเข้าด้วยกัน ดูๆแล้วยิ่งอ้วนเข้าไปใหญ่ เมื่อพูดออกไป ทำให้เฉินหย่าตกใจจนต้องป้องปากไว้ เธอตาลุกโตแล้วกล่าว “คุณ คุณคือหลิ่วจื้อเชา?”

หลิ่วจื้อเชากล่าว “ผมเอง ทำไมครับ? คาดคิดไม่ถึงมากเหรอ?”

เฉินหย่าอดไม่ได้ที่จะป้องปากหัวเราะ แล้วกล่าว “เมื่อก่อนฉันจำได้ว่าคุณเป็นแบบนี้ ทำไมตอนนี้กลายเป็นใหญ่ขนาดนั้นแล้วล่ะ”

เฉินหย่าพลางพูด พลางแสดงท่าทาง! กิริยาที่แสดงออกมาเว่อร์วังมาก

เมื่อหลิ่วจื้อเชาเห็นกิริยานี้ ก็เริ่มไม่พอใจ เฉินหย่ารีบพูดว่า “ขอโทษนะ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เพียงแค่ไม่คิดว่าตอนนี้คุณจะอ้วนขนาดนั้นแล้ว! เมื่อก่อนคุณผอมมากไม่ใช่เหรอ?”

หลิ่วจื้อเชาอดทนเพราะตรงหน้าคือสาวสวยจึงไม่โมโห ถ้าเปลี่ยนไปเป็นหญิงสาวที่ขี้เหร่ เขาโมโหไปนานแล้ว

ด้วยเหตุนี้เองเขาถอนหายใจอย่างเซ็ง แล้วกล่าว “นี่ก็ต้องโทษชีวิตเมืองนอกดีเกินไป แม่ง ที่ต่างประเทศเพียงแค่กินของไม่ออกกำลังกาย ก็จะยิ่งอยู่ยิ่งอ้วน ว่ายังไงดีล่ะ? คุณค่าสารอาหารที่เมืองนอกสูงเกินไป ปกติผมออกกำลังกายน้อย ดังนั้นจึงอ้วน!”

“อ้อ ได้ยินว่าคุณไปเรียนต่างประเทศยอดเยี่ยมมาก อาจารย์ของมหาลัยเรายังพูดถึงคุณกับพวกเราอยู่เลยค่ะ ตอนนี้คุณน่าจะจบปริญญาเอกแล้วหรือเปล่าคะ?”

หลิ่วจื้อเชาพยักหน้าอย่างภูมิใจแล้วกล่าว “ใช่ครับ เพิ่งจะจบปริญญาเอกมา! แต่ผมมีปริญญาเอกนี้ก็ไร้ประโยชน์ ที่ต่างประเทศมีบริษัทหนึ่งให้เงินเดือนรายปีผมหนึ่งล้าน ผมไม่ไป แล้วกลับมาสานต่อกิจการของครอบครัว พวกคุณก็รู้ ว่าตระกูลเราไม่ขาดแคลนเงิน”

ความจริงวุฒิปริญญาเอกนี้ซื้อมา และคุณปู่ของเขาหลิวเหอฉางยังใช้ความสัมพันธ์อย่างไม่น้อยอีกด้วย คนอย่างเขาไม่มีทางที่จะมีคนจ้างเขาทำงานที่ต่างประเทศได้ เพราะเขาไม่ใช่อัจฉริยะระดับท็อปแบบนั้น เขาเป็นแค่ขยะเท่านั้น

แต่คนจำนวนมากก็เชื่อเข้าให้แล้ว เพราะเขาคือหลานชายของหลิวเหอฉาง ครอบครัวมีเงินมาก บางทีคนในเหตุการณ์อาจจะเสียดายเงินเดือนรายปีหนึ่งล้าน แต่เขาหลิ่วจื้อเชาไม่เสียดายเงินนี้จริงๆ

“เห้อ อะไรอยู่ในกระเป๋าผมนะ!”

พูดจบ หลิ่วจื้อเชาหยิบจี้อันหนึ่งออกมาจากในกระเป๋าแล้วโยนออกไปบนโต๊ะ เขาเห้อออกมา แล้วกล่าว “ผมไม่รู้เลยว่าของสิ่งนี้ใส่ไว้ในกระเป๋าตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมก็ว่าทำไมแข็งขนาดนั้น”

อวดรวย นี่กำลังอวดรวยชัดๆ! คนนี้มันอวดนี้เสร็จก็อวดนั่นต่อเลยนะเนี่ย ดูท่าทางแล้วหลิ่วจื้อเชานี่ก็ใช้เงินเก่งเหมือนกันนะ ฟางเหยียนไม่กังวลใจที่จะสั่งสอนหลานชายสวะนี้ของหลิวเหอฉาง

“นี่คือเพชรเลือดฟีนิกซ์?” เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันพูดออกมาอย่างตกใจ

“เพชรเลือดฟีนิกซ์?” ทุกคนล้วนพากันไปดูของแปลก

“พระเจ้า ฉันได้ยินมาว่าเพชรเลือดฟีนิกซ์สามารถขายได้สามสิบกว่าล้านเลยนะ ว่ากันว่าอยู่ใกล้ๆกับหินภูเขาไฟที่ใต้พื้นลงไปจึงจะดำรงอยู่ได้ อุณหภูมิต้องมากกว่าหนึ่งพันองศาจึงจะมีชีวิตต่อไปได้ นี่ นี่ของจริงใช่มั้ย?”

“ไร้สาระ ของๆคุณชายหลิว ยังมีของปลอมอีกงั้นเหรอ? คุณชายหลิวเป็นใคร? เขาคือเถ้าแก่ของในอนาคตของร้านหยกตี้เซิ่งหยวนนะ”