จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 590

“ฉันไม่สนใจพวกเธอตั้งแต่เมื่อไหร่? นี่ไม่ใช่วันหยุดบริษัทหรือไง ฉันออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนสักหน่อยแล้วจะทำไมกัน!”

“ทำไมน่ะหรือ? พวกเขาล้วนยังไม่แต่งงาน คนเดียวกินอิ่มครอบครัวไม่หิว แล้วคุณล่ะ? คุณแต่งงานแล้ว คุณมีลูกแล้ว ทำไมยังไปเที่ยวเล่นกับพวกเขาได้อีก พวกเราไม่เป็นผู้ไม่เป็นคนอยู่ข้างนอกแบบนี้ ปีใหม่กลับบ้านไปก็ต้องถูกคนอื่นหัวเราะเยาะไม่ใช่หรือไง”

"หัวเราะเยาะก็หัวเราะเยาะไปสิ เธอไม่เบื่อบ้างหรือไง คิดว่าฉันไม่รู้หรือไงกัน?"

หญิงสาวไม่พูดจาอีกต่อ เธออุ้มลูกเอาไว้และเดินไปอย่างรวดเร็ว

ชายคนนั้นแค่นเสียงก่อนจะพูดว่า “ไปเลยสิ แน่จริงก็ไปอย่าได้กลับบ้านอีก เธอมันยัยบ้า วันทั้งวันไม่มีอะไรจะทำ เอาแต่ให้ฉันกลับบ้านอยู่นั่นแหละ”

“คุณคิดว่าผู้ชายคนนั้นจะตามไปไหม” จู่ๆเย่ชิงหยู่ถามขึ้นทันที

ฟางเหยียนมองไปที่ท่าทางการแสดงออกของชายคนนั้น ก่อนจะส่ายหัวและพูดว่า "น่าจะไม่! เขามุ่งมั่นอย่างมาก อีกทั้งยังโกรธจัด"

"ไม่ เขาจะทำ! อีกทั้งยังต้องวิ่งเข้าไปก่อนที่หญิงสาวจะหายตัวไป" เย่ชิงหยู่กล่าววิเคราะห์อย่างมีเหตุผล

เป็นดังนั้นจริงๆ เมื่อหญิงสาวไม่หันกลับมามอง ชายหนุ่มก็ลนลานขึ้นมาแล้ว เขารีบวิ่งเข้าไปหาหญิงสาว

“โอเค ผมผิดไปแล้วพอใจไหม? พวกเรากลับบ้านเถอะ กลับบ้านไปคุยกันดีๆ ผมสัญญา คราวหน้าจะไม่เป็นแบบนี้อีก”

และแล้วสมาชิกทั้งสามของครอบครัวนั้นก็หายตัวไปต่อหน้าฟางเหยียนและเย่ชิงหยู่ทั้งแบบนั้น

เย่ชิงหยู่หัวเราะขึ้นมาและพูดว่า "เป็นไง? ฉันพูดถูกรึเปล่า? ฉันว่าแล้วว่าผู้ชายคนนั้นจะต้องไล่ตามไป"

ฟางเหยียนก็เปิดปากหัวเราะขึ้นมาเช่นกัน ทั้งสองหัวเราะให้กันก่อนจะเริ่มเงียบลง เย่ชิงหยู่เก็บสายตาของตนกลับมาและมองดูสามคนในครอบครัวนั้นที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว

อันที่จริง เขารู้ดีว่าทำไมเย่ชิงหยู่ถึงได้ถามคำถามนี้ขึ้นมา นั่นเพราะนี่คือชีวิตที่เย่ชิงหยู่ต้องการ และเป็นชีวิตที่ฟางเหยียนไม่สามารถให้กับเธอได้

อย่างน้อยก็ในตอนนี้!

บางทีวันหนึ่ง เขาอาจจะสามารถมอบชีวิตให้กับเย่ชิงหยู่ได้!

บางที นั่นอาจจะเป็นแค่บางที!

เย่ชิงหยู่ต้องการมีชีวิตที่เรียบง่ายเช่นนี้จริงๆ นั่นก็เพราะนี่ต่างหากคือแก่นแท้ของชีวิต เธอต้องการบอกฟางเหยียนว่าเธอรู้สึกอย่างไรในตอนนี้ แต่เธอกลับพูดออกไปไม่ได้

ถ้าเธอพูดออกไป อย่างนั้นก็จะเป็นการผูกมัดความคิดของฟางเหยียนเอาไว้

เธอไม่อยากเป็นคนบาปที่ผูกมัดความคิดของฟางเหยียนเอาไว้ เธอชอบฟางเหยียน และต้องยอมรับทุกอย่างเกี่ยวกับฟางเหยียนได้

ฟางเหยียนเป็นนักรบกองทัพของประเทศหวา เขาเป็นนักสู้ คนเป็นนักสู้จะละทิ้งความมั่นคงของประเทศชาติเพื่อเด็กสาวคนหนึ่งได้อย่างไร

ดังนั้นเธอจึงได้เพียงแค่คิดว่า สามีของเธอเป็นนักรบกองทัพ เป็นดวงแม่ทัพขงกองทัพ ส่วนตนเองก็คือภรรยาของนักรบกองทัพ นี่เป็นผู้หญิงที่รุ่งโรจน์ของประเทศนี้ นี่เป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจที่สุดของเธอ!

ทั้งสองเดินไปบนถนนอย่างช้าๆสักพักก่อนจะมาถึงเขตชุมชน ขณะกำลังเดินไปถึงที่ประตูชุมชน ทันใดนั้น ฟางเหยียนก็หยุดฝีเท้าลงและพูดอย่างระมัดระวัง “มีคน!”

เย่ชิงหยู่ตกตะลึงไป เธอไม่รู้สึกถึงใครเลยสักนิด และหันมองไปรอบๆ

ขณะที่เธอกำลังจะถามว่ามีใครอยู่ที่ไหนกัน ที่ประตูเขตชุมชนก็มีรถหลายคันเปิดไฟขึ้นพร้อมกัน และไปนั้นก็พุ่งมาที่ฟางเหยียนและเย่ชิงหยู่พอดี

ฟางเหยียนก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว และยืนบังเย่ชิงหยู่เอาไว้