จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 611

เมื่อต่งยู่ได้ยินคำพูดนี้ของเต๋ายอดเซียน ตาลุกโตมองฟางเหยียนแล้วถาม “ในร่างกายของคุณมีบาดแผลเหรอ?”

เธอกะพริบตามองฟางเหยียนจากบนลงล่าง จากนั้นถามว่า “ทำไมฉันไม่รู้ล่ะ! นี่ไม่ใช่ดีๆอยู่เหรอ”

ฟางเหยียนยังคงไม่พูดไม่จา กลับได้ยินเต๋ายอดเซียนพูดต่อไปว่า “นี่เป็นบาดแผลภายใน มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า”

“แผลภายใน!” นี่ทำให้ต่งยู่ช็อกสุดๆ เธออดไม่ได้ที่จะพูดสองคำนั้นออกมา

เมื่อพูดถึงบาดแผลภายในสิ่งนี้ นั่นก็เป็นการเล่าในหนัง ในโลกแห่งความจริงใครจะมีแผลภายในได้เล่า

ถึงแม้ฟางเหยียนจะรุนแรงอยู่บ้าง แล้วยังเป็นคนที่ไม่ธรรมอีก แต่จะมีแผลภายในสิ่งนี้อยู่ด้วยเหรอ?

บางทีเพียงแค่ตนไม่เข้าใจมั้ง! เมื่อนึกถึงจุดนี้ ต่งยู่มองฟางเหยียนอย่างเจ็บปวดใจ ในแววตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง แต่พูดอะไรไม่ออก ยิ่งไม่รู้ว่าจะพูดยังไง

เวลานี้ เต๋ายอดเซียนยกแก้วน้ำชาขึ้นมา พลางรินน้ำชาพลางกล่าวอย่างช้าๆว่า “การต่อสู้เมื่อคืน ฉันรู้สึกปัญญาของสหายน้อยยอดเยี่ยมมาก และเป็นผู้ฝึกฝนอัจฉริยะที่หาได้ยาก ดังนั้นอยากให้เข้าร่วมสำนัก ไม่รู้ว่าสหายน้อยมีความเห็นอย่างไร?”

ฝึกฝน?

ให้ฟางเหยียนฝึกฝนในป่าลึก!

นี่ทำให้ฟางเหยีนชะงักทันใด!

“ทำไม? สหายน้อยไม่ตอบรับ?” ใบหน้าของเต๋ายอดเซียนปรากฏความผิดหวังที่หม่นหมอง จากนั้นได้จุดประกายความหวังเล็กๆให้ฟางเหยียนว่า “อ้อ เพียงแค่แกตกลงเป็นลูกศิษย์ของฉัน ฝึกฝนอยู่ในภูเขานี้ ฉันรับรองว่าสามารถรักษาแผลภายในร่างกายแกได้!”

คำพูดนี้ทำให้ฟางเหยียนมีความหวังขึ้นมา เต๋ายอดเซียนไม่ได้ล้อเล่น เขาจริงจังมาก จริงจังมากตั้งแต่ต้นจนจบ

ฟางเหยียนอยากฟื้นฟูร่างกายของตัวเองอย่างเร่งด่วน อย่างน้อยตอนนี้เป็นแบบนี้

เขาต้องการรีบฟื้นฟูร่างกาย จากนั้นจัดการกับเพลิงเสวน!

เขาเชื่อว่าเพียงแค่ตัวเองฟื้นฟูพลังร้อยเปอร์เซ็นต์ ก็สามารถที่จะจัดการกับเพลิงเสวนได้

ถึงแม้อาจารย์เคยกล่าวไว้ว่าการปรากฏของหินทิพย์จะเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตตน แต่ตอนนี้ดูๆแล้ว การฟื้นฟูร่างกายต่อต้านเพลิงเสวนสำคัญกว่าอะไรดี เขาไม่ชอบความรู้สึกที่ถูกคนบีบแบบนี้ เขาเพียงแค่อยากลากเพลิงเสวนออกมา จากนั้นกำจัดแล้วจะได้มีความสุขเสียที!

จริงจัง?” ฟางเหยียนถามอย่างเย็นชา

เต๋ายอดเซียนจิบน้ำชา แล้วกล่าวอย่างตั้งใจซื่อตรงมากว่า “แน่นอน ฉันไม่เคยโกหกมาก่อน!”

“เพียงแต่…” เต๋ายอดเซียนเงียบไปสักพัก แสดงท่าทางอุบไว้ออกมา

ฟางเหยียนหน้าถอดสี ถาม “เพียงแต่อะไร?”

“เพียงแต่อยากฟื้นฟูทั้งหมด อาจต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งร้อยปี! เพราะบาดแผลนี้ของแกรักษาไม่ง่ายเลยนะ”

เต๋ายอดเซียนกล่าวด้วยท่าทีเตรียมการมาแล้วว่า “วางใจได้ ร้อยปีฉันจะรักษาบาดแผลของแกให้หายทั้งหมดแน่นอน”

ฟางเหยียนใบหน้าเงิบไป ในใจของเขาผุดเป็นคำหยาบขึ้นมา

ร้อยปี นี่แม่งล้อเล่นเหรอวะ?

อย่าว่าแต่หนึ่งร้อยปีเลย แค่หนึ่งปีฟางเหยียนยังยากจะทนได้เลย

เขาตบโต๊ะเกรี้ยวกราดทันใด “คุณล้อผมเล่นเหรอ?”

เต๋ายอดเซียนหัวเราะเหอะๆ “ไม่ล้อเล่นแน่ สิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริง! และถ้าพลังของแกฟื้นกลับมาแล้ว ต้องเก่งกว่าฉันแน่นอน ถึงตอนนั้นแกจะเป็นคนที่ระดับสูงสุดของโลกใบนี้ ไม่แน่แกอาจจะลอยเลยก็ได้นะ”

“ลอยเชี่ยไรล่ะ!” ฟางเหยียนอดที่จะเปล่งคำหยาบออกมาไม่ได้!