จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 617

ฟางเหยียนหรี่ตากล่าวว่า “ดูๆแล้ววิสัยทัศน์ของคุณก็ไม่เท่าไหร่นะ？”

มุมปากของต่งยู่แสยะขึ้นเบาๆ แล้วถาม “คุณหมายความว่าไง？”

“คนนี้ไร้ยางอายมาก！ผมไม่เคยเจอคนที่ไร้ยางอายขนาดนี้มาก่อนเลย สิ่งที่น่าขำที่สุดคือ นึกไม่ถึงว่าคุณคบกับเขาโดยทั่วไป ได้ผู้ชายที่ไม่ได้เรื่องนะเนี่ย！” ฟางเหยียนหยอกล้อ

นี่เป็นผู้หญิงในไม่กี่คนที่ทำให้ฟางเหยียนหยอกล้อ ต่งยู่ฮึมออกมา แล้วกล่าว “ฉันได้ผู้ชายไม่ได้เรื่องแล้วไง？คุณคิดว่าทุกคนจะเหมือนคุณหรือไง？ฉันจะคบกับคุณ คุณก็ไม่เอา！”

“เหอะๆ！” ฟางเหยียนหัวเราะแห้งๆสองครั้งอย่างเซ็งๆ แล้วไม่พูดอะไร

สายตาของเขามองไปที่หลี่คังอีกครั้ง สำหรับคนที่รักตัวกลัวตายแบบนี้ ฟางเหยียนไม่สนใจ

การกระทำทั้งหมดของคนนี้ ไร้ยางอายถึงขีดสุดจริงๆ

“ไอ้สารเลว ตอนนี้ฉันล่ะอยากจะถีบมันให้ตาย！ไอ้หมาเย็ดแม่ ขยะแขยงชะมัด” ต่งยู่ที่เกรี้ยวกราดอดที่จะสบถออกมาแบบนี้ไม่ได้ คำพูดนี้ทำให้ฟางเหยียนอดที่จะตกใจขึ้นมาไม่ได้！

นี่เพียงพอที่จะทำให้ต่งยู่โมโหได้จริงๆ คนนี้พูดเต็มปากเต็มคำว่าตัวเองเป็นคุณชายคังอะไรนั่น ที่บ้านมีเงินยังไงๆ กลับนึกไม่ถึงว่าจะเป็นต้นตุ๋นที่หลอกลวง สำคัญที่สุดคือตัวเองหัวแหลมขนาดนี้ยังถูกเขาหลอกเลย

และที่อับอายยิ่งกว่าคือ แม้แต่พ่อของตัวเอง ต่งโป๋เหวินที่มีชื่อเสียงเลื่องลือยังถูกหลอก

สิ่งที่น่าโมโหไม่เพียงแค่นี้ คำพูดต่อไปของผู้ชายคนนั้น ทำให้ต่งยู่แทบจะเข้าไปขย้ำ ถลกหนังออกมากินเลยทีเดียว

หลี่คังยกยาถ้วยหนึ่งมาที่ด้านหน้าเตียงของต่งโป๋เหวิน เขาพูดกับต่งโป๋เหวินว่า “ลุงต่ง นี่คือยาที่ผมได้มาจากภูเขาหวงเฮ่อ คุณลุงดื่มเถอะครับ！”

ต่งโป๋เหวินถอนหายใจ กำลังจะดื่ม ยาถึงปาก กลับถูกหลี่คังคว้ากลับไป

หลี่คังหัวเราะอิๆแล้วกล่าว “ลุงต่ง ก่อนที่จะดื่มยาตัวนี้ คุณลุงดูเอกสารนี้หน่อยนะครับ นี่เป็นสัญญาเกี่ยวกับโอนทรัพย์สินตระกูลต่งฉบับหนึ่ง แน่นอน ผู้ได้รับผลประโยชน์คือผม ใช่ คุณไม่ได้ฟังผิดไปหรอก ผมเอง อย่าเพิ่งร้อนรน ระวังอีกแป๊บจะกระอักเลือดตาย เรื่องดีจะกลายเป็นความอาลัย แบบนี้จะไม่ดีนะครับ”

แกร๊ก！

ถ้วยกระเบื้องตกลงบนพื้น ต่งโป๋เหวินก็หล่นจากเตียงทันใด คำรามอย่างหยุดไม่อยู่ “หลี่คัง ว่าแล้วว่าแกไม่ใช่คนดีอะไร นึกไม่ถึงว่าแกจะทำเรื่องแบบนี้ได้！แกไอ้สารเลว！”

หลี่คังหัวเราะออกมา แล้วกล่าว “ลุงต่ง ฉันบอกแล้วนะ ว่าอย่าร้อนรนขนาดนั้น！ช่วยไม่ได้ ใครให้ฉันเป็นหนี้มากขนาดนี้ ฉันเป็นลูกชายของตระกูลหลี่จริง แต่เพราะเป็นหนี้ไม่น้อย จึงได้ถูกตระกูลหลี่ฆ่าชื่อออกอย่างลับๆ แกคิดว่าฉันอยากเป็นลูกชายแกจริงเหรอ？ถ้าไม่ใช่เห็นว่าตระกูลแกมีวัตถุโบราณที่มากขนาดนั้น กูจะดูแลมึงจนถึงวันนี้？ แน่นอน สำหรับลูกสาวแก ฉันอยากได้มันจริงๆนะ แต่เสียดาย ที่ไม่ได้ ฉันบอกแกอย่างตรงๆเลยก็ได้ ว่าลูกสาวแกหนะถูกลักพาตัวไปจริงๆแล้ว และฉันตั้งใจไม่ช่วยมัน อยากรู้มั้ยว่าทำไม？”

นึกไม่ถึงว่าต่งโป๋เหวินจะไออย่างรุนแรงขึ้นมา เลือดสีแดงได้ออกมาจากปากของเขาอีกครั้ง จะเห็นได้ว่า เขาโมโหไม่น้อยเลยจริงๆ แต่เขายังคงถามดุดันว่า “ทำไม？”

หลี่คังเห็นต่งโป๋เหวินแบบนี้ ดูเหมือนเขาจะดีใจมาก วันนี้เขารอมานานมาก ถ้าไม่ใช่พี่เปียวเร่งรัดทวงมา เขาจะปล่อยไปอีกสองวันค่อยทำแบบนั้น เป็นคนที่เสแสร้งต่อไปอีกสองวัน แต่ช่วยไม่ได้ เขายั่วโมโหพี่เปียวไม่ได้！

แล้วพี่เปียวเป็นใคร？

ลูกน้องของหลงต้าเป่า นักเลงตัวฉกาจ ครั้งที่แล้วตอนที่ฟางเหยียนจัดการสามีของน้าของเขา หลงเสี่ยวเฟิงพาอาเปียวเตรียมจะไปหาเรื่องฟางเหยียน สุดท้ายเมื่อเห็นฟางเหยียนจัดการกาวหรง ก็ถอดใจกลางคัน

หลงต้าเป่านั่นเป็นใครอีก？นักธุรกิจชั้นนำที่มีชื่อเสียงเลื่องลือของเจียงตู เฟรนด์ไชส์มากมาย！เรื่องเงินไม่ต้องพูด ความสัมพันธ์ก็ไม่ต้องพูดมากเช่นกัน

เพราะเขาผิดใจกับอาเปียวลูกน้องของหลงต้าเป่า ตระกูลหลี่จึงได้ตัดขาดความสัมพันธ์กับเจ้าสวะนี่

“ทำไม？” ต่งโป๋เหวินถามอย่างตะคอกออกมาอีกครั้ง

“เพราะฉันแพ้พวกมันไง ฮ่าๆๆ…...” หลี่คังหัวเราะเยือกเย็นออกมาโดยตรง！