จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 618

ถึงตอนนี้แล้ว นึกไม่ถึงว่าหลี่คังยังไม่ยอมรับคำพูดของตัวเองอีก

“แกมองว่าฉันเป็นควายจริงๆใช่มั้ย？” ต่งยู่โมโห ยกมือขึ้นมาจะตบอีกฉาด

“พอแล้ว！” หลี่คังจับมือของต่งยู่อีกครั้ง แล้วกล่าว “คุณทำอะไรเนี่ย คุณรู้มั้ยถ้าไม่ใช่เพราะผม คุณจะกลับมาได้มั้ย？ที่หลายวันนี้คุณกลับมาได้ ล้วนเป็นเพราะผมใช้ความสัมพันธ์ทั้งนั้น คุณรู้มั้ย？เพื่อคุณ ผมไปกู้ยืมดอกเบี้ยสูงมา ถ้าไม่ใช่ เพื่อคืนเงินดอกเบี้ยสูงผมจึงจำใจต้องเดินเส้นทางนี้”

“เมื่อกี๊ผมจนปัญญาจึงได้ล้อเล่นกับคุณลุงไป ในเมื่อคุณกลับมาแล้ว ให้ผมยี่สิบล้าน ให้ผมคืนเงินไปก่อนแล้วกัน！”

เชรด！

นี่ยังอ้อมกลับมาได้อีก ฟางเหยียนเลื่อมใสมาก ต้องพูดเลยล่ะว่าหลี่คังแม่งเป็นแมนจริงๆ ถึงขนาดนี้แล้ว ยังพูดคำพูดเนรคุณแบบนี้ออกมาอย่างไม่สะทกสะท้านอีกด้วย

“อ้อ เขาคือใครเหรอ？” หลี่คังมองฟางเหยียนแล้วถาม

“ปัง！” หนึ่งหมัด ฟางเหยียนใช้เพียงหมัดเดียว ร่างกายของหลี่คังก็ล้มลงไปกับพื้นโดยตรง เขาไม่อยากฟังคนนี้พูดแล้ว และฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว นี่น่าจะเป็นคนที่ไร้ยางอายที่สุดที่เขาเจอมาในชีวิตแล้วแหละ！

“น้องฟาง คุณเองเหรอ…...” ต่งโป๋เหวินสั่นไปทั้งตัว จ้องฟางเหยียนแล้วถาม จากนั้นแววตาของเขาก็มองไปที่ต่งยู่！ลูกสาวของเขา เธอกลับมาแล้ว！เขาตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า “เสี่ยวยู่ ใช่ ใช่แกมั้ย？”

“พ่อ หนูเองค่ะ หนูคือเสี่ยวยู่ พ่อทรมานแล้ว หนู หนูกลับมาแล้วค่ะ” ต่งยู่รีบวิ่งไปด้านหน้าพยุงต่งโป๋เหวินขึ้น สองพ่อลูกกอดเข้าด้วยกัน ทันใดนั้นก็ร้องไห้ฟูมฟายออกมา

ต่งยู่เป็นความหวังของต่งโป๋เหวินทั้งหมด ตอนที่ได้ยินว่าต่งยู่ตาย เขาก็ไม่อยากมีชีวิตต่อไปแล้ว

ไม่คาดคิด ไม่คาดคิดว่าต่งยู่ไม่ตาย！

เพียงแค่ลูกสาวของเขายังไม่ตาย เขาก็จะไม่ตาย！

ขณะนี้ ทั้งห้องมีเพียงคู่พ่อลูกที่รักกันมากคู่หนึ่งกำลังกอดกันอยู่ สิ่งอื่นๆล้วนเป็นแค่ตัวประกอบเท่านั้น

เมื่อหลี่คังดึงสติกลับมาได้ เขาสะบัดหัว มองฉากที่อยู่ตรงหน้า เกรี้ยวกราดขึ้นทันใด แผนการของเขาล่มโดยสิ้นเชิงแล้ว แล้วเมื่อกี๊คนนั้นก็ลงมือต่อยตนอีกด้วย！นึกไม่ถึงว่าคนนั้นจะลงมือต่อยเขา！

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เขาก็คำรามออกมาทันที

เดิมทีพ่อลูกเปรมปรีดิ์พร้อมหน้าพร้อมตากัน กลับถูกเสียงคำรามของหลี่คังขัดจังหวะ

เขาชี้ต่งยู่ ตวาดอย่างโหดเหี้ยม “มิน่าล่ะที่คุณเสแสร้งงามบริสุทธิ์ทั้งกายใจ ที่แท้ก็แอบเลี้ยงไก่อ่อนนั่นอย่างลับๆนี่เอง แกกล้าต่อยฉัน รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร？”

“แกเป็นใคร？” ฟางเหยียนถามอย่างเย็นชา

ฟางเหยียนไม่ซีเรียสที่จะปลิดชีพเขาเสียตอนนี้ เมื่อกี๊เหลือทางไว้ให้เขามีชีวิตอยู่ ก็เป็นเพราะเขาอยากรู้ว่าคนที่อยู่ในสายนั่นเป็นใคร！การกระทำทั้งหมดของหลี่คัง ได้กระทบฟางเส้นสุดท้ายของฟางเหยียนแล้ว เขาไม่คู่ควรที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป

หลี่คังส่งเสียงเหอะออกมา แล้วกล่าว “ฉันคือคุณชายของตระกูลหลี่ รู้จักตระกูลหลี่มั้ย？”

ตระกูลหลี่เป็นเพียงตระกูลชั้นสอง ไม่มีอนาคตอะไรทั้งนั้น！

ฟางเหยียนส่ายหน้ากล่าว “ไม่รู้！”

“เชี่ย！” หลี่คังสบถออกมา ต่อให้ตระกูลหลี่ไม่ดียังไงก็เป็นตระกูลชั้นสองของเจียงตู นึกไม่ถึงว่าเขาถูก‘ขอทาน’คนหนึ่งดูหมิ่นเข้าให้แล้ว！จะให้เขาทนได้อย่างไร

เขากำหมัด กัดฟันจะล้างแค้น！

ฟางเหยียนดูแคลน แล้วกล่าว “พอล่ะ แกไอ้สวะอย่าลงมือเลย เรียกคนได้ก็เรียกเหอะ！ถ้าเรียกไม่ได้ก็อย่าเสียเวลาของฉัน！”

“ไสหัวไป！” หลี่คังกำหมัดต่อยไป

ฟางเหยียนส่ายหน้าเบาๆ หมดคำพูดกับคนนี้สุดๆ

ในตอนที่หมัดจะต่อยไปที่หน้าของเขา เขาหันตัวเบาๆ หลับหมัดของหลี่คังอย่างเงียบๆ

แต่หลี่คังตั้งหลักไม่ได้ ล้มลงกับพื้นท่าสุนัขกินขี้โดยตรง

ฟางเหยียนเดินไปอย่างไม่ใส่ใจ ยกขาขึ้นวางบนหลังของเขา

หลี่คังเกรี้ยวกราดทันใด “แกจะทำอะไร？”