จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 63

บทที่ 63 สาวงามมาถึง

ยังมีเรื่องที่เขาทำตัวเหมือนไม่กลัวตระกูลเซียว ตระกูลเซียวเป็นตระกูลที่คนทั้งเมืองจินโจวให้ความเคารพและหวาดกลัว ตอนแรกตระกูลเย่ยังไม่กล้าต่อกรกับตระกูลเซียวเลย

นอกจากฐานะอันสูงส่ง มีเหตุผลอะไรที่ฟางเหยียนถึงไม่เห็นตระกูลเซียวอยู่ในสายตาล่ะ

วันนั้นตอนที่โมโหใส่ร้านหยกวี่ผิ่นเซวียน และการที่หลิวเหอฉางให้ความเคารพเขา นี่เป็นสิ่งที่คนปกติทำเหรอ ถึงหลิวเหอฉางจะเป็นคนที่ฟางเหยียนช่วยชีวิตเอาไว้ หลิวเหอฉางก็ไม่ควรจะถ่อมตัวกับเขาขนาดนั้น

หลิวเหอฉางเป็นคนที่รวยหลายพันล้านเชียวนะ

อีกอย่าง ของที่เขาให้ฟางเหยียนมีมูลค่าถึงห้าสิบล้าน อีกอันมีมูลค่าถึงร้อยล้าน

มีเงินแล้วใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย แต่ก็คงไม่สามารถใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายได้มากขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าฟางเหยียนคือคนที่มีความสามารถอย่างที่ชายชราคนนั้นพูด

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอจึงล้วงมือถือออกมาโทรหาเฉินหย่า

ช่วงนี้เฉินหย่าไม่ได้ออกจากบ้าน กลับมีเรื่องที่น่าสนใจเข้ามา นั่นก็คือเรื่องตัวตนของสามีเย่ชิงหยู่ วันนั้นที่ร้านหยกตี้เซิ่งหยวน เธอเห็นกับตาว่าหลิวเหอฉางคุกเข่าต่อหน้าฟางเหยียน และร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหล

แต่ฟางเหยียนกลับมีท่าทียโสโอหัง เหมือนกับราชาที่ไม่เห็นว่าเป็นเรื่องน่าแปลก

นั่นไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะมี ฟางเหยียนน่าจะไม่ใช่คนธรรมดา แต่ฟางเหยียนไม่ใช่คนธรรมดา แล้วเขาเป็นใครกันแน่ เขามีฐานะแบบไหนกันแน่ ถึงทำให้เขาโอหังได้ถึงเพียงนี้

ขณะนั้นมือถือของเธอดังขึ้น เธอหยิบมือถือขึ้นมาดู เป็นเบอร์ของเย่ชิงหยู่

“ฮัลโหล ชิงหยู่ มีอะไรหรือเปล่า”

“เฉินหย่า ฉันค้นพบเรื่องใหญ่แล้ว!” พูดพลางเธอก็เล่าเรื่องที่เธอไปดูดวงให้เฉินหย่าฟัง

หลังจากที่ได้ฟัง เฉินหย่าถึงกับตกใจ ขุนพลที่มีความสามารถ เป็นพวกขุนพลที่อยู่ในตำนานไม่ใช่หรือไง ปัจจุบันยังมีคนพวกนี้ด้วยเหรอ ถ้าฟางเหยียนเป็นคนพวกนั้นจริงๆ การที่หลิวเหอฉางคุกเข่าให้ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติมาก

“เธอกำลังจะบอกว่า เธอก็ไม่รู้ว่าฟางเหยียนเป็นใครใช่ไหม” เฉินหย่าถามอย่างประหลาดใจ

เย่ชิงหยู่อึ้งไป จากนั้นจึงพูดขึ้นว่า “ฉันรู้ว่าเขาเป็นทหาร แต่ฉันรู้สึกแปลกๆ เพราะการที่เขากลับมาครั้งนี้มันไม่เหมือนกับเมื่อก่อน ฉันรู้สึกว่าเขามีอะไรปิดบังฉันอยู่”

เฉินหย่าเงียบไป หลังจากผ่านไปนาน เธอจึงเอ่ยขึ้นว่า “จริงๆ มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ฉันอยากบอกเธอมาตลอด แต่ฉันไม่กล้าพูด”

“เรื่องอะไรเหรอ” เย่ชิงหยู่ถามอย่างประหลาดใจ

เฉินหย่าเอ่ยขึ้นมาว่า “มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนฉันไปซื้อของที่ร้านหยกตี้เซิ่งหยวน ฉันเห็นฟางเหยียนเข้ามาซื้อของที่ร้านเหมือนกัน แต่มันเกิดเรื่องประหลาดขึ้นเรื่องหนึ่ง หลังจากที่หลิวเหอฉางเจ้าของร้านหยกตี้เซิ่งหยวนเห็นฟางเหยียน เขาคุกเข่าลงต่อหน้าของฟางเหยียน แถมยังร้องไห้ออกมา”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เย่ชิงหยู่ถึงกับเย็นวาบ หลิวเหอฉางเจ้าของร้านหยกตี้เซิ่งหยวน เขาคุกเข่าลงต่อหน้าของฟางเหยียน แถมยังร้องไห้ออกมา

“เธออย่าบอกนะว่าฉันเป็นคนพูด ตอนนั้นมีคนเห็นเรื่องนี้เยอะมาก ฉันเองยังรู้สึกคิดไม่ถึงเหมือนกัน”

เย่ชิงหยู่รับปาก จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า “หรือว่าหลิวเหอฉางจะรู้ว่าเขาเป็นใคร”

เฉินหย่าเอ่ยขึ้นว่า “อาจจะรู้!”

ขณะนั้น ประตูถูกผลักออก ฟางเหยียนเดินเข้ามาด้วยท่าทางใจเย็น

เย่ชิงหยู่หันขวับไปหาฟางเหยียน เหมือนกับหัวขโมยที่กำลังร้อนตัว เธอรีบกดตัดสายทันที

เมื่อเห็นท่าทางแปลกๆ ของเย่ชิงหยู่ ฟางเหยียนจึงถามขึ้น “คุณเป็นอะไร”

เย่ชิงหยู่รีบตอบพัลวัน “ไม่มีอะไร!”

“คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไร” ฟางเหยียนถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ