จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 62

บทที่ 62 เป็นขุนพลจริงเหรอ

หลังจากที่เดินออกมาจากโรงแรม ฟางเหยียนไม่เห็นรถแล้ว ดูเหมือนว่าเย่ชิงหยู่จะเป็นคนขับออกไป

เขาไม่สนว่าเย่ชิงหยู่จะขับรถออกไปด้วยเหตุผลใด และหาทางกลับบ้านด้วยตัวเอง เขาเหลือบมองชายชราตาบอดที่ดูดวง แต่ทว่าชายชราไม่อยู่แล้ว

เหตุที่เขามองชายชราคนนั้นก็เพราะว่าชายชราไม่เหมือนกับคนอื่น!

ไม่รู้ว่าเดินมาไกลแค่ไหน เมื่อเขาเดินมายังซอยเล็กๆ ซอยหนึ่ง จู่ๆ ก็มีเสียงชราดังขึ้นมา “ช้าก่อนคุณผู้ชาย”

ฟางเหยียนหันไปหาเสียงตามสัญชาตญาณ เป็นชายชราตาบอดกำลังนั่งยองอยู่บนถนน

เขาเปลี่ยนที่ดูดวง แต่ที่นี่เงียบจนไม่มีใครสักคน

“คุณมีธุระอะไร” ฟางเหยียนถามอย่างเย็นชา

ชายชราเอ่ยขึ้นว่า “ฉันเห็นว่าการเดินของคุณไม่ค่อยมั่นคง เหมือนมีโรคภายใน”

ฟางเหยียนมีสีหน้าเคร่งขรึม เขายื่นมือไปจับแขนของชายชราเอาไว้แน่น จากนั้นจึงถามอย่างน่ากลัวว่า “คุณเป็นใคร”

ชายชราตอบด้วยสีหน้าราบเรียบ “ทำไมคุณต้องบุ่มบ่ามด้วย ผมก็แค่คนแก่ตาบอด จะทำร้ายอะไรคุณได้ล่ะครับ ผมแค่อยากบอกว่า ทำไมคุณไม่ดูของที่ผมขายล่ะ อาจจะเป็นของล้ำค่าที่คุณต้องการก็ได้!”

ฟางเหยียนกวาดตามองหินที่ชายชราขาย เขานั่งยองลงแล้วถามว่า “ไม่มีของที่ฉันต้องการ! นายเป็นใครกันแน่!”

“คนคุ้นเคย!” ชายชราพูดออกมา จากนั้นจึงพูดต่อ “โรคภายในตัวของคุณ ต้องรักษาด้วยของดี การที่คุณรักษาอย่างหนัก มันไม่มีประโยชน์อะไร”

พูดจบ ชายชราจึงหยิบหินขึ้นมาสองก้อน ก้อนหนึ่งเป็นสีเขียว ส่วนอีกก้อนเป็นสีแดง จากนั้นเขาจึงเก็บของอย่างไม่รีบร้อน เมื่อเก็บของเสร็จ เขาค้ำไม้เท้าเดินเข้าไปในซอยลึก

ราวกับว่าเขากำลังรอฟางเหยียนอยู่ เหมือนรู้ว่าฟางเหยียนจะเดินผ่านมาทางนี้

“นายเป็นใครกันแน่” น้ำเสียงของฟางเหยียนแปรเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือก และแฝงไปด้วยความขุ่นมัว

ชายชราตาบอดยืนค้ำไม้เท้า เขาพูดกลอนออกมาโดยไม่หันกลับมา “ไม่มีต้นโพธิ์ ทั้งไม่มีกระจกเงาอันใสสะอาด เมื่อทุกสิ่งว่างเปล่า แล้วฝุ่นจะลงจับอะไร”

ฟางเหยียนหยิบหินสองก้อนนั้นขึ้นมา เขาพินิจมันอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้น แต่ไม่เห็นชายชราแล้ว

เป็นเขาได้ยังไง

ฟางเหยียนพึมพำในใจ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้ามันคือเรื่องจริง เป็นเขาจริงๆ!

เมื่อสี่ปีก่อน ตอนที่ฟางเหยียนเพิ่งถึงชายแดนภาคเหนือ ตอนนั้นเขาเป็นเพิ่งแค่ทหารที่เพิ่งเข้าร่วมกองทัพ และถูกเลือกให้เข้าร่วมรบ ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี

สรุปแล้ว ตอนนั้นเขาไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นหรือตาย สิ่งที่เขาคิดถึงที่สุดก็คือช่วงเวลาแห่งความสุขที่ได้อยู่กับครอบครัวเย่เทียน

ต่อมาเขาได้รู้จักกับชายแก่ที่ชอบดื่มเหล้า เริ่มแรกชายชราแค่ยิ้มให้เขา ต่อมาก็เริ่มคุยเริ่มดื่มกับเขา ฟางเหยียนใจดีจึงซื้อเหล้าให้ชายชรา อีกทั้งยังได้ฟังเรื่องชายแดนภาคเหนือจากชายชราอีกด้วย

ไปๆ มาๆ ทั้งสองจึงสนิทกัน ต่อมาชายชรามอบยาลูกกลอนให้ฟางเหยียนหนึ่งเม็ด และบอกให้เขากิน

หลังจากที่ได้กินยาลูกกลอน ฟางเหยียนเจ็บปวดเป็นอย่างมาก แต่หลังจากที่ผ่านความเจ็บปวดไป ฟางเหยียนรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองแข็งแกร่งขึ้นมาก ยานั่นคือยาวิเศษ

ต่อมาชายชราได้สอนสิ่งที่เขาได้เรียนรู้ให้ฟางเหยียน หลังจากนั้นฟางเหยียนมักจะเผยพลังแปลกประหลาดออกมายามสู้รบ เขาเริ่มโดดเด่นและเป็นที่สนใจ ภายในพริบตาเขาก็ได้เป็นเทพสงครามในสนามรบ

หลังจากที่สงครามสิ้นสุดลง ตอนที่เขาจะไปเจอชายชราอีกครั้ง แต่ชายชราไม่อยู่แล้ว ทิ้งเพียงจดหมายไว้ให้เขา