จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 61

บทที่ 61 คำเชิญของหลินถง

ฝังเข็มประตูผีสิบสามท่า!

สิ่งนี้เป็นหนึ่งในการฝังเข็มของแพทย์แผนจีน แต่การฝังเข็มเช่นนี้แตกต่างจากการฝังเข็มที่เห็นทั่วไปโดยสิ้นเชิง

ฝังเข็มประตูผีสิบสามท่า! เป็นการรักษาโรคหยินโดยเฉพาะ โรคหยินคือโรคที่โรงพยาบาลไม่สามารถรักษาได้ อาการเหมือนถูกผีครอบงำร่างกาย นี่คือสิ่งที่เรียกว่าโรคหยิน

โรคนี้ไม่ได้เกิดจากร่างกาย แต่มันเกิดจากการครอบงำของวิญญาณอันชั่วร้าย

เมื่อเป็นเช่นนี้ ต้องหาผู้อาวุโสมาดูอาการ เมื่อก่อนการฝังเข็มวิธีนี้ปรากฏอยู่ในเขตชนกลุ่มน้อยที่ตั้งอยู่ภาคซีหนาน

อีกทั้งยังนับว่าเป็นการวิธีฝังเข็มที่มีชื่อเสียงในหมู่ประชาชน แต่เมื่อเวลาผ่านไป การฝังเข็มวิธีนี้มันก็แปลกประหลาดขึ้น จนทำให้แพทย์แผนจีนจำนวนมากไม่สามารถเรียนรู้และไม่อยากเรียนรู้อีก เมื่อเป็นเช่นนี้การฝังเข็มวิธีนี้จึงค่อยๆ หายไป

เพราะฉะนั้นเมื่อสังคมพูดถึงการฝังเข็มประตูผีสิบสามท่า คนส่วนใหญ่จึงดูเหมือนจะไม่เคยได้ยิน

ฟางเหยียนอึ้งเล็กน้อย เขามองหลินถงด้วยสายตาประเมิน จากนั้นจึงเอ่ยถามว่า “ทำไมเธอถึงรู้จักการฝังเข็มประตูผีสิบสามท่า”

สีหน้าของหลินถงเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นจึงพูดขึ้นว่า “ฉันเป็นโรคนี้มาหลายปีแล้ว เมื่อมันกำเริบขึ้นมาก็จะสั่นไปทั้งตัว ความรู้สึกเหมือนตอนใกล้จะตาย เมื่อก่อนครอบครัวของฉันพาไปพบแพทย์ที่มีชื่อเสียง แต่พวกเขาไม่พบว่ามีอะไรผิดปกติ เครื่องมือทางการแพทย์ขั้นสูงก็ตรวจหาโรคของฉันไม่เจอ ต่อมาก็มีผู้อาวุโสที่ดูดวงบอกฉันว่าโรคที่ฉันเป็นคือวิญญาณ มันอยู่ในร่างกายของฉัน ในโลกใบนี้มีเพียงมีเพียงการฝังเข็มประตูผีสิบสามท่าเท่านั้นที่จะเอาชนะวิญญาณในตัวของฉันได้ แต่ว่าการฝังเข็มประตูผีสิบสามท่าได้สูญหายไปนานแล้ว ฉันก็ไม่รู้ว่าจะต้องไปหาที่ไหน”

“คิดไม่ถึงว่าวันนี้ฉันจะมาเจอนาย”

ตอนที่พูด ใบหน้าของหลินถงฉายแววความซาบซึ้งและดีใจ

คนในงานที่มามุงดู เมื่อได้ยินคำพูดของหลินถงถึงกับอ้าปากค้าง จากที่พวกเขารับรู้มา นี่เป็นความเชื่อทางไสยศาสตร์ในระบบศักดินา เป็นวิธีของคนรุ่นเก่า

ถึงกับพูดเรื่องวิญญาณออกมา ดูแล้วเป็นเรื่องที่ไร้สาระมาก

อาจจะมีคนไม่เชื่อ แต่ภาพที่อยู่ตรงหน้าจะไม่เชื่อก็ไม่ได้แล้ว

นี่เป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของคนที่ประสบด้วยตัวเอง แถมยังเป็นสาวงาม ชายใดก็จำต้องฟังคำพูดของสาวงามอยู่แล้ว ถึงจะสงสัยแต่ตอนนี้พวกเขาก็เชื่อ

“ขอบคุณนะคุณฟางเหยียน นี่ถือเป็นบุญคุณที่คุณช่วยชีวิตฉันเอาไว้!” หลินถงโค้งเก้าสิบองศาให้ฟางเหยียนด้วยความซาบซึ้ง

ฟางเหยียนยังคงใช้ท่าทีโอหังมองหลินถง จากนั้นจึงพูดว่า “ไม่เป็นไร ไม่ได้ลำบากอะไรเลย”

เมื่อหลินถงได้ยินก็ยิ้มออกมา “สำหรับคุณฟางเหยียนมันเป็นเรื่องที่ไม่ลำบากอะไร แต่สำหรับฉันมันคือบุญคุณที่คุณช่วยชีวิตฉันเอาไว้ ถ้าไม่เจอคุณ ฉันก็ไม่รู้เลยว่าตัวเองจะมีชีวิตถึงตอนไหน”

ฟางเหยียนไม่พูดอะไรอีก

“นี่ เมื่อกี้มีคนบอกว่าจะไปทำนานิ ตอนนี้ว่าไงล่ะ” เวินหลานมองไปที่หมอเจียง ตอนนี้หมอเจียงอึ้งกับภาพที่เห็นตรงหน้าจนพูดอะไรไม่ออก

แต่เมื่อได้ยินคำพูดของเวินหลาน เขาจึงหลุดออกจากภวังค์

“เอ่อ… ฉันแค่…” หมอเจียงพูดติดๆ ขัดๆ หน้าแดงไปถึงหู

เวินหลานแสยะยิ้ม แล้วพูดว่า “ทำไม อย่าบอกนะว่าจะไม่ทำตามที่พูด คุณเป็นแพทย์อันดับหนึ่งของประเทศหวาเชียวนะ แถมยังเป็นศาสตราจารย์ที่จบจากต่างประเทศอีกด้วย จะทำตัวเป็นคนพูดเชื่อถือไม่ได้อย่างนั้นเหรอ ที่นี่ไม่ใช่แค่พวกเรานะที่ได้ยินคำพูดของคุณ”

“ไหนทุกคนบอกหน่อยสิ ว่าได้ยินสิ่งที่คุณหมอเจียงเหวินหลี่พูดหรือเปล่า”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนต่างพากันชี้ไปที่หมอเจียงแล้วพูดเยาะเย้ยออกมา เขาหน้าแดงไปหมด แต่ยังไม่ยอม เขาชี้ไปที่ฟางเหยียนด้วยความเคียดแค้น “อย่าคิดว่าวิธีการของนายจะสู้ฉันได้ นายมันก็แค่พวกบ้านนอกเท่านั้น!”

พูดจบ เขาจึงเดินฟึดฟัดออกจากโรงแรมนานาชาติฟู่คาง

ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นศาสตราจารย์ที่จบจากต่างประเทศ วันนี้ต้องมาเสียหน้าให้กับคนแบบนั้น เขาจึงโกรธเป็นอย่างมาก

ฟางเหยียนยิ้มอย่างเหนื่อยใจ และไม่ได้พูดอะไรออกมา