จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 646

“พี่เหยียน พี่ พี่ไม่เป็นไรใช่มั้ย？”

ฟางเหยียนที่กำลังหยิบยาออกมาชะงักไป จากนั้นก็ส่ายหน้าเบาๆ ที่ตระกูลฟางนอกจากน้าสาวแล้ว ฟางฟังเป็นคนที่ทำให้เขาใส่ใจอีกคน

ฟางฟังเห็นฟางเหยียนไม่อยากพูดอะไรมาก ก็พับแขนเสื้อขึ้นช่วยงาน ทั้งพันแผลทั้งทำความสะอาด ยุ่งจนเกินความสมควร อารมณ์บนใบหน้าซับซ้อนมาก มีหวาดกลัว ร้อนอกร้อนใจ เจ็บปวดใจอีกทั้งรู้สึกผิด

และตอนที่ฟางฟังเห็นเรื่องร้ายๆของตระกูลฟาง ก็เข้าใจว่าอะไรคือการชื่นชมยินดีกับความสำเร็จที่ได้มาอย่างยากลำบาก ครอบครัวพร้อมหน้ากัน มีบ้านที่กำบัง บางทีนี่คือความหมายที่แท้จริงของชีวิต

คนที่ไม่ตระหนักความเป็นความตาย ไม่เข้าใจความรู้สึกแบบนี้

เธอไม่เข้าใจมาโดยตลอด ตอนที่ฟางเหยียนถูกขับออกจากตระกูลฟาง เขายังละทิ้งความเกลียดที่อยู่ในใจ แล้วช่วยตระกูลฟางที่อยู่ในวิกฤต ความชอบธรรมความกล้าหาญนี้ เกรงว่าในอดีตไม่เคยปรากฏมาก่อน

เธอก็หวังว่าจะสามารถเข้าใจ รู้จักพี่ชายที่เต็มไปด้วยความแค้นและเย็นชาได้เช่นกัน

คุณปู่ฟางจินหยวนเป็นผู้นำของตระกูล มีอำนาจ คำไหนคำนั้น เข้มงวดกวดขัน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าฟางเหยียน จะมีท่าทีของผู้นำตระกูลได้อย่างไรกัน ความเกรงขามและความแข็งแกร่ง ดูเหมือนจะฝังเข้าไปในกระดูก โดยเฉพาะท่าทีในการขอโทษ ยังคงไว้จนถึงตอนนี้

ฟางจินหยวนกลับโค้งคำนับตลอดเวลา ก้มหน้า ขาทั้งสองสั่นขึ้นมาอย่างไม่หยุด ต่อให้เป็นแบบนี้ เขาก็ไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นแต่อย่างใด ประเด็นคือฟางเหยียนยังไม่อ่อนข้อ

ฟางเหยียนหยิบยาเม็ดสีแดงออกมายื่นให้ฟางไห่อิง ละทิ้งความเย็นชา กล่าวเบาๆว่า “คุณน้า เมื่อกี๊ผมทำความเข้าใจแล้ว คุณน้าไม่มีอะไรสาหัส แค่ตกใจเกินไป ยาตัวนี้มีฤทธิ์ที่เพิ่มความแข็งแรงของสมรรถภาพร่างกายและความแข็งแกร่งของร่างกาย รีบทานเถอะครับ”

เสียดายของดีๆ？

ก็ไม่เชิง

นินจาล้วนรู้กันว่ายาตัวนี้มีฤทธิ์ประหลาด ยิ่งไปกว่านั้นยอมหัวล้างข้างแตกอย่างไม่ยอมแพ้ จนถึงขั้นยอมแลกชีวิตของตัวเอง ล้ำค่าเห็นแว็บเดียวก็ดูออก ถึงแม้เป็นคนธรรมดาทานไปก็มีอายุเป็นร้อยๆปีได้สบายมาก

ให้ฟางไห่อิงทาน สิ้นเปลืองมั้ย？

ไม่

ฟางไห่อิงเป็นคนที่เขาผูกพันเพียงคนเดียวในตระกูลฟาง ถึงแม้ต้องทุ่มเทด้วยชีวิตของตัวเองเขาก็ไม่ลังเล

แต่ฟางไห่อิงไม่ได้ทานลงไป สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วกล่าว “เสี่ยวเหยียน คุณปู่ขอโทษแกแล้ว แกยกโทษให้เขาได้มั้ย เขาก็ไม่ง่ายเลย หลายปีมานี้มีชีวิตอยู่บนความรู้เสียใจกับการกระทำ ร่างกายยิ่งแย่ลงทุกที แย่ลงสุดๆ โดยเฉพาะเรื่องร้ายๆของตระกูลฟางที่เจอในวันนี้ ทำให้เขาผมหงอก แก่ไปไม่น้อย น้าไม่หวังให้แกยกโทษให้เขา แต่เห็นแก่ที่เขาเป็นคุณปู่ของแก ปล่อยเขาไปได้มั้ย？”

ฟางเหยียนมองฟางไห่อิง หัวหน้ากล่าวอย่างเย็นชาว่า “ตอนนี้รับผิดแล้ว ทำอะไรอยู่ตั้งนาน？คุณคิดว่าแค่โค้งคำนับจะชดเชยบาดแผลที่เกิดขึ้นกับภรรยาผมได้？เก็บการกระทำของคุณไว้ซะ เรื่องของคุณก็ดูท่าทีของคุณก็แล้วกัน！”

ฟางไห่อิงกะพริบตาอย่างตื้นตันให้ฟางเหยียน ทานยาอย่างเชื่อฟัง

ฟางจินหยวนถอนหายใจอย่างโล่งอก ขยับตัวช้าๆ ใบหน้าชราภาพเต็มไปด้วยความตื้นตัน เขาอยากไปขอโทษเย่ชิงหยู่จนรอไม่ไหวแล้ว

ฟางไห่อิงที่ทานยาลงไปใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ดูๆแล้วท่าทีไม่เลวมาก แต่จากแววตาของเธอมองฟางเหมี่ยวอย่างเป็นห่วง ฟางเหยียนได้หยิบยาเม็ดหนึ่งยื่นให้เธอ “ทานกินเม็ดนี้แล้ว ไม่เกินสามวันเขาจะตื่นขึ้นมา”

ฟางไห่อิงไม่ปฏิเสธ กลับเป็นตงฟางหยุนเอ่อร์ที่มองยาเม็ดสีแดงที่ฟางเหยียนหยิบออกมาหลายครั้ง สั่นไปทั้งตัวอีกครั้ง แม้เธอจะไม่ใช่คนที่เรียนศิลปะการต่อสู้ และไม่ใช่นินจา แต่ตระกูลตงฟางของเธอมีนินจาจำนวนไม่น้อย รู้เกี่ยวกับยาขนานวิเศษอยู่บ้าง ตอนที่เขาหยิบยาเม็ดสีแดงนี้ขึ้นมา เธอค่อนข้างไม่มั่นใจ จนกระทั่งได้จับยาเม็ดนี้จากในมือของน้าสาว ก็ช็อกอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ยาเม็ดสีแดงนี้ถ้าเอาไปขาย เกรงว่าราคาจะมหาศาล

และเพียงแค่มองคุณภาพของยาเม็ดนี้ ก็รู้แล้วว่ามาจากผู้เชี่ยวชาญ ฤทธิ์เทียบได้กับยาขนานวิเศษ