จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 647
สรุปบท บทที่ 647 น้ำตาของฟางฟัง: จอมนักรบทรงเกียรติยศ
สรุปตอน บทที่ 647 น้ำตาของฟางฟัง – จากเรื่อง จอมนักรบทรงเกียรติยศ โดย โซ่วปี่หนานซาน
ตอน บทที่ 647 น้ำตาของฟางฟัง ของนิยายใช้ชีวิตเรื่องดัง จอมนักรบทรงเกียรติยศ โดยนักเขียน โซ่วปี่หนานซาน เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
การจากไปของลุงเย่ไม่ได้อยู่ข้างๆเย่ชิงหยู่ เดิมเป็นเรื่องที่น่าเสียใจเรื่องใหญ่ภายในจิตใจอยู่แล้ว
และวันนี้ เขาอยากชดเชยความเสียใจ ไม่อยากให้ฟางฟังอยู่กับความหวาดกลัวทั้งวัน มนุษย์เมื่อมีชีวิตอยู่กับความกลัว สิ่งที่แบกรับจะเป็นอารมณ์ด้านลบ ถึงขั้นกระทบต่อชีวิตของเธอในภายภาคหน้า
ฟางเหยียนเป็นตัวอย่าง แน่นอน เขาถือว่าค่อนข้างโชคดี อย่างน้อยเขาเจอครูที่ดีและเพื่อนในยามยาก จึงได้ประสบความสำเร็จอย่างในวันนี้ จะว่าไป ถ้าคนเก่งไม่ได้รับโอกาสก็ไร้ประโยชน์
เขาไม่ใช่พระมหาไถ่ และไม่ยุ่งเรื่องคนอื่น เขาเพียงไม่อยากเห็นความโศกเศร้าของตัวเองอีกครั้ง โดยเฉพาะฟางฟัง เดิมเธอควรที่จะมีชีวิตอย่างมีความสุข
ฟางเหยียนรู้ ว่าน้าของตัวเองฟางไห่อิงไม่อยากเห็น ฟางฟังที่ไร้เดียงสาทรุดลงอย่างไม่มีวันหวนกลับมา ร้องไห้ฟูมฟาย ทุกข์ระทมขมขื่น
ไม่ว่าจะยังไง เขาไม่สามารถปฏิเสธข้อเรียกร้องนี้ของฟางฟังได้
เรื่องของตัวเองพักไว้ก่อนได้ และต้องให้ความสำคัญกับการปลอบประโลมฟางฟัง
เห็นฟางเหยียนไม่ตอบอยู่นาน โดยเฉพาะสีหน้ากลายเป็นเย็นชา รอยยิ้มบนใบหน้าของฟางฟังค่อยๆหุบไปจากใบหน้าสวยงาม เหมือนเธอจะเดาคำตอบออก ฟางเหยียนจะส่งเธอได้อย่างไรกัน? ตนเข้าข้างตัวเองไปแล้ว
เธอฝืนยิ้มแล้วกล่าว “พี่เหยียน ถ้ามีธุระก็ไปจัดการเถอะ ฉันกลับเองก็ได้ค่ะ!”
ไม่โทษเธอที่เป็นแบบนี้ ประเด็นคือเมื่อฟางเหยียนนึกถึงเย่ชิงหยู่เจ็บปวด อารมณ์ของเขาก็เริ่มโมโหและถือโทษขึ้นมา แต่ฟางฟังคิดว่านี่เป็นการทำให้ฟางเหยียนขุ่นเคืองโดยปริยาย เพื่อไม่ให้ทั้งสองรู้สึกไม่ดี เธอจึงอธิบายออกมา
“ได้!”
“หืม?” ฟางฟังคิดว่าตัวเองฟังผิดไป จึงอดที่จะถามไม่ได้ว่า “พี่เหยียน พี่ตอบรับฉันแล้ว?”
ฟางเหยียนไม่ได้เน้นย้ำ แสยะรอยยิ้มที่หาดูได้ยากออกมา “ไปกับแกได้!”
แววตาของฟางฟังไม่เป็นประกาย เธอรู้ว่าพี่ชายคนนี้ของตนลำบากมาก ไม่เคยได้ใช้ชีวิตมหาลัย ไม่เคยรู้ซึ้งถึงความสุขของคนรุ่นเดียวกัน
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงตัดสินใจเริ่มจากมหาลัยของเธอ ค่อยๆทำความเข้าใจพี่ชายที่เย็นชาคนนี้
“พี่เหยียน งั้นพี่รอฉันแป๊บนะ” ดูเหมือนฟางฟังจะดีใจมาก วิ่งเข้าบ้านไปอย่างเร็ว!
ไม่นาน ฟางฟังก็วิ่งออกมา ตอนที่มาถึงข้างๆฟางเหยียน เธอพูดเสียงเบาว่า “อ้อ พี่เหยียน พี่บ้าดารามั้ย? ได้ยินมาว่าคืนนี้ เวินหลานดาราดังแนวหน้า จัดงานปาร์ตี้ขอบคุณแฟนคลับที่มหาลัยของฉัน”
พูดพลาง ฟางฟังเกาะแขนของฟางเหยียนทันที ทำให้เขาสั่นไปทั้งตัว จิตใต้สำนึกจะผลักออก แต่หลังจากที่เห็นด้านหน้าคือฟางฟังแล้ว ก็ค่อยๆวางมือลง ท่าทางอับอายเล็กน้อย
บ้าดารา?
ฟางเหยียนหาดาราที่เหมาะสมจะคลั่งไคล้ไม่เจอ! เพราะ เขาเป็นบุคคลที่ระดับสูงสุดไปแล้ว ถ้าจะอิจฉาก็ต้องเป็นคนอื่นที่อิจฉาเขา แหงนมองคนเขา เลื่อมใสเขา!
ส่วนเวินหลาน เขายังคงจำท่าทางที่ตอนนั้นผู้หญิงคนนี้อ้อนวอนเขาได้
เขาฟางเหยียนอายุแค่ยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดปี ทุกสิ่งทุกอย่างของคนรุ่นเดียวกันราวกับไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลย แต่เขาไม่เสียใจ ได้ทำเพื่อประเทศชาติในช่วงที่กำลังเลือดร้อนที่สุด เป็นชายชาติทหารที่แข็งแกร่ง นี่ก็เป็นความทรงจำหนึ่งที่น่าชื่นชมกับความสำเร็จที่ได้มาอย่างยากลำบาก
มองไปยังถนนที่รถราวิ่งขวักไขว่ไปมา เขาก็ควรจะฉวยโอกาสนี้ สังเกตสภาพสังคมบ้าง
เมื่อรถเก๋งหงฉีวิ่งบนท้องถนน ได้ดึงดูดสายตาของคนจำนวนไม่น้อย เพราะนี่เป็นรถของกองทัพ คนที่นั่งบนรถได้ล้วนเป็นบุคคลที่ไม่สูงส่งก็เป็นคนรวย และเมื่อรถคันนี้ปรากฏอยู่ในเมืองอันแสนวุ่นวาย จู่ๆก็เกิดความแตกตื่นไม่น้อย
“ใครแม่งพูดว่ารถเบนซ์บีเอ็มเป็นรถหรู กับกูอีกนะ กูจะต่อยแม่งล่ะ แหกตาดู ว่าอะไรคือรถหรูที่แท้จริง ดูรูปลักษณ์โค้งมนของจักรวาลนี่ก่อน แล้วดูโลโก้หงฉีที่แดงสดอยู่บนรถนั่นต่อ ทอดยาวไปทั้งหงฉี ทำให้รถเก๋งหงฉีแยกออกเป็นสองส่วน ช่างเป็นอัตราส่วนทองจริงๆ ดูรอบเอวรถที่ราบเรียบ ทอดยาวทั้งคัน มั่นคงจนทำให้คนเลื่อมใส”
“ได้ยินมาว่า ไม่กลัวเบนซ์บีเอ็มและเรนจ์โรเวอร์ แต่กลัวโฟล์คสวาเกนที่ด้านล่างมีตัวอักษร แต่พวกแกใครเคยเห็นรถหงฉีที่ป้ายทะเบียนเลขหนึ่งสีแดงบ้าง ถุยถุย……ตำแหน่งนี้สูงศักดิ์ถึงขั้นไม่มีเพื่อน นี่สิจึงจะเป็นคนใหญ่คนโตที่อำนาจค้างฟ้าจริงๆ”
“เหมือนว่าพวกเขาจะมาช็อปปิ้งนะ ดูรถหงฉีคันนั้น ขับไปที่ลานจอดรถใต้ดินของศูนย์การค้านานาชาติหวนไท่โดยตรง เชี่ย นี่แม่งเป็นผู้หญิงที่โชคดีคนไหนกันนะจึงจะมีเกียรติได้ขนาดนี้……”
“แม่ง คนใหญ่คนโตคนนี้ถ่อมตนดีนะ ใครก็รู้ว่าบัตรผ่านประตูศูนย์การค้านานาชาติหวนไท่ แย่สุดก็รถหรูที่ราคาประมาณหลายร้อยล้าน เมื่อเห็นอสังหาริมทรัพย์เป็นแถวๆ ก็เพียงพอสะกิดใจผู้หญิงจำนวนไม่น้อยได้ แต่เขา เข้าไปในลานจอดรถใต้ดินโดยตรง ถ่อมตนชะมัด ถ้าเป็นกูนะขับรถเก๋งหงฉีที่เจ๋งขนาดนี้ จะเข้าไปในลานจอดรถเหรอ?
“หรือฉันไม่สวยงั้นเหรอ?”
“คุณ……”
ผู้คนพากันหัวเราะ หญิงสาวคนนั้นค่อนข้างอับอาย เธอลักษณะไม่เลว แต่แค่หน้าอกแบน ความสวยพอได้ ถ้าฟางฟังอยู่ข้างๆเธอ ต้องรู้จักสาวสวยอกแบนคนนี้แน่นอน เป็นเพื่อนรักของเธอหลิวเจี๋ย
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ