จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 662

ต่อให้ฟางเหยียนต่อยตีเก่งแล้วอย่างไร?

ที่นั่นมีคนเป็นร้อย ครั้งนี้เจิ้งชงรวมกำลังมาทั้งหมด ด้านหนึ่งก็เพื่อแก้แค้นกับสิ่งที่ฟางเหยียนทำกับเขาไว้ทั้งหมด อีกด้านหนึ่งก็เพื่อเป็นการแสดงให้ฟางฟังรู้ว่าตนเองเก่งแค่ไหน ด้านสุดท้าย เขาอยากบอกกับเวินหลาน ว่าใครควรจะเป็นพี่ใหญ่ในเจียงตู ใครไม่เชื่อฟังเขา ก็จะถือว่าเวินหลานมีความผิดมหันต์

ดังนั้น คืนนี้จะเป็นการสร้างชื่อ โอกาสที่ได้ลงมือก่อความวุ่นวายนี้ ก็จะเป็นการสร้างโอกาสให้ตนเองด้วย เขาต้องทำให้คนที่เคยลืมเขา รู้ว่ามีคนอย่างเขาอยู่ ฉายาที่เคยได้ว่าคุณชายวายร้ายแห่งเจียงตูนั้น มันไม่ได้มาง่ายๆ ！

ทะนงตัวนั้นเป็นสิ่งประจำตัวเขามาตลอด โดยเฉพาะตอนนี้ ท่าทางที่โอหังมองคนอื่นต่ำนั้น ราวกับกำลังดูถูกคนที่ไม่เคารพในตัวเขาเอง โดยเฉพาะคืนนี้ เขาจะต้องเอาชีวิตของฟางเหยียนมาลบล้างความอัปยศของตนเอง

พอเขาเดินเข้าไปทางรถเก๋งred flag ความโอหังทั้งหมดก็ถูกรถเก๋งred flagกดลงไปจนสิ้น ดูเหมือนจะสิ้นท่า แต่เขาก็ยังเดินไปยังรถเก๋งred flagด้วยความมั่นอกมั่นใจ เคาะกระจกไปเบาๆ ไม่นาน กระจกก็ถูกเปิดลง เผยให้เห็นพวกของฟางเหยียนทั้งสามคน และคนขับรถ

เจิ้งชงขมวดคิ้วเล็กน้อย พอเห็นชัดแล้วว่าไม่มีใครคนใหญ่คนโตที่ไหนอยู่ด้วย ก็โล่งอก ความโอหังที่ถูกกดลงไป ก็ผยองออกมาอีกครั้ง แกล้งยิ้มพูดไปว่า “ตกใจจนเหงื่อตกหมดเลย คิดว่าคนมีคนเก่งๆ นั่งอยู่ในรถ ในเมื่อไม่มี งั้นพวกเราก็มาคิดบัญชีกันหน่อยดีไหม?”

ผัวะ！

สิ่งที่ตอบเขากลับมา ก็คือฝ่ามือบ้องหูของคนขับรถ ตบลงไปครั้งนี้เล่นเอาเจิ้งชงหน้ามืดเลยทีเดียว ตัวหมุนไปหลายรอบกว่าจะหยุด พอหยุดตั้งตัวได้แล้ว หน้าก็บวมเป็นหัวหมู

“คุณชายเจิ้ง！” ซูฉางคายตกใจ แล้วไปหาเขา พอเข้าไปพยุงตัวแล้ว ก็ถามอย่างร้อนใจว่า “คุณชายเจิ้ง คุณไม่เป็นอะไรนะครับ?”

“มึงตาบอดรึไงวะ แบบนี้ยังไม่เป็นอะไรอีกรึไงวะ?” เจิ้งชงพูดอย่างมึนๆ และโมโห ในความโกรธ ก็จ้องมองคนขับรถที่ลงรถมา แล้วก็แหกปากพูดดังๆ ว่า “มึง มึงกล้าตบกูงั้นรึ มึงรู้ไหมว่าลายพรางเป็นใคร? ไอ้สัส！มึงเชื่อไหม แค่คำเดียว กูก็ทำให้มึงตายไม่เหลือซากได้เลย！”

หลังจากคนขับรถลงรถมา ก็จัดระเบียบเสื้อสูท แล้วมองเจิ้งชงนิ่งๆ มุมปากก็เผยรอยยิ้มเอือมระอา “คนที่เหยียดหยามจอมพลโผ้จวิน ฆ่าไม่เว้น！”

เจิ้งชงอึ้งเล็กน้อย สายตาของคนขับรถเผยความเย็นยะเยือกออกมา ทำให้เขาตัวสั่น เขารู้ว่าตัวเองไม่ใช่เพราะว่าร่างกายอ่อนแรง แต่เป็นเพราะคนขับรถคนนั้นเหมือนจะมีรังสีการฆ่าที่ได้จากการฆ่าคนมาแล้วไม่น้อย

ไม่เพียงเจิ้งชงรับรู้แค่คนเดียวเท่านั้น แม้แต่คนในเหตุการณ์ทั้งหมดก็รู้สึกกลัวๆ เหมือนกัน คนคนหนึ่งทำให้คนนับร้อยสะดุ้งได้ ก็ดูเหมือนจะเกินจริงไป แต่ไม่มีใครกล้าพูดว่านี่เป็นเรื่องล้อเล่น คนที่มือเปื้อนเลือดอย่างพวกเขา กลับมากลัวคนขับรถ นี่มันไม่ใช่เรื่องธรรมดา

นี่มันเป็นสิ่งที่คนขับรถคนหนึ่งควรจะมีงั้นหรือ?

ถูกต้อง！

สิ่งนี้แหละ！

ท่าทางของคนขับรถทำให้พวกเขากลัว ใจสั่น

ราวกับคนที่ยืนตรงหน้าพวกเขานี้ไม่ใช่คนขับรถ แต่เป็นแม่ทัพที่ฆ่าคนมานับไม่ถ้วน และปืนออกมาจากกองศพ โดยเฉพาะชุดลายพรางที่ดูสะอาดสะอ้านนั้น ราวกับกำลังบอกว่านี่คือเกียรติที่เป็นของคนขับรถ

“มาล้อมรถของแม่ทัพไว้โดยพลการ มีโทษตาย！” เสียงของคนขับรถเย็นยะเยือกเป็นที่สุด ราวกับเป็นยมบาลที่ขึ้นมาจากนรก และกำลังตัดสินโทษตายให้กับเจิ้งชงอยู่ “ดังนั้น.......คิดดีหรือว่าจะตายอย่างไร?”

“มึงขู่กูหรือไงวะ? ต่อให้มึงเก่งนัก แล้วไงวะ? กูมีคนมากมาย แค่ถุยน้ำลายใส่พวกมึง พวกมึงก็จำน้ำลายตายแล้ว เมื่อเชื่อไหมล่ะ? อย่าหาว่ากูไม่เตือนมึง ตอนนี้มึงรีบไสหัวไปเสีย กูจะได้ไม่ต้องฆ่ามึงตายไปด้วย！”

เจิ้งชงก็เริ่มตั้งสติกลับมาได้ อาศัยที่ฝั่งตนมีคนมาก ความโอหังของเขานั้น จะให้คนขับรถมากลบไปเสียหมดได้อย่างไร มีคนมากมายดูอยู่ เขาจะไม่ขายหน้าหรือไง? ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป ต่อไปเขาจะยืนอยู่ในเจียงตูได้อย่างไรกัน? แต่ที่เขาไม่รู้ก็คือ เขากำลังขุดหลุมฝังตัวเองอยู่

พูดง่ายๆ ก็คือ！

เขากำลังจะหมดลมหายใจแล้ว！