จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 669

ตระกูลเจิ้งจะล้มละลายไปแบบนี้เลยหรือ?

ความโอหังของเขาหมดสิ้นไปเพราะมีสายเข้ามางั้นหรือ?

เป็นไปได้อย่างไรกัน！

มันไม่ใช่แค่ไอ้หน้าอ่อนขี้ขลาดที่คอยเกาะผู้หญิงกินหรือ?

ไม่ๆๆ ！คงไม่ใช่ฟางเหยียนแน่นอน จะต้องเป็นเพราะพ่อตนเองไปหาเรื่องใครเข้า ใช่แล้ว จะต้องเป็นแบบนี้แน่เลย ดังนั้นมันไม่เกี่ยวอะไรกับกู！

เจิ้งชงผู้ดื้อรั้น จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เชื่อ ว่าตระกูลเจิ้งล้มละลายเพราะฟางเหยียน！

“ไอ้หนู เล่นซะกูนึกว่าเป็นเพราะมึง ต่อให้ตระกูลเจิ้งของกูต้องสูญสิ้น กิจการล้มละลาย วันนี้กูก็จะฆ่ามึงให้ได้” เจิ้งชงพยายามอดกลั้นความกลัวภายในใจ แล้วก็ตะโกนออกมาว่า “ยังรอช้าอยู่ทำไมวะ ยังไม่รีบไปฆ่ามันให้กูอีก！”

ไม่มีใครกล้าขยับ！

ดั่งคำที่ว่าคนในไม่รู้ คนนอกมองสถานการณ์ได้ดีกว่า เจิ้งชงถูกความโกรธเข้าครอบงำไว้หมดแล้ว ตอนนี้เขาหมดหนทางช่วยเหลือแล้ว เขาอยากตายเอง คนอื่นในเหตุการณ์ไม่มีใครอยากจะไปตายด้วยหรอก เพราะว่ามันไม่คุ้ม ตั้งแต่ตอนที่ฟางเหยียนซัดเจิ้งชงกระเด็นออกมา ใจของทุกคนก็เหมือนมีหมอกควันมาบดบังไว้ โดยเฉพาะประโยคของฟางเหยียนที่ทำให้กิจการตระกูลเจิ้งถูกทำลาย คนธรรมดามันสามารถทำเรื่องนี้ได้อย่างนั้นหรือ?

คนที่มีสมองหน่อยก็จะรู้ ว่าฟางเหยียนไม่ใช่คนที่จะหาเรื่องได้ง่ายๆ ความถ่อมตัวของเขานั้น สำหรับเจิ้งชง เหมือนเป็นการยอมให้คนเหยียดหยามได้ พดตามตรงเลยก็คือ เจิ้งชงเป็นลูกชายที่ไม่เอาไหน คอยแต่จะล้างผลาญตระกูล เพราะเขาคนเดียวก็ได้ทำลายกิจการนับสิบปีของตระกูลไปจนสิ้น

ถ้ารู้ว่าเจอของแข็งแบบนี้ พวกเขาคงไม่มาหาเรื่องคนโหดแบบนี้หรอก เสียดายจริงๆ

คนฉลาดก็จะมองออกว่า สถานการณ์ตอนนี้มันเอนเอียงไปฝั่งเดียวหมดแล้ว ฟางฟังและเวินหลานที่อยู่ในรถ ก็มองเจิ้งชงอย่างอนาถใจ คำพูดที่ว่า คนที่น่าสงสารมักจะมีจุดที่น่าโมโหอยู่เหมือนกัน คำพูดนี้พูดได้ไม่มีผิด

ความอดทนของฟางเหยียนเกินความคาดหมายของเจิ้งชง ไม่ต้องพูดถึงแค่ตระกูลเจิ้งเลย แม้แต่ตระกูลฟางก็ต้องมาคุกเข่าเงยหน้ามอง ตั๊กแตนหลังฤดูใบไม้ผลิจะกระโดดโลดเต้นได้สักเท่าไร? ฟางเหยียนไม่เอาเรื่องเอ็ง เอ็งก็ยังไม่รู้จักขอบคุณ ยังจะมาชี้หน้าด่าอีก น่าอนาถสิ้นดี

ยังไม่ต้องพูดถึงที่ฟางเหยียนมีตัวตนที่มีเกียรติยศสูงส่งแค่ไหน แค่ชื่อเสียงที่เป็นคุณชายตระกูลฟาง ก็เพียงพอที่จะทำลายล้างทั้งตระกูลเจิ้งได้แล้ว คนที่ยืนอยู่บนจุดบนสุดแบบนี้ เอ็งจะเอาอะไรไปสู้กับเขา? ต่อหน้าฟางเหยียน ก็เหมือนกับตัวตลกตัวหนึ่ง คิดว่าตัวเองเก่งมากหรือไง?

บรรยากาศเริ่มตึงเครียดมากขึ้น ด้วยแรงลมหนาวที่ค่อยๆ พัดมา ถนนทั้งสายก็ดูเยือกเย็นไป

หลิวเจี๋ยถือว่าเป็นคนหัวดีที่สุดในหมูของเจิ้งชง เธอเล็งเห็นว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดี โดยเฉพาะฟางเหยียนแสดงทีท่าที่นิ่งเฉย ไม่ใช่คนธรรมดาจะเปรียบเทียบได้ ลองคิดดู คนนับร้อยไปล้อมรถไว้ เขาไม่ร้อนรนอะไร แถมยังไม่สนใจอีกด้วย คนที่มีความกล้าแบบนี้ได้ จะเป็นคนธรรมดางั้นหรือ?

ตั้งแต่ตอนนั้น เธอก็สังเกตท่าทีของฟางเหยียนตลอด แต่ผลลัพธ์ที่ได้ เธอกลับไม่รู้คนคนนี้ต้องการจะทำอะไรกันแน่ มีผู้หญิงมาห้อมล้อม เขาก็ดูเหมือนจะไม่สนใจ ผู้ชายที่สามารถควบคุมตัวเองได้ขนาดนี้ จะเป็นพวกคนดีงั้นหรือ? สิ่งที่ทำให้หลิวเจี๋ยใจเต้นแรงก็คือ ที่ฟางเหยียนโทรศัพท์ออกไป แค่โทรไปตระกูลใหญ่แห่งหนึ่งก็ล่มสลาย ตัวตนของเขามันจะยิ่งใหญ่ถึงขนาดไหนกันเชียว ต่อให้เป็นผู้นำตระกูลฟาง ฟางจินหยวน เกรงว่าก็ต้องใช้แผนการไม่น้อยเหมือนกัน

พอรวมทุกอย่างเข้าด้วยกัน หลิวเจี๋ยก็คาดเดาออกมาได้อย่างหนึ่ง ตัวตนของฟางเหยียน คงไม่ใช่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างคุณชาย แต่เป็นบุคคลที่มีเส้นสายใหญ่โต ส่วนจะใหญ่โตแค่ไหนนั้น เธอไม่กล้าคาดเดา เพราะถึงอย่างไรคนที่สามารถนั่งรถเก๋งป้ายทะเบียน 1 ตัวเดียวได้ ตัวตนคงจะไม่ธรรมดา และหลักฐานที่มาเสริมการคาดเดานี้ก็คือ คนขับรถที่มีท่าทางเคารพต่อฟางเหยียน มันไม่ใช่ท่าทางของคนขับรถธรรมดาๆ

ฟางเหยียนมีเส้นสายกว้างใหญ่ ชื่อเสียงโด่งดัง ไม่มีใครเทียบได้

น่าสงสารเจิ้งชง ตอนนี้ยังคงมัวเมาอยู่กับฝันที่อยากจะแก้แค้น

เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว

ตอนนี้เธอคิดแต่อยากจะออกไปจากตัวเจิ้งชง เพื่อให้ตนเองรอดชีวิต

แต่ว่าผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง จะหนีออกไปจากฝูงชนที่ห้อมล้อมมากมายได้อย่างไรกัน? ถ้าคับขัน เธอก็ได้แต่ฝากความหวังไว้ที่โจวซาน เธอเล่าเนื้อหาสำคัญให้เขาฟัง พอโจวซานฟังหน้าก็เสียมาก เขามีหรือจะไม่รู้ความหมายที่หลิวเจี๋ยสื่อออกมา ถ้าเจิ้งชงยังรนหาที่ตายล่ะก็ ถ้าตายไปจริงๆ สิ่งที่รอพวกเขาอยู่นั้น ก็มีแต่การแก้แค้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด