จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 676

เหอวี่เฉวียนไม่เป็นคนรักตัวกลัวตาย กลับกัน มีชีวิตมานานขนาดนี้แล้ว สำหรับเขาก็เพียงพอแล้ว เขารุ่งเรืองมาก่อนและเคยโดดเดี่ยวมาก่อน ถ้าตายก็ไม่ถึงกับหวาดกลัวขนาดนั้น สิ่งเดียวที่เขากังวลก็คือ ทำผิดต่อการฝากฝังของอาจารย์ ตราประทับเทียนซือตกอยู่ในโลกมนุษย์! กลายเป็นเครื่องมือก่อเหตุให้ผู้อื่น นี่เป็นสิ่งที่เหอวี่เฉวียนรับไม่ได้ที่สุด

เขาเป็นนักโทษของสำนักเทียนซือ!

นี่ยังทรมานมากกว่าฆ่าเหอวี่เฉวียนเสียอีก เขาจะเผชิญหน้ากับศิษย์สำนักเทียนซือที่ตายไปอีกทั้งเจ้าสำนักคนก่อนของสำนักเทียนซือได้อย่างไร?

ด้านในคือสวรรค์ ด้านนอกคือนรก ไม่มีใครรู้ความมืดของนรก ว่ามันจะสะดุดใจขนาดไหน ไม่สามารถมองโดยตรงได้

แต่ตอนนี้ รีสอร์ทหยูฉวนถูกโจมตีแล้ว

หมายถึงความชั่วร้ายได้เริ่มขึ้นแล้ว และก็ถึงเวลาทดสอบนิสัยคนแล้ว!

พูดได้ว่าในห้องโถงนี้ ล้วนเป็นผู้มีฝีมือของสำนักเทียนซือ!

ต่อสู้จนถึงนาทีสุดท้าย ไม่มีใครถอยแม้แต่ก้าวเดียว!

สำนักเทียนซือไม่อ่อนข้อ แต่พวกเขากลับเข้าใจอย่างถ่องแท้ ว่ายืนหยัดต่อไปก็เปล่าประโยชน์ ในเมื่อรอความตายทำไมไม่ทิ้งเชื้อไว้หน่อย เพียงแค่ปกป้องชีวิตเอาไว้อาจจะมีโอกาสที่ดีกว่า ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์มีเพียงความคิดเดียว โน้มน้าวให้เหอวี่เฉวียนจากไป เหลือความหวังริบหรี่สุดท้ายไว้!

“ผู้อาวุโสเหอ เกรงว่าเราจะยืนหยัดได้ไม่นานแล้วครับ ท่านรีบออกไปทางประตูหลังเถอะครับ!”

“ใช่ครับ ผู้อาวุโสเหอ ปกป้องชีวิตเอาไว้อาจจะมีโอกาสที่ดีกว่า！

คำพูดนี้ไม่มีประโยชน์ใดๆ พูดได้ว่าพวกเขาได้เตรียมตัวตายแล้ว

จากการโน้มน้าวที่ยิ่งอยู่ยิ่งมากขึ้น ห้องโถงกลายเป็นเจี๊ยวจ๊าวกว่าปกติ แต่กลับถูกเหอวี่เฉวียนปฏิเสธ

“ผมเข้าใจน้ำใจของพวกคุณ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ตอนที่หลบหนี นี่เป็นวิกฤตของสำนักเทียนซือของเรา แล้วจะให้ฉันเอาตัวรอดไปวันๆได้ที่ไหน? พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว เราลงเรือลำเดียวกัน ไปเจอปีศาจฆ่าคนนี้ ที่ชื่อเสียงโด่งดังนี่กันเถอะ!

หลบหนี!

การกระทำที่เหยียดหยามแบบนี้ เหอวี่เฉวียนไม่ชอบ เขาทนดูลูกศิษย์แต่ละคนของสำนักเทียนซือต้องตายเพราะปกป้องเขาโดยไม่ทำอะไรไม่ได้ บางทีอาจารย์ของเขาจะดูถูกเขาก็เป็นได้

ในฐานะที่เป็นผู้อาวุโสหมายเลขหนึ่งของสำนักเทียนซือ รักตัวกลัวตาย นั่นไม่ใช่เป็นการทำลายศักดิ์ศรีของเขาเหรอ?

ความเชื่อมั่น！

ต่อให้รู้ว่าต้องตาย ความเชื่อมั่นก็จะลดลงไม่ได้ ในช่วงวิกฤตแบบนี้ เขาจะถอยได้ที่ไหนกัน?

เมื่อเหอวี่เฉวียนไปเดินอย่างเร็วจากห้องโถง ทุกคนจึงได้เห็นลูกประคำที่ด้านล่างเก้าอี้ไท่ซือที่เขานั่งชัดเจน

ด้านนอกรีสอร์ทหยูฉวน การโจมตียังคงโจมตีต่อเนื่อง ตะโกนฆ่าฟันกันดังทั้งรีสอร์ทหยูฉวน ราวกับนรกบนโลกที่แท้จริง เต็มไปด้วยกลิ่นอายของเลือดอีกทั้งศพที่กองเต็มพื้น

เหอวี่เฉวียนจ้องศัตรูที่บ้าคลั่งด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ในตอนที่เขากำลังจะพูดอะไร จู่ๆแววตาขุ่นมัวก็เป็นประกาย ในใจช็อกขึ้นมา ใบหน้าชราภาพเต็มไปด้วยความไม่คาดคิด หลังจากที่เขามั่นใจครั้งแล้วครั้งเล่าแล้ว แววตาทั้งสองข้างของเขาจ้องมองผู้ชายที่ยืนอยู่ไม่ไกล สวมชุดทหารเก่าคนนั้นอย่างไม่ละสายตา

เป็นเขาได้อย่างไรกัน!

เป็นไปได้อย่างไร!

เหอวี่เฉวียนรู้สึกช็อกเหมือนฟ้าผ่าลงกลางหัว แม้ชายคนนี้จะไม่ถือว่าคุ้นเคย แต่ก็ไม่ถึงขั้นแปลกหน้า เหตุผลที่ทำให้เหอวี่เฉวียนช็อก ก็เพราะผู้ชายที่สวมชุดทหารเก่านั้น ถ้าเขาจำไม่ผิดล่ะก็ ผู้ชายที่สวมชุดทหารเก่านี้เป็นคนติดตามของจอมพลโผ้จวิน!

เขาชื่อว่าเทียนขุย!

เป็นคนสนิทของจอมพลโผ้จวิน ครั้งที่แล้ว เขาจำได้อย่างชัดเจนว่า คนนี้อยู่ไม่ห่างจากจอมพลโผ้จวินที่นี่เลย

และ และเขาฟังแต่คำสั่งของจอมพลโผ้จวินคนเดียวเท่านั้น!

หรือว่า!

เหอวี่เฉวียนหน้าถอดสีอีกครั้ง สีหน้าดูไม่ดีมาก การคาดเดาก่อนหน้านี้ของเขาผิดไป! ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพราะเพลิงเสวนแอบแทรกแซง!

หรือเป็นคำสั่งของจอมพลโผ้จวินงั้นเหรอ?

เป็นไปได้ยังไงกัน!

ไม่สิ ไม่สิ ไม่สิ!

เกมนี้จอมพลโผ้จวินเล่นหนักมาก！

“ผู้อาวุโสเหอ ชายที่สวมชุดทหารเก่าคนนั้นก็คือปีศาจฆ่าคน ท่านดูสิ เมื่อศิษย์ของเราอยู่ในมือของเขา แว็บเดียวก็เสียชีวิต เราควรจะทำอย่างไรดีครับ！”

ทำอย่างไรดี？

เหอวี่เฉวียนแสยะยิ้ม จะทำอย่างไรได้อีก？จักรพรรดิให้ตายแต่ฉันไม่อยากตายแต่ยังไงก็ต้องตาย！

ในเมื่อเป็นความคิดของจอมพลโผ้จวิน หากพวกเขายังดื้อดึงต้านทานมันก็เปล่าประโยชน์ สู้เชื่อฟังยอมจำนน เพียงแต่ตอนที่ยอมจำนนนั้น จำเป็นต้องปิดปากเงียบเรื่องตราประทับเทียนซือ เพราะนี่เป็นความศรัทธาของสำนักเทียนซือ

“เปิดประตู ต้อนรับแขก！”

เหอวี่เฉวียนกล่าวโดยเสียงแหบ น้ำตาสองสายไหลผ่านใบหน้าชราภาพที่เต็มไปด้วยริ้วรอย ราวกับดาวตก ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้จิตใจของเขาทรมานขนาดไหน มันช่างเคว้งคว้างเสียเหลือเกิน

ทุกคนที่อยู่ด้านหลังต่างพากันเงียบงัน ได้แต่อ้าปากไม่รู้จะทำอย่างไรดี

เปิดประตูต้อนรับแขก！

ล้อเล่นอะไรกัน！

ผู้ก่อจราจลนั้นดุร้ายต้านทานไม่อยู่ ต่อให้มีประตูใหญ่ของรีสอร์หยูฉวนขวางไว้ แทบจะไม่ได้ลดความโหดเหี้ยมของพวกเขาลงเลย ถ้าเปิดประตูใหญ่ของรีสอร์ทหยูฉวนแล้ว พวกเขายังต้านทานไหวมั้ย？คนที่ฆ่าสำนักเทียนซือง่ายดายราวกับหั่นผักหั่นปลา นี่ไม่ใช่เป็นการชักศึกเข้าบ้านตามแบบฉบับหรอกเหรอ？

เหอวี่เฉวียนมึนไปแล้วหรือเปล่า นึกไม่ถึงว่าจะสั่งการว่าให้เปิดประตูใหญ่ นี่ไม่ใช่หาเรื่องหรอกเหรอ！

ทันใดนั้นก็มีคนเข้าไปโน้มน้าว เหอวี่เฉวียนกลับไม่สนใจ ทำเป็นมองไม่เห็น ยังคงพึมพำอยู่แต่ประโยคนั้น “เปิดประตูรับแขก！”

ไม่มีใครกล้าขยับ และไม่มีใครอยากชักศึกเข้าบ้าน บรรยากาศแย่ลงทันที

สภาพจนตรอกของในรีสอร์ทหยูฉวน ไม่ได้กระทบการบุกรุกของการพังประตูด้านนอก นรกที่ด้านนอกประตูกำลังกวาดล้างด้วยพลังสูงสุดกลืนกินทางธรรมสุดท้าย พวกเขาดุดันมากขึ้น โหดเหี้ยมมากขึ้น แยกเขี้ยวอันน่าเกลียด ใช้มือและปากชนเข้าประตูใหญ่ของรีสอร์ทหยูฉวน เสียงที่ชนประตูใหญ่เหมือนกับการโทรติดต่อกันไม่หยุด กระแทกจิตใจของคนเป็นพักๆ ทำให้จิตใจขุ่นมัว เกิดความเครียดขึ้น

เหอวี่เฉวียนตะคอกออกมาว่า “เปิดประตูรับแขก！”