จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 677

เปิดประตูต้อนรับแขก！

หกคำนี้ถ้าเป็นช่วงเวลาปกติ ทุกๆคนของสำนักเทียนซือต้องเปิดประตูด้วยความสุข

แต่ตอนนี้

หกคำนี้เหมือนกับยมบาลของนรก ที่กำลังตัดสินความเป็นความตายของทุกคนอย่างไรอย่างนั้น ทำให้พวกเขารู้สึกชีวิตมาถึงทางตันแล้ว

แต่คำพูดของเหอวี่เฉวียน ใครกล้าสงสัย？

ไม่นาน ประตูเปิดออก

ได้ยินเพียงเสียงเอี๊ยด！

เปิดประตูแล้ว！

ตอนที่เปิดประตู ทุกคนล้วนชะงักไป แม้แต่เทียนขุยก็ช็อกไปเล็กน้อย เพียงแค่แว็บเดียว คนที่อยู่ด้านนอกรีสอร์ทหยูฉวนยืนเป็นแถว ไม่นานก็ยืนเต็มทางที่ขนาดเท่าสนามบาสเกตบอล เมื่อจำนวนคนยิ่งอยู่ยิ่งเยอะขึ้น ทำให้พื้นที่ราบเริ่มเบียดเสียดขึ้น

พวกเขากลัวการซุ่มโจมตี？

ไม่！

นี่เป็นความเชื่อมั่นในฝีมือของตัวเอง โจมตีรีสอร์ทหยูฉวนนานขนาดนั้น คนของรีสอร์ทหยูฉวนความสามารถเล็กน้อยกำลังน้อยลงไปจนจะหมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นฝีมือด้านใดๆหรือเปิดประตูใหญ่ สิ่งที่รอพวกเขาก็คือความตาย เพียงแต่สองฝ่ายมีความแตกต่างกันมาก ที่ทำแบบนี้เพียงแค่เหลือไว้ซึ่งศักดิ์ศรีสุดท้าย

ในเมื่อล้วนรอความตาย งั้นทำไมถึงไม่ตายไปด้วย‘เกียรติยศ’สะเทือนเลือนลั่นล่ะ？

ไม่มีใครรู้ว่าเหอวี่เฉวียนคิดอะไร แต่กลับไม่มีใครกล้าสงสัยในตัวเขา หลังจากที่รีสอร์ทหยูฉวนมีการเข้ามาของผู้ก่อจลาจล จิตใจทุกคนของสำนักเทียนซือล้วนอึมครึม จ้องมองผู้คนที่เข้ามาอย่างเตรียมพร้อม

ทุกคนล้วนเคร่งเครียด ไม่ต่างกัน เหงื่อไหลเต็มหลัง

ใช้อาวุธปะทะกัน สถานการณ์ตึงเครียด ความรู้สึกที่เคร่งเครียดห้อมล้อมรีสอร์ทหยูฉวนไว้ทั้งหมด！

ผุ้คนเงียบมาก แต่กลัวที่สุดคือจู่ๆก็บรรยากาศเงียบสงัด

เหอวี่เฉวี่ยนจ้องผู้คนที่อยู่ด้านล่าง และไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

และในเวลาเดียวกันนี้เอง จู่ๆผู้หญิงที่สวมชุดแดงข้างๆเทียนขุยคนหนึ่งก้าวออกมาด้านหน้า ยืนอยู่ตรงหน้าของทุกคน เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มกล่าว “เถ้าแก่เหอ จะเข้ามาในรีสอร์ทหยูฉวนของพวกคุณนี่ไม่ง่ายเลยจริงๆนะ？ต้องสูญเสียพรรคพวกไปเยอะเลยนะเนีย่！”

“ถ้าคนที่มาคือแขก ถ้าเป็นแขกพวกเราต้อนรับ แต่ถ้าผู้ที่มาเป็นคนเลว งั้นพวกเรารีสอร์ทหยูฉวนทำได้เพียงใช้กระบองปรนนิบัติ ดูแลไม่ทั่วถึง ขออภัยด้วยนะครับ！”

“ดูแลไม่ทั่วถึง เถ้าแก่เหอ ไม่สิ ควรจะเรียกว่าผู้อาวุโสถูกมั้ย？”

เหอวี่เฉวียนกล่าวอย่างสงบว่า “ชื่อก็เป็นเพียงการเรียกเท่านั้น ไม่พูดถึงก็ช่าง”

จู่ๆรอยยิ้มบนใบหน้าผู้หญิงก็หุบไป จากนั้นตวาดว่า “เหอวู่เฉวียน ยอมรับผิดเสียเถอะ！”

ปัง！

เหอวี่เฉวียนสั่นไปทั้งตัว สิ่งที่กังวลที่สุดและแล้วก็เกิดขึ้น

เขาคือคนในสำนักจริง แต่ก็เป็นส่วนหนี่งของประเทศหวา ถ้าไม่มีการทุ่มเทของจอมพลโผ้จวินและคนอื่นๆ สำนักของเขายังจะซ่อนตัวได้อย่างสง่างามแบบนี้มั้ย？สุดท้ายแล้ว พวกเขาก็คือประชาชนทั่วไป ถือว่าเป็นประชาชนที่มีความสามารถอยู่บ้าง

ต่อให้รู้ว่านี่เป็นคำสั่งของจอมพลโผ้จวิน แต่เขายังคงถามอย่างแสร้งไม่เข้าใจว่า “รับผิด？มิทราบว่าผมเถ้าแก่ของบ้านพักตากอากาศคนหนึ่ง ทำอะไรผิด？กรุณาบรรยาด้วยครับ”

มีความผิดอะไรกัน？

เหอวี่เฉวียนไม่เข้าใจ

นี่เทียบได้กับ เดิมทีคุณไม่มีโรคอะไร แต่เพียงแค่เข้าไปในโรงพยาบาล ก็เจอโรคอะไรขึ้นมา ทำให้คุณต้องนอนรักษาตัวโรงพยาบาล แต่ความเกรงขามที่ต้านทานไม่ไหวของหญิงสาว ต่างอะไรกับสิ่งนี้？

หลังจากหัวเราะ เหอวี่เฉวียนมองไปที่หญิงสาว ซักไซ้ว่า “ความผิดเหล่านี้ เกรงว่าผมคนธรรมดาคนหนึ่งรับไม่ไหว หมวกใบนี้ใหญ่เกินไป กดจนผมหายใจไม่ออก ผมอยากถามท่านหน่อยครับ เป็นคำสั่งของจอมพลโผ้จวินจริงเหรอครับ？”

ดูเหมือน เหอวี่เฉวียนยังกำลังใช้เหตุผลเข้าคุยเป็นครั้งสุดท้าย นี่เป็นความดื้อดึงสุดท้ายของเขา ยังไงเขาก็ไม่เชื่อ ว่าจอมพลโผ้จวินจะล้างบางพวกเขาได้ แม้เข้าจะดูคนไม่ออกเหมือนอาจารย์ แต่เขาเชื่อแว็บแรกที่เห็น ว่าจอมพลโผ้จวินไม่มีทางลงมือแน่นอน

“คุณกำลังสังสัยฉัน？” ยิ่งอยู่เสียงของหญิงสาวยิ่งเย็นชาขึ้น คำพูดราวกับมีความเกรี้ยวกราดสุดขีดแฝงอยู่ หันไปมองเทียนขุย กล่าวอย่างเย็นชาว่า “ฉันว่าฉันควรจะแนะนำคนนี้ให้คุณรู้จักแล้วล่ะ เขาชื่อเทียนขุย เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของจอมพลโผ้จวิน รองผู้นำของสำนักเจ็ดพิฆาต กุมกองกำลังเป็นพันเป็นหมื่น หรือเขายังไม่เป็นตัวแทนอะไรอีกเหรอ？”

ผู้คนเดือดพล่านขึ้นมาอีกครั้ง！

รองผู้นำเทียนขุย！

ผู้คนจำนวนมากที่อยู่ในเหตุการณ์ไม่รู้ว่านี่คือตำแหน่งอะไร มีเกียรติมากขนาดไหน แต่เมื่อได้ยินแล้วยิ่งใหญ่ กุมกองทัพเป็นหมื่นเป็นพันจะธรรมดางั้นเหรอ？ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นนายพลคนหนึ่งที่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของจอมพลโผ้จวินอีกด้วย สิ่งนี้ทำได้เพียงใช้สามคำมาอธิบายเท่านั้น อันธพาล！

จิตใจของเหอวี่เฉวียนดำดิ่งลงถึงก้นลึก จินตนาการสุดท้ายของเขาพังทลายลง เหมือนกับลูกประคำของเขา พังไม่เป็นท่า ไม่เพียงแค่เขา แม้แต่คนอื่นของสำนักเทียนซือ ก็ช็อกไปตามๆกัน

จอมพลจะกำจัดเสี้ยนหนามจริงเหรอ？

เหอวี่เฉวียนไม่รู้

เทียนขุยก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว กล่าวอย่างไม่โกรธแต่เกรงขามว่า “สงสัยสำนักเจ็ดพิฆาต ตาย！”