จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 68

บทที่ 68 ฆ่าบวงสรวงเหล้า

แค่ประโยคเดียว ทำให้คนในตระกูลตู้เงียบจนไม่กล้าพูดอะไร

ขุนพล! ผู้นำหลัก!

นี่คือผู้นำหลักของประเทศหวา คนที่สูงส่งระดับจอมพล

คนรุ่นหลังของตระกูลตู้อาจจะไม่รู้ แต่ตู้วี่หลินรู้ คนที่เคยเป็นทหารอย่างตู้หมิงล่างก็รู้เช่นกัน

ตอนที่ตู้หมิงล่างได้ยินประโยคนี้ เขาเหมือนโดนฟ้าผ่ากลางตัว ผู้นำหลักของประเทศหวา เขาเป็นใครกันแน่ เป็นพระพุทธเจ้าหรือเทพงั้นเหรอ

เขาไม่กล้าจะจินตนาการเลย

ยิ่งไม่กล้าคาดเดาอะไรทั้งนั้น

สีหน้าของตู้วี่หลินเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขามองไปที่ฟางเหยียนอีกครั้ง เทียนขุยเป็นพลโทที่มาจากสนามรบ เขาเป็นบุคคลที่น่ายกย่อง ไม่มีใครในเมืองจินโจวกล้าเหิมเกริมกับเขา มีเพียงหวงหยวนฉาวเศรษฐีภาคซีหนานที่สามารถเข้าใกล้เขาอย่างไม่เต็มใจเท่าไรนัก

แต่คนที่อยู่ตรงหน้ากลับเป็นผู้นำหลัก!

เขาอายุเพียงแค่ยี่สิบกว่าปีรุ่นราวคราวเดียวกับหลานชายของตัวเอง คิดไม่ถึงว่าจะได้เป็นผู้นำหลัก แถมยังเป็นผู้นำหลักในสนามรบอีกด้วย นี่เขาเป็นใครกันแน่

ตู้เทียนหลงตกใจและไม่เชื่อ ผู้นำหลักที่ไหนจะไม่ได้มาจากการฝึกฝนอย่างหนักกันล่ะ ตอนนี้จะมีผู้นำหลักในสงครามได้ยังไงกัน มันมีสงครามที่ไหนกันล่ะ สีหน้าของเขาเคร่งขรึม จากนั้นจึงส่ายหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “เป็นไปได้ยังไง เขาเป็นเขยที่แต่งเข้าบ้านตระกูลเย่ไม่ใช่เหรอ จะเป็นผู้นำหลักของประเทศหวาได้อย่างไร ฉันไม่เชื่อ ไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด!”

ตู้เทียนหลงไม่อยากทำตัวเหมือนคนรุ่นราวคราวกับลูกชายตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้น เขาเป็นเขยของตระกูลเย่ ตระกูลนั้นด้อยค่ากว่าตระกูลของพวกเขา ลูกเขยของตระกูลนั้นยิ่งต่ำต้อยเข้าไปใหญ่!

นี่คือความโอหังของคนที่มาจากตระกูลใหญ่

ตู้วี่หลินได้ยินที่ตู้เทียนหลงพูด สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป เขาคิดไว้แล้วว่าทำไมถึงคุ้นหน้าคนคนนี้ ที่แท้เป็นลูกเขยของตระกูลเย่นี่เอง เพราะว่าเทียนขุยอยู่ด้วย เขาจึงไม่กล้าพูดอะไร และทำได้เพียงหัวเราะหึหึแล้วพูดว่า “พลโทเทียนขุย คุณกำลังล้อพวกเราเล่นใช่ไหมครับ”

เทียนขุยสีหน้าเคร่งขรึม จากนั้นจึงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นายสนิทกับฉันเหรอ”

ตู้วี่หลินอึ้งไปกับคำพูดของเทียนขุย เขาเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดอย่างซื่อๆ ว่า “ไม่สนิทครับ!”

“งั้นนายชอบพูดล้อเล่นกับคนที่ไม่สนิทเหรอ” เทียนขุยถามขึ้นอีกครั้ง

คำถามนี้ตู้วี่หลินไม่สามารถตอบได้

เทียนขุยพูดไม่ผิด เขาไม่ได้สนิทกัน ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องพูดโกหก เขาอาจจะไม่เชื่อคำพูดของคนอื่น แต่เขาไม่มีทางที่จะไม่เชื่อคำพูดของเทียนขุย นี่คือพลโทที่แท้จริง เรื่องนี้คนทั้งเมืองจินโจวรู้กันหมด

คนในตระกูลตู้สบตากันไปมา สุดท้ายจึงพากันมองไปที่ตู้หมิงล่าง

ฟางเหยียนแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าลูกรัก เจอพ่อแล้วยังไม่เรียกพ่อเข้าไปนั่งอีก”

ตู้หมิงล่างพยักหน้าอย่างเหม่อลอย จากนั้นเขาก็รีบส่ายหน้า “นาย…นายไม่ใช่ เอ่อ…”

เขาพูดตะกุกตะกักจนฟังไม่รู้เรื่อง

ฟางเหยียนยิ้มอย่างเหนื่อยใจ “เจอพ่อต้องตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอ วางใจเถอะ ฉันแค่แวะมาหานายเฉยๆ”

พูดจบ ฟางเหยียนก็ก้าวเข้าไปในห้องโถงของตระกูลตู้ เขาเดินตรงไปนั่งที่ของตู้วี่หลินอย่างไม่ลังเล

ที่นั่งของตู้วี่หลินคือที่ของผู้นำตระกูล ตำแหน่งนั้นตรงกับธูปพอดี เหมือนกษัตริย์สมัยโบราณ

ตู้วี่หลินเป็นคนมีประสบการณ์ที่ผ่านอะไรมามากมาย เป็นธรรมดาที่เขาจะมองออกว่าเรื่องนี้มันไม่ธรรมดา เขามองคนที่เหงื่อแตกพลั่กอย่างตู้หมิงล่างแล้วถามขึ้นว่า “หมิงล่าง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

ตู้หมิงล่างมองตู้วี่หลินเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน เขาพูดเหมือนจะร้องว่า “คุณปู่ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมรู้จักเขา แต่ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นพ่อเลี้ยงของผมจริงๆ นะครับ จริงๆ แล้วผมโกหกทุกคน ผมไม่มีพ่อเลี้ยงอะไรนั่นหรอกครับ อีกอย่างถ้าผมมีพ่อเลี้ยงจริงๆ จะมีพ่อเลี้ยงที่หนุ่มขนาดนี้เหรอครับ”