จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 686

“คุณมั่นใจว่าผมจะไม่ฆ่าคุณใช่มั้ย? ฟางเหยียนจ้องจักรพรรดิชิงตี้ ดูแคลนว่า “ผมรำคาญคนที่คิดไม่ดีกับผม และคุณก็ไม่มีค่าแล้ว ผมเดา เป้าหมายที่เพลิงเสวนให้คุณเข้าใกล้ผมออกมาแล้ว ก็แค่กุมเส้นทางของผม จากนั้นก็วางแผนจัดการ ใช่มั้ย?” ฟางเหยียนตัดสินใจใช้วิธีกระตุ้นจักรพรรดิชิงตี้

แต่จักรพรรดิชิงตี้เหมือนไม่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น สูดอากาศบริสุทธิ์อย่างมีความสุข

ฟางเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย มนุษย์ตอนกำลังจะตาย ไม่มีทางโกหกที่สุดแล้ว โดยเฉพาะสีหน้าของจักรพรรดิชิงตี้ ดูๆแล้วไม่เหมือนเสแสร้ง ดูธรรมชาติมาก ราวกับไม่รู้อะไรเลย

“ยอมตายแต่ไม่ยอมเอ่ยปาก งั้นผมจะดู ว่าคนของเพลิงเสวนของพวกคุณต่อต้านได้ขนาดนี้มั้ย!”

พูดพลาง ฟางเหยียนได้ออกแรงในมือเพิ่มขึ้น จากนั้นร่างกายสั่น ตาเหลือก ลิ้นออกมาแล้ว

หรือเธอไม่มีเป้าหมายจริงๆ?

ใช่!

ฟางเหยียนกำลังล่อจักรพรรดิชิงตี้อยู่ แต่สุดท้ายกลับไม่ได้เป็นดั่งที่เขาคิดไว้

ผู้หญิงทั้งสี่ที่ปรากฎตัวยิ่งเคร่งเครียดมากขึ้น เกือบจะพุ่งเข้าไปแล้ว แต่เทียนขุยเหมือนกับภูเขาลูกเล็ก ทำให้หญิงสาวทั้งสี่ยากที่จะเข้าใกล้ได้ ทำได้เพียงร้อนรนมองการกระทำทุกอย่างของฟางเหยียนอย่างทำอะไรไม่ได้

“ปล่อยจักรพรรดิชิงตี้ ไม่งั้นอย่าหาว่าเราไม่เตือนนะ!”

“ฉันขอให้คุณรีบปล่อยจักรพรรดิชิงตี้ ไม่งั้นคุณจะเจอคนไล่ฆ่าอย่างไม่หยุดหย่อน”

“……”

แม้จะไม่สามารถผ่านเทียนขุยไปได้ จึงจำเป็นมากต้องพูดคำพูดแรงๆออกมา

สี่คนแต่ล่ะคนต่างพากันโจมตีฟางเหยียนด้วยวาจา ชักตาใส่อย่างร้อนรน

“หนวกหู!”

ฟางเหยียนค่อยๆยกมือซ้ายขึ้น โบกอย่างแรง จู่ๆทั้งสี่ก็ล้มลงไปที่พื้น แต่ล่ะคนทำอะไรไม่ถูก

เงียบ!

รอบๆเงียบจนผีตกใจจะแย่

แข็งแกร่งมาก!

ผ่านอากาศก็สามารถพัดทั้งสี่ล้มไปได้ กำลังภายในปล่อยออกมาข้างนอกแข็งแกร่งถึงสุดขีด ทั้งสี่คนรู้ดี ว่าพวกเธอแตะต้องยอดฝีมือระดับนี้ไม่ได้

ไม่เพียงแค่ผู้หญิงสี่คนเท่านั้นที่รู้สึกช็อก แม้แต่ทุกคนที่คุกเข่าอยู่กับพื้นล้วนรู้สึกขนหัวลุก ตัวสั่น ที่แท้จอมพลโผ้จวินก็สมคำร่ำลือ ผู้ชายที่เป็นเทพแห่งสงครามได้ เป็นคนที่พวกเขาดูถูกได้เหรอ?

ผู้ชายที่เหมือนเทพคนนี้ น่ากลัวเสียจริงๆ

บรรยากาศค่อยๆถมึงทึง ในใจของทุกคนห้อมล้อมไว้ด้วยความมืดมน ในใจถูกความหวาดกลัวครอบงำ พวกเขารู้ดีมาก ว่าต่อจากนี้ไปผลลัพธ์ที่รอพวกเขาอยู่คืออะไร

เสี่ยวหงได้สติกลับมาจากความตะลึง เธอไม่คาดคิดว่าฟางเหยียนจะลงมือกับจักรพรรดิชิงตี้จริงๆ แต่เธอหวังเป็นอย่างมากให้ฟางเหยียนฆ่าเธอโดยตรง แต่ผลลัพธ์ ฟางเหยียนกลับไม่ลงมือ

“ฆ่าเธอ ฆ่าเธอ…...” เสี่ยวหงพึมพำในใจตลอดเวลา แทบจะอยากพุ่งเข้าไปหาฟางเหยียน

เห็นจักรพรรดิชิงตี้หายใจออกมากว่าหายใจเข้า สุดท้ายฟางเหยียนก็ผ่อนมือลง

“แค็กๆๆ…...”