จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 705

ก๊อกๆๆ

พอเสียงดังขึ้นหลายครั้ง ในกระท่อมก็มีแสงไฟสว่างขึ้นเล็กน้อย ในขณะเดียวกันก็มีเสียงพูดอย่างสงสัยของหญิงแก่

“ตาแก่เอ้ย ดึกขนาดนี้ยังมีใครมาเคาะประตูอีกล่ะน่ะ รีบไปดูหน่อยซิ”

หลังจากชายแก่ตอบรับ แสงไฟในกระท่อมก็สว่างขึ้นกว่าเดิม ประตูไม้แง้มออกเป็นเสียง ในช่องว่างเห็นเป็นหน้าแก่ๆ คนหนึ่ง ถามออกมาอย่างระวังตัวว่า “ใครล่ะเนี่ย”

“ปู่จาง หนูเองค่ะ หนูซวงเองค่ะ” หลินถงยิ้มหวานตอบไป

“หนูซวงงั้นหรือ?” ชายแก่เปิดประตูกว้างขึ้น แล้วก็ตะโกนเข้าไปในบ้านอย่างดีใจว่า “ยัยแก่เอ้ย มาดูเร็วใครมา?”

“ฉันไม่ได้หูหนวกเสียหน่อย จะตะโกนเสียงดังทำไมกัน?” หญิงแก่ก็ดีใจอย่างเห็นได้ชัด เดินขากะเผลกมาที่ประตู แล้วหัวเราะพูดว่า “หนูซวง ดึกขนาดนี้แล้ว หิวไหมจ๊ะ? เดี๋ยวย่าไปทำอะไรให้กินนะ”

หลินถงก็ซาบซึ้ง ดวงตาเป็นประกาย คนแก่สองคนที่ไม่ได้เป็นญาติอะไรกัน แต่สนิทกันยิ่งกว่าญาติเสียอีก มักจะรักและดูแลเขาอย่างเรียบง่ายแบบนี้ตลอด

“เอ๊ะ พ่อหนุ่มคนนี้คงจะเป็นแฟนของหนูใช่ไหมจ๊ะ?” หญิงแก่ทำตาหยีถามออกมา

“ย่าคะ เขาชื่อฟางเหยียน เป็น เอ่อเป็น.........”

“เอาเถอะ เข้ามาคุยกันข้างใน ข้างนอกลมแรง เดี๋ยวจะหนาวเอา ตาแก่เอ้ย รีบไปก่อไฟ หนูซวงคงจะหิวมาแน่” หญิงแก่จูงมือหลินภงกับฟางเหยียน แล้วก็เรียกตาแก่ไปด้วย

ตาแก่ก็เหมือนจะดีใจมาก หันมามองพวกฟางเหยียน แล้วก็เข้าห้องครัวไป

“อื้ม พ่อหนุ่มคนนี้ รูปร่างสูงใหญ่ หนูซวงช่างตาถึงจริงๆ เลยนะ ย่าถามหน่อยนะ ดึกดื่นแบบนี้พวกหนูขึ้นเขามาทำอะไรกัน?”

“ย่าคะ ก็คิดถึงย่าไงล่ะคะ?” หลินถงจับมือหญิงแก่อย่างสนิทสนม แล้วก็แกล้งพูดอ้อนว่า “หรือว่าย่าไม่อยากเจอหนูแล้ว?”

“ฮ่าๆ ......ยัยหนูซวงคนนี้ รู้จักแกล้งย่าจริงๆ เลยนะ” พูดถึงจุดนี้ หญิงแก่ก็เหมือนจะคิดอะไรออก รอยยิ้มค้างอยู่บนใบหน้า “ยัยหนู3คนนี้ ก็ไม่ได้ลงเขามานานแล้ว ย่าก็ขาแข้งไม่ค่อยดี ไปหาพวกเธอไม่ได้ ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเธออยู่สุขสบายดีหรือเปล่า?”

บรรยากาศเริ่มกร่อย หลินถงยิ้มกร่อยๆ พูดไปว่า “ย่าคะ พวกเธอสบายดี แต่ว่าต้องออกไปที่ห่างไกล อีกนานกว่าจะกลับ”

ฟางเหยียนพบว่า หลินถงในตอนนี้ถึงจะเป็นตัวหลินถงจริงๆ

“เอ้อ แล้วพ่อหนุ่มคนนี้ทำงานที่ไหนล่ะ”

ตอนกำลังถาม ชายแก่ก็ยกบะหมี่ร้อนๆ 2ถ้วยเข้ามา เดินไปพูดไปว่า “มาแล้ว บะหมี่คลุกมันหมูที่หนูซวงชอบมาแล้ว รีบกินตอนร้อนๆ”

กลิ่นควันไฟ เรียบง่ายไม่หรูหรา นี่ก็คือชีวิตที่เรียบง่ายของชาวบ้านบนเขา

หลังจากกินบะหมี่แล้ว หลินถงก็ลากหญิงแก่ไปคุยกันเรื่องทั่วไป ส่วนชายแก่ก็จ้องมองฟางเหยียนอยู่หลายครั้ง คิ้วก็ขมวดขึ้นลงหลายครั้ง

ฟางเหยียนก็สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติของชายแก่ แต่ก็ยังมีท่าทางสบายๆ โดยไม่สนใจการจับจ้องของชายแก่แม้แต่น้อย แล้วก็ตั้งใจหลินถงคุยกับหญิงแก่ไป ตอนกำลังฟังอยู่นั้น เขาก็พบว่าหญิงแก่คุยอะไรออกมาเรื่องหนึ่ง ทำให้เขาสนใจ

จนอดไม่ได้ที่จะพูดแทรกขึ้นมา “คุณย่าครับ ช่วงนี้มีคนเอาศพคนออกไปงั้นหรือครับ?”

หญิงแก่ก็อึ้ง แล้วก็ส่ายหัวเบาๆ “พ่อหนุ่มฟังผิดแล้วล่ะ ย่าจะพูดได้อย่างไรว่ามีคนเอาศพคนออกไป? ย่าน่าจะพูดว่า บันไดหิน พวกนั้นมันเอาบันไดหินออกไป”

บันไดหินงั้นหรือ？

ฟางเหยียนก็หันไปมองหลินถง หลินถงก็ส่ายหัว ด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ เธอรู้แน่นอนว่าฟางเหยียนต้องการจะถามอะไร แต่เธอไม่รู้ว่าน้ำไร้หน้ามีรูปร่างเป็นอย่างไรจริงๆ

หญิงแก่ก็พูดถึงบันไดหินต่อ ว่าเป็นก้อนหินธรรมดา ฟางเหยียนกลับรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ แต่ว่าหญิงแก่ไม่คิดจะพูดให้ละเอียด ฟางเหยียนก็ไม่ได้ถามอะไรมาก