จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 706

ฟางเหยียนไม่ได้บอกชัดเจน แต่มองไปยังเขาด้านหลังกระท่อม แล้วพูดนิ่งๆ ว่า “ไปกันเถอะ พวกเราควรขึ้นเข้านั้นได้แล้ว ขอเพียงพวกเราขึ้นเขานั้นไป พวกเราก็รู้แล้ว”

“แต่ แต่ว่าปู่จางยังไม่กลับมาเลยนะ” หลินถงก็อยากขึ้นเขา แต่ว่าปู่จางที่ไปช่วยพวกเขาตามหาเรื่องบันไดหินยังไม่กลับมา เธอจะไปตอนนี้ไม่ได้

“ถ้าผมเดาไม่ผิดล่ะก็ เลือดนี้น่าจะเป็นของปู่จาง！”

“อะไรนะ！” หลินถงเปลี่ยนสีหน้า แล้วก็เอามือปิดปากตัวเอง พร้อมกับหันไปมองในกระท่อม แล้วก็หันมาถามว่า “คุณแน่ใจนะ？”

“ไปกันเถอะ จะหาคำตอบยังต้องอาศัยมัน” พูดไป ฟางเหยียนก็ชี้ไปยังเจ้าแดงที่กำลังเลียขนตัวเองอยู่

หลังจากทั้งสองคนจากไป ไม่ทันไร ก็มีกลุ่มคนเข้ามาบริเวณกระท่อม

สองคนกับหมาหนึ่งตัว เดินไปด้วยลอยเท้าหนักและเบาเข้าไปในป่าลึก ส่วนหลินถงก็กอดแขนฟางเหยียนไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว ในใจของเธอนั้น หนึ่งคนกับหมาหนึ่งตัวเป็นชีวิตที่เธอหวังอยากจะมี เธอหวังว่าจะหาน้ำไร้หน้าให้เจอโดยเร็ว จากนั้นก็ทำตามที่ใจตนเองวางแผนไว้แล้วให้เป็นจริง

ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยู่คนเดียวไปทั้งชีวิต เธอต้องการความอบอุ่นเพื่ออิงอาศัย

“ฟางเหยียน พอหาน้ำไร้หน้าเจอ พวกเราก็เลี้ยงหมาสักตัว ดีไหม? ตอนที่คุณไม่อยู่กับฉัน ฉันจะได้ไม่เหงา”

ฟางเหยียนมีสีหน้าไม่ทุกข์ร้อน สีหน้าที่หางตาก็แสดงอารมณ์ออกมาแล้วนิ่งไปทันที หลินถงคงจะไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของฟางเหยียน เขาก็ไม่ใช่คนที่ไร้หัวใจ ต้องรู้อยู่แล้วว่าสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง การอยู่ด้วยนั้นเป็นการรับปากที่ดีที่สุด และเขาก็เข้าใจความหมายที่หลินถงพูดออกมา แต่ไม่อาจจะสนองความต้องการของเธอได้

“ฟางเหยียน คุณชอบหมาหรือว่าแมว?” หลินถงออดอ้อนเหมือนเด็กผู้หญิง แล้วก็ถามเองตอบเองว่า “คุณไม่น่าจะชอบแมวนะ คงจะชอบหมาที่ดุๆ มากกว่านะ นิสัยของคุณไม่เหมาะกับการเลี้ยงแมว งั้นเลี้ยงหมาพันธุ์ทิเบตันดีไหม? ตัวใหญ่น่าเกรงขามดี ไม่มีใครกล้ามาหาเรื่อง ก็เหมือนกับคุณไง ฮ่าๆๆ .....”

“โฮ่งๆๆ ……”

เจ้าแดงก็เห่าใส่ทิศทางหนึ่งขึ้นมา ไม่นาน ก็วิ่งไปทางนั้น

ฟางเหยียนก็พูดนิ่งๆ ว่า “ตามไป”

“ห้ะ อ๋อได้” หลินถงอึ้งเล็กน้อย แล้วมองไปร่างกายที่แข็งแรงของฟางเหยียน พร้อมกับบ่นออกมาว่า “เป็นคนแปลกจริงๆ คุณรู้ภาษาสัตว์หรือไง?”

บ่นก็ส่วนบ่น แต่หลินถงก็รีบตามไปติดๆ

ผ่านป่าทึบ ทั้งสองกับหมาหนึ่งตัวก็วิ่งฝ่าเข้าไปในป่าทึบอย่างรวดเร็ว ไม่กี่นาที เจ้าแดงก็หยุดลง แล้วก็เดินหมุนรอบต้นสนที่ใหญ่สองคนโอบ แต่ไม่นาน มันก็นอนฟุบลงพื้น ทำท่าจะนอนหลับ！

ความผิดปกติของเจ้าแดง ทำให้ทั้งสองคนมีสีหน้าเปลี่ยนไปมาก แล้วก็รีบสังเกตรอบด้านทันที แต่รอบด้านก็ยังปกติ ในป่าตอนเช้า ยังมีน้ำค้างจากเมื่อคืนหลงเหลืออยู่ ตอนที่แสงสาดส่องมา น้ำค้างพวกนั้นก็เหมือนกับน้ำตาของผู้หญิงที่เลิกกับแฟน

หลินถงก็เรียกชื่อของเจ้าแดงออกมา แต่เจ้าแดงเหมือนจะไม่ได้ยิน ก้มหัวลงไปอย่างเดียว

ไม่ได้การแล้ว！

หลินถงหยีตาลง แล้วพูดต่อไปว่า “ฟางเหยียน ฉัน ฉันง่วงจังเลย！”

สิ่งผิดปกติ！

แต่มันคืออะไรนั้น ฟางเหยียนยังไม่รู้ ตอนที่หลินถงจะสลบไปนั้น เขาก็หยิบเข็มเงินออกมา พอปักเข็มเข้าไป หลินถงก็ตื่นขึ้นมาเหมือนกับเพิ่งตื่นนอน มัวขี้ตาลืมตาขึ้นมา แล้วถามว่า “ฉัน ฉันเป็นอะไรไป?”

ฟางเหยียนไม่พูดอะไร แล้วก็มองไปรอบๆ โดยใช้ต้นสนต้นนี้เป็นจุดศูนย์กลาง สามเมตรโดยรอบไม่มีอะไรขยับเลย บนพื้นดินก็ล้วนมีแต่ลูกสนและผลไม้อื่นๆ จุดนี้มันผิดปกติมาก คนที่มีความรู้รอบตัวก็จะรู้ได้ ว่าในป่านั้น สัตว์ปีกหรือสัตว์เล็กทั้งหลายก็จะหยุดพักหรือไม่ก็ต้องล่าหาอาหาร แต่ว่าที่นี่ไม่มีร่องรอยของสัตว์อาศัยอยู่เลย นี่มันน่าแปลกมาก