จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 733
ซ่งอู่ฮุยยอมรับแล้วงั้นเหรอ?
ทำไมเขาถึงไม่ปริปากอธิบายเลยล่ะ?
หรือว่าที่คนเฝ้าประตูพูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริง!
ทุกคนต่างทำตัวไม่ถูกกันหมดแล้ว!
สมคบคิดกับเพลิงเสวน!
เพลิงเสวนเป็นใคร พวกเขาคนในสำนักฉิวหลงต่างรู้ดี นั่นเป็นปีศาจที่ฆ่าคนโดยไม่แม้แต่กะพริบตา เรื่องที่ทำเรียกได้ว่าเขียนออกมาไม่หมดเลยทีเดียว ทำข้อตกลงกับปีศาจแบบนี้ ซ่งอู่ฮุยจะพาสำนักฉิวหลงลงเหวหรือยังไง?
เป็นที่ทราบกันดีว่า คนที่ซ่งอู่ฮุยดึงมาเป็นพวก กลายเป็นกลุ่มที่ใหญ่สุดในสำนักฉิวหลงแล้ว แต่เขายังคงไม่พอใจในสิ่งที่ตัวเองมี กล้าคิดจะทำร้ายผู้อาวุโสใหญ่และคนอื่น ๆ ให้ถึงตาย เลยหาคนเฝ้าประตูคนหนึ่งมาใส่ร้าย
แต่คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ!
ว่าคนเฝ้าประตูจะสำนึกได้!
เปิดโปงเรื่องที่ซ่งอู่ฮุยตั้งใจทำ!
นี่มันพลิกผันเร็วเกินไปแล้ว!
คนที่ติดตามซ่งอู่ฮุย ต่างสติหลุดกันหมดแล้ว!
เมื่อต้นไม้ล้ม พวกลิงค่างก็กระเจิงไปคนละทิศละทาง!
คำพูดนี้พูดไว้ไม่ผิดเลยสักนิด
คนที่คอยติดตามซ่งอู่ฮุยทำเรื่องชั่วช้า ต่างจ้องมองหลินชื่อตาปริบ ๆ พวกเขาไม่อยากกลายเป็นคนที่ทำผิดต่อสำนักฉิวหลง! ไม่ต้องพูดก็เข้าใจกันดี ว่าต้องการกลับสู่สำนักฉิวหลง ไม่อยากกลายเป็นสุนัขรับใช้ของซ่งอู่ฮุย แยกตัวออกจากสำนักฉิวหลง!
หลินชื่ออยากยกโทษให้พวกเขาอยู่แล้ว แต่สุดท้ายก็หันไปมองซ่งหยิง : “นายน้อย คุณคิดว่ายังไง? จะยอมรับพวกเขาที่ไม่รู้เรื่องราวหรือเปล่า?”
ซ่งหยิงไม่ได้ตอบคำถาม สายตาของเธอจ้องมองไปที่ซ่งอู่ฮุย แล้วพูดด้วยเสียงสั่นเครือ เอ่ยถามทีละคำทีละประโยค : “อารอง อาสมคบคิดกับเพลิงเสวนจริงเหรอ? เพื่อครอบครองสำนักฉิวหลง?”
ซ่งอู่ฮุยหลับตาสนิท แต่ที่มุมตามีน้ำตาไหลออกมาทั้งสองข้าง
“พูดสิ!”
ซ่งหยิงตะคอกด้วยความโกรธ นอกจากตะโกนจนเสียงแหบแห้งแล้ว ก็ยังตัวสั่นไปทั้งตัวอีกด้วย เห็นได้ชัดว่า เธอเองคิดไม่ถึงเลย ว่าอารองจะกล้าทำเรื่องไร้ซึ่งคุณธรรมจริยธรรมอย่างนี้ เพื่อแย่งชิงอำนาจ ถึงกับสมคบคิดกับคนนอก เพื่อทำให้สำนักฉิวหลงแตกแยก!
“ผิดถูกรู้ดีอยู่แก่ใจ อธิบายไปก็ไร้ประโยชน์” ซ่งอู่ฮุยจู่ ๆ ก็ลืมตาขึ้นมา แล้วจ้องมองไปที่ซ่งหยิง เอ่ยพูดด้วยเสียงขรึม : “บางครั้งสิ่งที่ได้ยินสิ่งที่ได้เห็นอาจไม่ใช่เรื่องจริง แต่ฉันคิดไม่ถึงเลยว่า แกกลับเชื่อได้ลง”
ซ่งหยิงตะคอกออกมาอย่างดุดัน : “ถึงขนาดนี้แล้วอายังไม่สำนึกผิดอีกเหรอ ยังบิดเบือนข้อเท็จจริงอีกใช่ไหม?”
“คนที่บิดเบือนข้อเท็จจริงไม่ใช่ฉัน แต่เป็นคนอื่น น่าเสียดาย ที่แกยอมเชื่อคนนอก แต่ไม่ยอมเชื่อคนในครอบครัวของตัวเอง แกจะให้ฉันอธิบายยังไง? ในเมื่อทุกคนตัดสินกันไปแล้ว”
“อา!” ซ่งหยิงโมโหจนพูดไม่ออก แม้แต่อธิบายเขาก็ไม่อยากอธิบายแล้วใช่ไหม? “อาทำให้ฉันผิดหวังมากเหลือเกิน!”
“ซ่งหยิง แกถูกคนอื่นหลอกแล้วยังไปเข้าข้างคนอื่นอีกเหรอ ฉันเป็นพี่ชายแกนะ ฉันเคยทำร้ายแกเมื่อไหร่กัน” ซ่งหัวหลินยังพยายามต่อสู้จนถึงที่สุด ตะโกนจนเสียงแหบเสียงแห้ง : “พ่อ รีบอธิบายไปสิ หรือจะให้พวกมันบิดเบือนความจริงอย่างนี้?”
ซ่งอู่ฮุยหลับตาลง ไม่ยอมเอ่ยปากพูดอะไรอีกแล้ว
ทำให้ซ่งหัวหลินยิ่งร้อนใจเข้าไปใหญ่ มองไปทางพ่อของตัวเองที มองไปทางน้องสาวของตัวเองที สุดท้ายได้จ้องเขม็งไปที่หลินชื่อ แล้วตะคอกด้วยความโกรธ : “เป็นแก เป็นแกแน่นอน โหดเหี้ยมจริง ๆ!”
หลินชื่อส่ายหน้าอย่างเอือมระอา หลินเทียนกลับไม่ทนอีกต่อไปแล้ว ชี้หน้าซ่งหัวหลินแล้วตวาดด้วยความโมโห : “แม่งอย่ามาทำตัวเป็นหมาบ้ากัดคนไปทั่ว กูทนมึงมานานแล้วนะ!”
“เชี้ยเอ้ย! มึงแม่งเป็นเชี้ยอะไร ถ้าพูดไม่หยุด กูจะจัดการมึงให้ตาย!”
“มาดิวะ กูก็อยากจะดู ว่ามึงแม่งจะทำให้ใครตายได้ คิดว่าตัวเองเป็นคุณชายจริง ๆ เหรอ? อย่าลืมนะ ว่าตอนนี้มึงเป็นคนร้ายของสำนักฉิวหลง ไอ้คนทรยศ ตอนนี้กูมีสิทธิ์ฆ่ามึงให้ตาย!”
คนทรยศ!
ซ่งหัวหลินที่เดิมทีคิดจะบุกเข้าไปก็ใจสั่นขึ้นมา ยืนชะงักอยู่ที่เดิม แววตาดูเลื่อนลอย คำว่าทรยศสองคำนี้ เหมือนเสียงฟ้าผ่าที่กระทบโดนเขาอย่างจัง!
อะไรที่เรียกว่าบิดเบือนข้อเท็จจริง อะไรที่เรียกว่าปั้นน้ำเป็นตัว เขาเพิ่งรู้ว่าสองพ่อลูกหลินชื่อทำตัวไร้ยางอายได้ถึงใจจริง ๆ!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ