จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 741

ห้องหลงเหมินของสำนักฉิวหลง

ผู้อาวุโสใหญ่นั่งอยู่บนเก้าอี้เจ้าสำนัก ด้วยใบหน้าภูมิใจ พร้อมจับจ้องไปยังผู้อาวุโสทั้งหลายที่อยู่ในห้องโถง ด้วยอารมณ์ที่กำลังได้ใจ ใบหน้าที่เหี่ยวย่นด้วยความแก่ชรานั้น เผยอารมณ์ที่ตื่นเต้นออกมา

มีเพียงได้นั่งบนเก้าอี้ตัวนี้แล้วเท่านั้น หลินชื่อถึงรู้ว่า สำนักฉิวหลงได้อยู่ภายใต้กำมือของตนเองแล้วจริงๆ

ช่างเป็นดั่งกงเกวียนกำเกวียนจริงๆ ！

ก่อนหน้านี้เขายืนอยู่ที่ห้องหลงเหมิน แต่ตอนนี้เขาได้มานั่งตรงนี้ นี่ก็คือชัยชนะของเขา

คนเขาพูดกันว่า นั่งคุกเข่านานไป ก็ลืมไปแล้วว่าการยืนขึ้นนั้นเป็นอย่างไร แต่คำนี้เอามาวางไว้ตรงหน้าของหลินชื่อ มันไม่มีค่าอะไรเลย ไม่ว่าจะนั่งคุกเข่าไปนานเพียงใด ตอนนี้เขาก็ได้ลุกขึ้นมายืนแล้ว！

หลินชื่อก็จับหนวดเคราถามไปว่า “ผู้อาวุโสรอง หลินเทียนกลับมาหรือยัง?”

“เรียนท่านผู้อาวุโสใหญ่ ยังไม่เห็นหลินเทียนเลยครับ”

หลินชื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย “งั้นก็รอไปอีกหน่อยแล้วกัน เออ ในสำนักฉิวหลงไม่มีอะไรผิดปกติใช่ไหม? โดยเฉพาะที่บูชามังกร”

ผู้อาวุโสรองส่ายหน้าเบาๆ “เรียนท่านผู้อาวุโสใหญ่ สำนักฉิวหลงไม่มีใจคิดเป็นอื่น ที่บูชามังกรก็เช่นเดียวกัน”

“ดี ถ่ายทอดคำสั่งเจ้าสำนัก รีบดำเนินการแก้แค้นกับจอมพลโผ้จวินอย่างเต็มกำลัง เพื่อเอาขลุ่ยวิเศษกลับมา และเรียกเทพมังกรออกมา อวยพรให้สำนักฉิวหลงอยู่ยั้งยืนยง！”

ทุกคนก็รับคำสั่ง นี่คือคำสั่งของเจ้าสำนัก ใครจะกล้าขัด

ในตอนนี้เอง มีคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในห้องหลงเหมินอย่างกังวล “ผู้อาวุโสใหญ่ แน่แล้ว เกิดเรื่องใหญ่แล้ว.........”

ผู้อาวุโสรองตวาดไปว่า “บังอาจ เอะอะโวยวายใช้ได้ที่ไหนกัน นี่เป็นการเสียมารยาทต่อห้องหลงเหมินอย่างมาก”

“ขออภัยด้วยครับผู้อาวุโสรอง” คนนั้นก็ใจสั่น แล้วก็ไปยืนข้างๆ อย่างกลัวๆ

หลินชื่อก็พูดออกมาเบาๆ ว่า “มีเรื่องไรถึงได้เป็นกังวลขนาดนั้น?”

คนนั้นก็เลยพูดออกมาว่า “มีคนคนหนึ่งบอกว่าเป็นคนของจอมพลโผ้จวิน บุกเข้ามา ไม่เพียงเท่านั้น มัน มันยังจับพี่ใหญ่มัดไว้อีกด้วยครับ！”

“อะไรนะ！” ใบหน้าแก่ๆ ของหลินชื่อก็เปลี่ยน โกรธขึ้นมาทันที

ไม่ใช่แค่เขาคนเดียว ทุกคนในห้องหลงเหมินล้วนตกใจไปตามกัน

จอมพลโผ้จวินที่ทรมานและฆ่าเจ้าสำนักตาย บุกมาถึงที่แล้ว！

ความโกรธท่วมทั่วไปทั้งห้องหลงเหมิน จนแทบจะคว่ำทั้งห้องโถงไปได้เลย แต่ใครก็ไม่ได้สังเกตสีหน้าอันอึมครึมของหลินชื่อ

“ผู้อาวุโสใหญ่ พวกเรายังรออะไรอยู่อีก ไอ้เวรนั่นมันกล้าบุกมาถึงที่นี่ ไม่เพียงเท่านั้น มันยังจับลูกของท่านไว้อีกด้วย นี่มันเป็นการดูถูกเหยียดหยามว่าสำนักฉิวหลงของเราไม่มีใครสู้มันได้”

“ผู้อาวุโสรองพูดถูกต้อง ผมก็คิดแบบนี้เหมือนกัน คิดว่าสำนักฉิวหลงของเราไม่มีใครสู้มันได้หรือไง? ฆ่ามันเสียก็จบ！”

“……”

ตั้งแต่ผู้อาวุโสรองจนถึงผู้อาวุโสห้าล้วนโมโหกันเต็มที่ ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน นั่นก็คือ สู้！

คิดๆ ดูก็จริงอยู่ สำนักฉิวหลงจะต้องมันอดกลั้นอะไรแบบนี้เสียตอนไหนกัน！

ถูกคนอื่นบุกเข้ามาก็ไม่เท่าไร แต่ยังถูกคนอื่นเหยียบย่ำอยู่ใต้แทบเท้า มันเป็นการเหยียดหยามอย่างมาก เหยียดหยามเกียรติของสำนัก！

โอกาสดีแบบนี้ ใครจะยอมไปปล่อยง่ายๆ?

ความโกรธทั้งหลายค่อยๆ ลดหายไป แล้วทุกคนก็มองไปยังหลินชื่อ เห็นผู้อาวุโสใหญ่มีสีหน้านิ่งขึ้นเรื่อยๆ ผู้อาวุโสทั้ง4คนและคนอื่นๆ ในห้องหลงเหมินก็ไม่พูดอะไรอีก

ทุกคนได้สังเกตเห็นใบหน้าที่นิ่งเย็นของผู้อาวุโสใหญ่หลินชื่อ แต่กลับไม่เห็นว่าเขากำลังกำหมัดไว้อย่างแน่น

นั่นน่ะสิ！

เขาเพิ่งได้ตำแหน่งมาหมาดๆ จอมพลโผ้จวินก็โผล่ออกมาอย่างกับทหารสวรรค์！

เขาไม่ยอมที่จะให้สิ่งที่เพิ่งได้มากทุกอย่าง เสียไปต่อหน้าต่อตา